Het onderwijsproject deel 7

Al weer een maandje geleden dat ik voor het laatst iets schreef over ons project. Tijd voor een update dus. Of worden jullie er al moe van?

De laatste keer schreef ik dat we net op school waren begonnen, dat we 13 nieuwe aanmeldingen hadden voor hier, dat we daar de maandag erop mee zouden beginnen en dat we niet zo tevreden waren over Nelly.

Ondertussen zijn we al een tijdje op school bezig.
En de verschillen zijn enorm. Vooral tussen de eerste en de tweede klassen. Ook wel logisch. De eerste klassers komen (meestal) fris binnen en zijn nog niet gedemotiveerd en afgestompt. Ook zijn de verschillen minder groot. Natuurlijk heb je ook hier de kinderen die de stof snel oppikken en de kindjes die heel veel hulp nodig hebben. Maar het is niet zo´n enorm verschil als in de tweede klas. Daar heb je kinderen zitten die het gewoon goed doen in de tweede klas en kinderen, die nog niet eens het begin niveau van de eerste klas hebben. En probeer dan maar eens je lessen te draaien. Hier bestaat een les vooral uit het overschrijven van het thema en het huiswerk van het bord en als je dan kinderen hebt die hun naam nog niet kunnen schrijven, dan gaat er iets mis. Dan krijg je dus kinderen die rond gaan lopen, klieren, niets doen en ga zo maar door. Daar is moeilijk weer vat op te krijgen.
Gelukkig hebben we nu twee van de allerzwakste kinderen, met medewerking van docenten, ouders en directie weten terug te plaatsten naar de eerste klas. Naar ons idee zijn er nog twee kinderen waar we dat zelfde mee zouden moeten doen, maar als ouders geen medewerking verlenen houdt het gewoon op. Dat is dan heel jammer voor die kinderen. Die hobbelen dan mee en blijven op het eind van het jaar zitten.
In de tweede klassen hebben we nu ook met taal, twee niveaugroepen. Dat werkt ook al veel beter. En heel veel zwakkere kinderen zitten bij ons in de middaguren voor extra hulp.
Vooral Nelly (waar we al het langst mee bezig zijn!) geeft aan verschil te zien in haar klas. De kinderen die bij ons zitten, doen beter mee, pikken het sneller op en zijn geconcentreerder. En ook de andere kinderen werken veel rustiger, vragen minder, roepen minder, hoeven niet meer continu naar de wc, etc.
Met haar persoonlijk gaat het ook een stuk beter. Ze toont meer initiatief en is veel meer betrokken bij wat ze doet. Vaak nog heel onzeker, maar ze neemt stapje voor stapje de regie over haar klas weer over.

Ook op Arco Iris gaat het goed. Op papier zitten alle klassen vol. Ze komen nog niet allemaal even gestructureerd opdagen, maar ja....het blijft natuurlijk ook wel Peru.
Nee de kinderen komen met veel plezier naar Arco Iris en stapje voor stapje zie je ook hun zelfvertrouwen groeien. Omdat we op hun niveau inspringen, zijn ze met dingen bezig die ze kunnen en dat is zo lekker voor ze. Ze stralen bij ieder complimentje en nemen vol trots de gemaakte boekjes mee naar huis. En tuurlijk gaat het niet bij iedereen even snel, maar daarom zijn ze ook hier.
Ook de docenten doen het goed. Ze geven ook aan dat ze het erg leuk vinden om met deze kleine groepjes te werken en het leuke voor hun is, dat ze ook echt zien dat deze kinderen vooruit gaan. Hier en op school.
En hoewel ik al heel tevreden ben, zie ik soms ook nog wel dingen gebeuren, die we nog moeten gaan veranderen. Zo is er één docente, die soms wel heel negatief tegen kinderen kan zijn en daarbij dan ook nog schreeuwt. Opmerkingen als: “En je kunt nog lang niet lezen en als je dan ook nog gaat huilen dan wordt het helemaal niets met je!”, vallen bij mij (en bij de kinderen) niet zo heel goed. En zij is in Iquitos geen uitzondering. Zo zijn er velen. Gelukkig zitten we er nu meteen boven op en kun je het bespreekbaar maken. Dat scheelt.
Ook het gewoon maar doorwerken in de boekjes en zeggen wat de kinderen moeten invullen, is niet ongewoon. Terwijl de kinderen dan dingen aan het doen zijn, waar ze nog niet aan toe zijn.
Beetje bij beetje veranderen al die dingen wel. En over het algemeen ben ik gewoon heel erg tevreden.

Verder zijn Yol en ik bij het DRELL (het onderwijsorgaan van Iquitos) gaan praten met Martha Zumaete (Directora de la Gestion Pedagogica).Dat liep zeer moeizaam in het begin, want deze dame is zeker geen grote fan van directora Karim van Melvin Jones (iets met dat Karim een bevriende leerkracht van Martha heeft afgekeurd voor een examen voor nominación ofzoiets ....) Nou ja ... toen ze eenmaal uitgeraasd was en wij in bochten en omwegen haar aandacht hebben weten te pakken, vond ze het eigenlijk allemaal wel erg interessant wat we doen en konden we het over bepaalde zaken erg met elkaar eens zijn. Ze heeft ons een paar waardevolle suggesties gedaan. De samenwerking met Melvin Jones moet als officiele overeenkomst vastgelegd worden. Melvin Jones moet dit communiceren naar het DRELL (dit waren toch wel pluspunten voor aartsvijand Karin). Karin moet het project officieel evalueren en het DRELL hierover brieven. Als dit allemaal positief zou zijn hebben we een opstapje naar oficiele samenwerking met het DRELL. Martha zag het al helemaal voor zich .... Melvin Jones is deel van een klein netwerk met 4 ander buurtscholen. Dan zouden we in komende jaren misschien iets voor dit hele netwerk kunnen betekenen en dan langzaam uitbreiden naar andere netwerken ...

Verder hebben Yol en ik, dan toch eindelijk weer eens een gesprek gehad met Karim. (directrice van school). Het lijkt haast onmogelijk om met haar om de tafel te gaan zitten. Ze scheept ons steeds een beetje af. Gelukkig hebben we Robert en dringt die flink aan bij haar, wat ons wel helpt.
Ik baalde een beetje want uit gesprekken met de docenten afgelopen vrijdag en maandag, bleek dat Karim eigenlijk geen interesse toont in wat er allemaal gebeurt hier en op haar school.Maar tijdens het gesprek vertelde ze dat ze de dag ervoor met de docenten had gepraat over, hoe zij vonden dat alles ging en hoe ze het project vonden en hoe het met de kinderen ging.
We hebben ook duidelijk aangegeven dat wij erg te spreken zijn over de docenten en ik geloof dat zij haar houding en indruk over de docenten ook wat begint bij te stellen. Ze was in elk geval blij toen we vertelden dat wij tevreden zijn.
Karim liet verder wel blijken dat er probemen waren tussen haar en Martha Zumaeta (van het DRELL), maar bleef er vrij profesioneel over.
Hebben aangegeven dat Martha het punten voor Melvin Jones vond dat zij mee deden aan zo´n programma. Dat dat voor haar spreekt. Daarop vertelde Karim dat ze in een groep zit met nog een aantal scholen in de buurt (wat Martha ons trouwens ook al vertelde), die graag verandering willen. Vooruitgang. Vlak na ons gesprek hadden ze een bijeenkomst en ze zou daar over het project gaan vertellen. Dan krijgen we in elk geval al wat naamsbekendheid. Altijd goed om wat meer contacten te hebben met scholen in de buurt en alvast kennis te maken.
We hebben met Karim afgesproken dat we nu een convenio gaan schrijven en een plan de trabajo voor dit jaar. Dat gaan we met haar bespreken en dat gaat erna naar het DRELL. Daarna zullen zowel zij, wij als de docenten evaluaties moeten gaan schrijven.
En dan....de boeken Die er nooit waren op school, totdat wij ze ontdekten in de kasten. Karim bevestigde dat er boeken zijn. Alleen komen de werkboeken altijd pas in juni aan op school. De gewone boeken mogen de docenten gewoon gebruiken. Volgens Karim zou dat ook gebeuren, maar naar mijn idee is de praktijk anders. De docenten gebruiken de boeken niet. Bang om ze kwijt te raken en voor een groot deel ook, omdat ze geen idee hebben hoe ze de boeken moeten gebruiken.
Ik heb nu alle boeken hier en moet ook eerlijk zeggen dat het niveau van de boeken ook wel erg hoog is. Vooral voor taal. Het zijn allemaal dingen die je klassikaal moet doen en er is weinig inoefening van de stof waar de kinderen daadwerkelijk mee bezig zijn. Bijvoorbeeld oefeningen met a,e,i,o,u, ma, me, mi, mo, nu, etc. Maar ze zijn wel bruikbaar. voor bepaalde instructies.
Vooral de rekenboeken zijn te gebruiken. ook die missen de inoefening, maar met wat aanvullingen van onze kant, komt dat ook wel goed. Het probleem is hier gewoon dat de opbouw veel en veel te snel gaat en dat bijvoorbeeld de automatisering (die voor ons zo belangrijk is!) niet aan bod komt. Maar daar kunnen wij dan wel voor zorgen.
Voor volgend jaar (en ook al voor dit jaar), moeten we gaan kijken hoe we de boeken samen met onze werkboekjes kunnen gaan inzetten. Er moet een instructie voor de docenten komen over hoe ze de boeken moeten gebruiken. Die instructie is er volgens Karim wel, maar Peru kennende is het één theoretisch gedoe en weten ze daarna nog niet hoe ze het in de praktijk moeten doen.

Het is een erg lange update geworden, maar dan zijn jullie ook weer helemaal op de hoogte van alles.

Volgende keer komen er vakantieverhalen aan, want mijn vader en Mijn broertje zijn er vanaf volgende week en ik heb drie weekjes vakantie. Dus weer reisverhalen en foto´s.

Liefs Yelke