Een wereld van verschil.

Vorige keer al aangegeven dat ik nu weer eens zou gaan schrijven over iets anders….namenlijk weer eens een reisje.
Op dinsdag 8 juli zijn mijn vader en Rob aangekomen in Iquitos. Loor het eerst sinds mam en Roel dat er bekenden mijn wereldje kwamen bekijken. Heel spannend en heel raar. Maar op het moment dat ze er waren ook weer heel vertrouwd. Of ze er altijd waren geweest. Voor mij dan. Voor hun was dat toch wel heel anders. Iquitos was toch wel even behoorlijk wennen en slikken voor ze. De warmte, de slechte straten en de rommel op straat (hè pap!!), dat je geen wc papier in de wc mag gooien (Rob´s grootste drama!), de armoede, de opgesloten kleine dieren op de markt van Bèlen en de taal natuurlijk. Het is gewoon een total andere wereld dan Nederland. En dat is voor iedereen die nieuw komt even slikken en wennen. Ook al riep pap bij alles: ´tis net Luxemburg!´ (hij krijgt in Nederland een t-shirt van ons met de tekst: Peru...tis net Luxemburg. In realiteit is het toch wel wat anders. Vooral toen we ook de jungle in gingen. Na een reis van twee uur in de bus, anderhalf uur in een bootje op de rivier de overgaat in de Amazone en daarna nog twintig minuten in een ander bootje naar de lodge waren we er. Een net nieuwe lodge midden in de jungle aan een klein riviertje. Daar hebben we ons drie dagen vermaakt met wandelingen door de jungle (en zwaaitochten in de lianen), klimtochten van 40 meter in een uitkijktoren om over de jungle heen te kijken (dat was zweten, maar wel heel erg cool!), ochtendspotten van vogels en apen (en die zijn er beiden genoeg!), nachtelijke tochten op zoek naar kaaimannen (we hadden er eentje, een kleintje!), nachtelijke tochten door de jungle op zoek naar tarantula´s (die niet te vinden waren!), het bezoeken van een dorpje in de buurt en het vissen op piranha´s (ik had er twee en nog een katvis en een sabalo (mijn favoriete vis om te eten). Voor pap en Rob was het enige nadeel dat ze allebei flink ziek waren in de jungle. Flinke diaree en misselijkheid. Kan met het weer (klamme hitte) en met het eten te maken hebben, maar lullig was het wel. Maar pap kan nu wel zeggen dat hij heeft zitten poepen in het midden van de jungle! Voor hem was het na een jungledrankje gelukkig weer over, bij Rob heeft het wat langer geduurd.
Voor mij was het heel erg leuk dat Ot er bij was. Wij hebben samen natuurlijk nog nooit gereisd en ik vond het leuk om dit met hem te kunnen delen.
Verder hebben we in Iquitos nog een heleboel gedaan. We zijn natuurlijk Arco Iris en de school gaan bezoeken, zijn naar Bèlen geweest (arme drijvende wijk van Iquitos met een hele grote markt, naar de vlinderfarm geweest en ga zo maar door. Voor mij leuk om pap en rob al die plekjes te laten zien, maar ook wel druk.
Dat kwam omdat we net ook midden in een verhuizing zaten (of ja zitten). Ot heeft afgelopen week de sleutel gekregen en gaat nu flink aan de slag om te klussen en te verhuizen. Daar moest ik natuurlijk voor dat ik ging reizen ook nog aan mee helpen. Alles moest in dozen zitten, want Ot is wel goed maar niet gek. Hij kan niet alles alleen. Maar als alles goed gaat kom ik 31 juli terug in Iquitos en kan ik in mijn nieuwe huis gaan slapen, waar alles zover af is. Dat klinkt heel lekker (is het ook wel), maar ik vind het ook wel jammer dat ik er niet bij kan zijn. Maar ja....je kunt natuurlijk niet alles hebben!

Afgelopen donderdag zijn we naar Cusco gevlogen. Ook voor mij de eerste keer. Ik had er heel veel zin in. En ik kan je zeggen dat Cusco ook voor mij een wereld van verschil is, met Iquitos. Deze twee plaatsen zijn letterlijk niet met elkaar te vergelijken. Ten eerste het weer. Wat een afschuwelijke kou in Cusco. Overdag is het nog erg lekker en kun je in je t-shirt lopen, maar zodra de zon onder gaat, word ik gek van de kou (ja pap en Rob, zo dramatisch is het niet, ik weet het!). Vooral de nachten zijn behoorlijk koud.
Maar verder is Cusco een zeer sfeervol stadje. Het lijkt heel erg Europees. Natuurlijk ook niet gek met de spaanse invloed van lang gelden. Leuke gezellige straatjes en pleintjes, mooie kerken en gebouwen en ontzettend veel leuke barretjes en restaurantjes (Joepie afwisselend eten, dat we vaak niet in Iquitos hebben!). Het heeft absoluut charme en rust. Iets dat Iquitos soms een beetje mist. Vooral die rust. Gelukkig hou ik van de gezellige rommelige warme boel van Iquitos, dus dat scheelt.
Ook de hoogte is even wennen. Ademhalen gaat wat lastiger. Vooral pap had er veel moeite mee. Die had flinke hoofdpijn en was erg misselijk. Gelukkig ging dat na een paar dagen weer over. Ook mijn kleintje begon opeens heel erg te trappelen en te friemelen. Zal niet zozeer iets met de hoogte te maken hebben, maar leuk was het wel. (volgens Ot komt het gewoon omdat hij zijn Pappie mist!).
Verder heb ik hier vrijdag Gerda en Heleen ontmoet. Twee erg leuke dames die nu een talencursus doen en daarna bij Arco Iris komen vrijwilligen. Komt helmaal goed met ze. Ik heb er in elk geval zin in.
In Cusco hebben we lekker wat rondgewandeld en gister zijn we met de bus 10 kilomter naar boven gegaan om wat Inca ruines te bekijken. Erg mooi allemaal. Vooral ook alle uitzichten die bij de wandeling hoorden. Erg indrukwekkend. Al waren we ook wle weer blij toen we terug in Cusco waren. Was toch wel een hele wandeling geweest.
Wat me heel erg mee valt, zijn de straatkinderen. Ik had echt gruwelverhalen gehoord van bedelende kinderen, maar tot nog toe vind ik Iquitos persoonlijk erger en zie ik maar heel sporadisch een straatkind. Gelukkig maar.


En nu, nu zit ik in Aguas Calientes (oftewel Machu Pichu town). Na een indrukwekkende treinreis van vier uur (nee toch maar niet de Inca trail, volgens Rob en pap omdat ik zwanger ben...maar ik weet wel beter heren!) tussen indrukwekkende bergen door met sneeuwtoppen en wel, zijn we hier dan toch. We hebben een leuk hostel en zijn vooral erg onder de indruk van de omgeving. Wat een uitzichten. Ben blij dat we er toch voor hebben gekozen om hier twee dagen te blijven. Nu kunnen we de hele dag bijkomen van de treinreis en morgen heel vroeg fris naar Machu Pichu.daar ben ik echt heel erg benieuwd naar. Heb er zo´n zin in. Ik zal jullie snel schrijven hoe het was.

Een hele dikke kus Yelke (Calimero (koosnaampje van pap), Rob en pap).

Ps: Sorry voor de chaos bij de foto´s en de copias. Er ging hier iets gigantisch fout, maar dat fiks ik later wel als ik niet in een café zit waar je vier sol per uur betaald. Gaat om de indruk, toch?