Baby, huis, voetbal en pups

Buenos días todos.

Hier nog eens een bericht met allerlei nieuws.

Ons kleintje groeit nog steeds. Hij of zij telt nu 18 weken en alles gaat prima. Ook met mij trouwens. Bloeddruk goed, gewicht goed (ben nu 700 gram bijgekomen), buikje begint en ik voel me nog steeds overwegend goed. Heb soms last van duizelingen en brandend maagzuur, maar dat is het dan ook. Dus ik klaag niet. Ik vind het vooral leuk dat mijn buik nu gaat groeien. Echt wel speciaal. Hij mag nog veel groter worden (moet ook wel!), vinden Ot en ik. Maar dat komt beetje bij beetje wel. We hebben de tijd.
Maar het blijft een wondertje hoor. Je eigen kindje dat in je buik groeit. Kan het niet omschrijven.

Huis. Ja hoor het is eindelijk zo ver. Toen het dak steeds meer begon te lekken, de verf van de muren spoelde, de buren gaten in onze muren stoten en de dakplaten steeds meer naar beneden kwamen hebben we besloten dat we toch weg wilden uit dat huis. Ook omdat mijn huisbaas het uiteindelijk toch wil verkopen en omdat we niet willen dat ons kind niet buiten kan spelen, door het drukke verkeer (en al het lawaai dat daarbij hoort!).
Na een frustrerende, soms emotionele (van mijn kant!) zoektocht van maanden langs, dure, donkere, halfafgewerkte, plafondloze, tuinloze, grauwe, vieze, met kleine hokjes, zonder water, sfeerloze huizen, hebben we nu dan eindelijk ONS huis gevonden. We hebben dit huis voor het eerst gezien in mei en het voelde voor ons beiden mteen goed. Dit was het. Hetr huis is niet bijster groot, maar heeft sfeer, lichtinval, een hele grote tuin en een hele leuke en rustige buurt. Dit was het gewoon.
Maar toen kwam de domper. Ze wilden het opeens verkopen voor 5000 dollar meer. Ze zagen dat wij interesse hadden en dachten, die willen vast wel meer betalen. (ook omdat er opeens een buitenlandse aan de poort staat!). Dus spontaan hadden ze een koper die dat wel wilde betalen.Gelukkig hebben wij onze poot stijf gehouden (ook omdat we dat geld gewoon niet hebben!) en gezegd dat we dan niet wilden.
En tata.....sinds vrijdag zijn we de trotse bezitters van een huis. We kunnen er wel nog niet meteen in, maar die drie weken kunnen we ook nog wel wachten.
En dan kunnen we (of ja eigenlijk Ot, want ik heb dan pap en Rob hier en ga lekker reizen! ;) ) gaan klussen en verhuizen. Vertel jullie na 31 juli (als ik terug ben van Cusco en Huaraz!) wel hoe het huis bevalt!

Voetbal. Afgelopen zaterdag was het voor mij dan voor het eerst zo ver. Het voetballen was eens niet onderwerktijd, dus ik kon gaan kijken, samen met alle vrijwilligers en de Nederlandse clan. Zaten we daar in Fitzgeraldo (restaurantje op de boulevard, dat toevallig hele oranje aankleding en muren heeft), naar een groot scherm te kijken. De vrijwilligers met alle oranje atributen en met oranje slingers. De Peruaanse mannen die met vele getalen buiten stonden om naar die gekke Holandse dames te kijken, vonden het wel interessant. Om ons te etteren waren ze spontaan allemaal voor Rusland.
Helaas was het einde van het verhaal ook dat Rusland won. Na een bloedstollende wedstrijd, gelukkig. Teleurstelling bij ons, en lol bioj de Peruanen.

Om toch nog een leuk staartje (of eigenlijk twee!) aan de dag te geven, zijn Ot en ik bij Yol thuis onze nieuwste aanwinsten gaan ophalen. Onze twee schattige pups (die nu nog meer op twee waggelende beertjes lijken!) uit het nest van mama Osa (de labrador van Yol en Victor) en Aris (de herder van Marijke). Maya is het zwartje en Rayita (streepje) is onze mengelmoes met het witte streepje op haar hoofd. Op de motor hebben we de twee dametjes meegenomen. Rayita in de rugzak (alleen haar kopje stak er nog uit!) bij Ot voor op zijn buik en Maya bij mij achterop. De dames waren er niet van onder de indruk en bleven erg rustig. Hetzelfde bij de dierenarts. Spuitje, ontwormingskuur.....geen enkel probleem. Ook thuis, waren ze meteen actief aanwezig. Tot ongenoegen van Puk en Muk (onze twee katers!). Die vinden die twee friemeltjes nog maar niets. Ze komen nieuwsgierig kijken, maar verder moeten ze niets van ze weten. Ach ze wennen vast wel aan elkaar.
Ot daarentegen is in de zevende hemel met zijn twee dames. Hij zei nog heel schattig....”nu nog de baby en dan heb ik alles wat ik me zou wensen”.
Hij is ook helemaal gek met die twee. En overbezorgd! Hoe hard hij ook vantevoren riep: “maar ze slapen wel meteen buiten!”, ik zie in de praktijk weinig van die harde aanpak. Toen ze na de eerste nacht om half zeven ´s ochtends (best netjes, niet?) begonnen te piepen, stond hij meteen naast zijn bed, rende heen en weer met doeken (ze hadden het koud!) en vroeg heel zielig, “mogen ze echt niet in de kamer”? Teleurgesteld na mijn nee, was hij maar al te blij toen ik voorstelde dat we natuurlijk wel op konden staan om koffie te gaan drinken in de keuken.
Als dit een voorbode is over de opvoeding van onze kids, dan weet ik wie er het strengst gaat zijn en wie er smelt bij het horen van: “pero papi” (maar papa)......
In elk geval weet ik wel dat hij absoluut een super papi wordt, die alles voor zijn kids over heeft!

Nou dat was het voor nu even.

Hele dikke knuffel Yelke