Even een berichtje uit Nederland!
Door: Marielle
Blijf op de hoogte en volg Marielle
18 Juni 2007 | Nederland, Elsloo
Lieve allemaal,
Wilde toch even een berichtje hier schrijven, ondanks dat ik jullie zo af en toe kan zien. Zo veel indrukken hier en zo’n druk programma.
Ten eerste allemaal heel erg bedankt voor het zeer warme welkom. Doet goed om te merken dat jullie me nog niet vergeten zijn. ;) Geniet met volle teugen van alles en iedereen om me heen.
Mijn aankomst hier in Nederland was heel raar. Het was net of ik de douane in was gelopen en of ik er aan de andere kant weer uit kwam gewandeld. Of ik nooit weg was geweest. Was voor mij meteen weer heel vertrouwd en geloof voor jullie ook. Overal waar ik binnenloop, voelt het als normaal en iedereen die ik zie heb ik voor mijn gevoel echt geen 10 maanden moeten missen.
Heerlijk om meteen ontvangen te worden met heerlijke Limburgse vlaai. (thanks mam! ), lekker eten bij allemaal verschillende mensen, surprisefeestjes, wandelingen in het bos (wat heb ik dat gemist!), mijn nieuwbakken petekindje in mijn armen, rosé, knuffelen met mijn vertrouwde vrienden, veel gesprekken over belangrijke en minder belangrijke zaken, stappen in Maastricht, drukte van mijn (ex-)kindjes van Windekind, met frietjes op de bank en ga zo maar door. Kan 1000 dingen opnoemen die me steeds weer verrassen en goed doen.
Ondanks het feit dat alles vertrouwd voelt, zijn er ook veel dingen die me opeens heel erg verbazen, omdat ik ze zolang niet heb gehad of gezien en ook denk ik, omdat ik toch wel met een andere bril kijk.
De eerste dagen waren het heel veel kleine dingetjes. Het wc papier dat ik zo maar in de wc kon gooien, water kunnen drinken uit de kraan, dat het zo lang licht blijft hier ( in Iquitos is het tegen 18.00 uur donker), de keus in winkels ( ik werd echt gek de eerste keer inde supermarkt en ben heel snel met het broodnodige naar buiten gevlucht), mijn eigen spulletjes, die ik soms echt helemaal vergeten was, nieuwe mode (die soms echt te gruwelijk voor woorden is), nieuwe trends, zoals de nieuwste jumpstyle (wie verzint dit en waarom gaat iedereen er in mee??), het naar de dokter kunnen gaan op een normaal tijdstip en meteen aan de beurt zijn en ga zo maar door.
Maar ook grote dingen. Dat iedereen zo loopt te stressen en zich druk maakt om 1000 dingen. Ook dat iedereen hier zo veel verplichtingen heeft. Daar schrok ik wel van en het benauwde me ook meteen weer heel erg. Weet dat ik daar ook altijd middenin heb gestaan. Nu krijg ik het er spaansbenauwd van. In iquitos werk ik ook heel hard. Meestal wel 6 dagen in de week. Maar het voelt allemaal heel anders. Het leven voelt anders. Veel rustiger. Je hebt niet veel keuzes, dus dat maakt keuzes maken erg gemakkelijk. Ik heb niet veel dure en belangrijke spullen bij me en om me heen, dus ik hoef me ook niet steeds zorgen te maken dat er iets aan komt of dat ik ze kwijt raak. En ik heb ook niet heel veel verplichtingen. Heb ik daar ergens geen zin in, dan ga ik niet of doe ik het niet. Ook is er minder druk van alles en iedereen. De enige druk die ik voel, is de druk die ik me daar zelf op leg, omdat ik graag vanalles wil veranderen en bereiken.
Daar leef ik meer in het moment en geniet ik meer van kleine dingen.
Hier zie ik toch veel mensen die geen tijd hebben om te genieten. Geen tijd hebben om na te denken en ik veel mensen die eigenlijk niet gelukkig zijn. Dat is wel schrikken hoor. Het is toch raar, dat in een land waar alles is en er veel mogelijkheden zijn, er zo veel mensen ongelukkig zijn. Wat dat betreft staat het programma “De gouden kooi”, dat hier nu op tv, is niet zo ver van de werkelijkheid. Alles hebben, maar geen tijd hebben om er van te genieten.
Voor een deel ligt dit beeld ook aan mij. Zie alles nu denk ik ook wel heel zwart-wit, door de indrukken van het afgelopen jaar. Maar ook omdat het leven hier me nu nog benauwd. Er is in dat jaar weinig veranderd bij de meeste mensen en velen gaan door met het huisje boompje beestje. Ik wil dat eens ook, maar moet er nu nog niet aan denken omdat hier te hebben. Dan zouden dus de komende 50 jaar of zo, al vastliggen en doorhobbelen. En ik weet dat dat niet helemaal waar is en ik weet ook dat de meeste mensen daar juist heel gelukkig van worden. Maar ik heb nog even mijn ruimte nodig geloof ik. En die tijd en ruimte heb ik dus gelukkig ook. Of ja….die heb ik mezelf gegeven. En over twee jaar zien we wel weer verder. Nog een heel leven voor me, om vanalles te doen.
Maar zal in die tijd ook wel heel veel dingen gaan missen. Vooral heel veel mensen die erg belangrijk voor me zijn. Dat zal het moeilijkste zijn denk ik. De vertrouwdheid en openheid die ik met jullie heb, moet ik in gedachten maar mee nemen en ik moet maar moeite gaan doen om dat daar ook zo op te bouwen. ( zal vast wel lukken.) Maar ook ons mooie Limburgse landschap ( ja sentimenteel hè?), onze structuur, het gemak waarmee alles hier kan en de stilte als ik hier over straat loop; geen rara sis en fluit geluiden van mannen, maar ook geen mensen die je van alles willen aansmeren of iets van je willen.
Och elk land heeft zijn voor- en nadelen.
Lieve allemaal, Ik ga nog even door met genieten. Hoop jullie nog veel te zien.
En mensen in Iquitos….denk dat ik vakantie nodig heb bij thuiskomst! ;)
Kus Yelke
P.S. Mensen die willen sponseren voor de raftingrace en dus ook voor ons onderwijsprogramma en er via challengemenow niet uitkomen, mogen het geld ook overmaken naar mijn bankrekening ( 114138958 t.n.v. M.E Pepels te Beek) en dan zorg ik dat alles bij Challenge me Now terecht komt!.
Foto's volgen als mijn SD kaart het weer doet!
Wilde toch even een berichtje hier schrijven, ondanks dat ik jullie zo af en toe kan zien. Zo veel indrukken hier en zo’n druk programma.
Ten eerste allemaal heel erg bedankt voor het zeer warme welkom. Doet goed om te merken dat jullie me nog niet vergeten zijn. ;) Geniet met volle teugen van alles en iedereen om me heen.
Mijn aankomst hier in Nederland was heel raar. Het was net of ik de douane in was gelopen en of ik er aan de andere kant weer uit kwam gewandeld. Of ik nooit weg was geweest. Was voor mij meteen weer heel vertrouwd en geloof voor jullie ook. Overal waar ik binnenloop, voelt het als normaal en iedereen die ik zie heb ik voor mijn gevoel echt geen 10 maanden moeten missen.
Heerlijk om meteen ontvangen te worden met heerlijke Limburgse vlaai. (thanks mam! ), lekker eten bij allemaal verschillende mensen, surprisefeestjes, wandelingen in het bos (wat heb ik dat gemist!), mijn nieuwbakken petekindje in mijn armen, rosé, knuffelen met mijn vertrouwde vrienden, veel gesprekken over belangrijke en minder belangrijke zaken, stappen in Maastricht, drukte van mijn (ex-)kindjes van Windekind, met frietjes op de bank en ga zo maar door. Kan 1000 dingen opnoemen die me steeds weer verrassen en goed doen.
Ondanks het feit dat alles vertrouwd voelt, zijn er ook veel dingen die me opeens heel erg verbazen, omdat ik ze zolang niet heb gehad of gezien en ook denk ik, omdat ik toch wel met een andere bril kijk.
De eerste dagen waren het heel veel kleine dingetjes. Het wc papier dat ik zo maar in de wc kon gooien, water kunnen drinken uit de kraan, dat het zo lang licht blijft hier ( in Iquitos is het tegen 18.00 uur donker), de keus in winkels ( ik werd echt gek de eerste keer inde supermarkt en ben heel snel met het broodnodige naar buiten gevlucht), mijn eigen spulletjes, die ik soms echt helemaal vergeten was, nieuwe mode (die soms echt te gruwelijk voor woorden is), nieuwe trends, zoals de nieuwste jumpstyle (wie verzint dit en waarom gaat iedereen er in mee??), het naar de dokter kunnen gaan op een normaal tijdstip en meteen aan de beurt zijn en ga zo maar door.
Maar ook grote dingen. Dat iedereen zo loopt te stressen en zich druk maakt om 1000 dingen. Ook dat iedereen hier zo veel verplichtingen heeft. Daar schrok ik wel van en het benauwde me ook meteen weer heel erg. Weet dat ik daar ook altijd middenin heb gestaan. Nu krijg ik het er spaansbenauwd van. In iquitos werk ik ook heel hard. Meestal wel 6 dagen in de week. Maar het voelt allemaal heel anders. Het leven voelt anders. Veel rustiger. Je hebt niet veel keuzes, dus dat maakt keuzes maken erg gemakkelijk. Ik heb niet veel dure en belangrijke spullen bij me en om me heen, dus ik hoef me ook niet steeds zorgen te maken dat er iets aan komt of dat ik ze kwijt raak. En ik heb ook niet heel veel verplichtingen. Heb ik daar ergens geen zin in, dan ga ik niet of doe ik het niet. Ook is er minder druk van alles en iedereen. De enige druk die ik voel, is de druk die ik me daar zelf op leg, omdat ik graag vanalles wil veranderen en bereiken.
Daar leef ik meer in het moment en geniet ik meer van kleine dingen.
Hier zie ik toch veel mensen die geen tijd hebben om te genieten. Geen tijd hebben om na te denken en ik veel mensen die eigenlijk niet gelukkig zijn. Dat is wel schrikken hoor. Het is toch raar, dat in een land waar alles is en er veel mogelijkheden zijn, er zo veel mensen ongelukkig zijn. Wat dat betreft staat het programma “De gouden kooi”, dat hier nu op tv, is niet zo ver van de werkelijkheid. Alles hebben, maar geen tijd hebben om er van te genieten.
Voor een deel ligt dit beeld ook aan mij. Zie alles nu denk ik ook wel heel zwart-wit, door de indrukken van het afgelopen jaar. Maar ook omdat het leven hier me nu nog benauwd. Er is in dat jaar weinig veranderd bij de meeste mensen en velen gaan door met het huisje boompje beestje. Ik wil dat eens ook, maar moet er nu nog niet aan denken omdat hier te hebben. Dan zouden dus de komende 50 jaar of zo, al vastliggen en doorhobbelen. En ik weet dat dat niet helemaal waar is en ik weet ook dat de meeste mensen daar juist heel gelukkig van worden. Maar ik heb nog even mijn ruimte nodig geloof ik. En die tijd en ruimte heb ik dus gelukkig ook. Of ja….die heb ik mezelf gegeven. En over twee jaar zien we wel weer verder. Nog een heel leven voor me, om vanalles te doen.
Maar zal in die tijd ook wel heel veel dingen gaan missen. Vooral heel veel mensen die erg belangrijk voor me zijn. Dat zal het moeilijkste zijn denk ik. De vertrouwdheid en openheid die ik met jullie heb, moet ik in gedachten maar mee nemen en ik moet maar moeite gaan doen om dat daar ook zo op te bouwen. ( zal vast wel lukken.) Maar ook ons mooie Limburgse landschap ( ja sentimenteel hè?), onze structuur, het gemak waarmee alles hier kan en de stilte als ik hier over straat loop; geen rara sis en fluit geluiden van mannen, maar ook geen mensen die je van alles willen aansmeren of iets van je willen.
Och elk land heeft zijn voor- en nadelen.
Lieve allemaal, Ik ga nog even door met genieten. Hoop jullie nog veel te zien.
En mensen in Iquitos….denk dat ik vakantie nodig heb bij thuiskomst! ;)
Kus Yelke
P.S. Mensen die willen sponseren voor de raftingrace en dus ook voor ons onderwijsprogramma en er via challengemenow niet uitkomen, mogen het geld ook overmaken naar mijn bankrekening ( 114138958 t.n.v. M.E Pepels te Beek) en dan zorg ik dat alles bij Challenge me Now terecht komt!.
Foto's volgen als mijn SD kaart het weer doet!
-
18 Juni 2007 - 14:00
Jiska:
Jeetje lieverd,
Wat weer herkenbaar. Wilde net zelf dit bericht schrijven. Het is allemaal heel bekend en vertrouwd, omgeving en vrienden. Heerlijk om weer eens zonder moeite lekker te kletsen alles en niets met mensen die je kennen. Maar toch ook allemaal zo raar, dat iedereen zich zo druk maakt. Dat de supermarkt zo vol is, dat het papel hier gewoon in de pot gaat. Dat iedereen zo gehaast is en er vanalles moet. Ik ga me nog even rustig houdenen dan vanaf volgende week op de banen en huizenmarkt storten. Heerlijk om te horen dat je zo van al je vrienden geniet! Enneh, waar is die foto van jou en je petekindje?
Ik zie je snel lieffie!
Beso Jis -
23 Juni 2007 - 22:58
Loes:
¡Ola Marielle! Zit hier gezellig bij Elly (en Jhon) bij te komen van de reis. Heb het best naar mijn zin hier in Lima, maar ben ook wel nieuwsgierig naar Iquitos. Lees steeds meer dingen die ik niet wist.....alleen koud water, brrrr en wcpapier wat niet in de pot mag....nou ja, zal wel zien, het lijkt hier toch wel heel erg op Indonesie. Ik geniet nog maar even van de luxe bij Elly. Fijn dat je het zo naar je zin hebt in Elsloo, maar IK zal in ieder geval blij zijn als jij weer in Iquitos bent. We gaan het hier gezellig maken toch? De telraampjes zijn mee en nog meer schoolspullen. Ben benieuwd hoe jij alles mee gaat krijgen. Groetjes aan je paps en ¡Hasta la vista! -
28 Juni 2007 - 22:08
David :
ya estas en tu pais! hace mucho q no se de ti .. espero q no te olvides de los amigos de Peru y escribe .. cuidate mucho muchos besos David -
01 Juli 2007 - 05:26
Tim:
Hey Marielle, ben zelf ook even op vakantie in Lima, nog maar een keer afscheid nemen van m´n vriendinnetje. Morgen weer naar iquitos waar ik jouw binnenkort hartelijk hoop te verwelkomen.
Geniet nog van het daar zijn!!
Liefs, -
04 Juli 2007 - 08:20
Anneliet:
Ben dan opeens ook weer in dit kleine landje...... Raar, maar fiets alweer vertrouwd door Utrecht van het een naar het ander. Heb nog heel erg genoten van alles wat ik met Renske heb meegemaakt en ook erg leuk was mijn driedaagse afsluiting met Tim in Lima.
Geniet jij lekker van alles, inclusief misschien wel die regenbuien? Hoe was je weekendje Scheveningen en je reunietje met L, J en J? Wanneer ga je weer naar al die lieverdjes, aankomend weekend?
xxx Liet -
09 Juli 2007 - 13:17
Tia Anneliet:
Weer goed aangekomen in Iquitos? Ben heel benieuwd hoe je maand NL was en hoe je het ziet om daaró weer te zijn. En wanneer ga je je huisje bewonen? Heel veel succes met weer alles wat er de komende daagjes op je pad komt!!! Doe ze veel liefs daar.... dikke zoen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
