Nieuwsbrief 4, November 2010
Door: Marielle
Blijf op de hoogte en volg Marielle
09 November 2010 | Peru, Iquitos
Lieve allemaal,
Velen van jullie hebben hem al ontvangen, maar ik kan niet iedereen bereiken. Hierbij vandaar onze nieuwsbrief. Heb je hem al gehad, dan negeer dit stukje maar. Als er mensen zijn die hem liever persoonlijk (en met foto´s) krijgen, dan hoor ik het graag
Liefs Yelke
Lieve vrienden van El Manguaré,
De laatste 2 maanden van het schooljaar zijn ingegaan. Spannende tijden met nog heel veel te doen. In december zal elk project geevalueerd worden via voortgang-examens die we bij alle kinderen afnemen en vragenlijsten die de directie van de school, de leerkrachten en de leraartrainers zullen invullen. In de nieuwsbrief van januari zullen we een korte samenvatting geven van deze jaarevaluatie. Verder zijn we deze maanden druk bezig met het afleggen van vele huisbezoeken, het aanvragen van de nodige geboorte- en studiebewijzen die vele kinderen niet hebben en overleggen we alvast met de buurtscholen hoe de instroom van de kinderen uit ons terug-naar-school-project volgend jaar gaat verlopen, zodat ze allemaal een plekje in het bij hun leer-niveau passende schoollokaal krijgen. Ondertussen lopen onze projecten natuurlijk lustig door. En sinds onze vorige nieuwsbrief zijn we met een kleuterproject begonnen waar we razend enthousiast over zijn (zie hierover meer verderop in deze nieuwsbrief).
Op het vrijwilligersfront, hebben we afscheid moeten nemen van onze vrijwilligster Marita (zie www.elmanguare.nl voor een leuk verslag over haar verblijf) en hebben we sinds kort twee nieuwe vrijwilligsters die zich voor de kinderen van onze projecten inzetten. Anna en Hadewich zijn twee jonge enthousiaste meiden en we weten bijna zeker dat zowel zij als de Manguaré-kinderen van hun verblijf hier zullen genieten. Begin volgend jaar komen er nog 4 vrijwilligers bij (Jop zal dan vertrekken) en zitten de vrijwilligersvertrekken tot juni vol. Vanaf juni is het opeens een heel ander plaatje. Voor het laatste half jaar van 2011 hebben we nog weinig aanmeldingen van vrijwillgers en we vragen via deze nieuwsbrief dan ook maar meteen of jullie je ogen en oren open willen houden voor potentiele enthousiastelingen.
We hebben de afgelopen maanden ook weer leuke bezoekers ontvangen. Naast persoonlijke bezoekjes van familie en vrienden, kwamen er ook enkele betrokken samenwerkingspartners uit Nederland langs om de verschillende projecten te bekijken en we hadden een blij weerzien met Pien Coenraad. Pien heeft twee jaar geleden in Iquitos meegewerkt aan het onderwijsproject, is vandaag de dag een zeer enthousiast medewerkster van de Stichting El Manguaré in Nederland. Zij was in september een paar weken terug in Iquitos om vrienden en de projecten te bezoeken. Verderop beschrijft zij hoe ze deze ervaring heeft beleefd. Eerst beschrijft Marielle hoe wij al dit bezoek ervaren.
Bezoek
Eén van de mooie en soms ook frustrerende bijkomstigheden van ons werk, is het rondleiden van allerlei verschillende mensen, langs onze projecten. Sinds we met El Manguaré begonnen zijn, hebben we al heel wat familieleden, vrienden, kennissen, vrijwilligers en geïnteresseerden mee op sleeptouw genomen door de buurten waar onze projecten zich bevinden. Ik moet zeggen dat ik dat altijd zalig vind. Het is zo heerlijk om aan buitenstaanders te kunnen laten zien waar we eigenlijk mee bezig zijn. Ons verhaal te kunnen vertellen.
Ze heel even mee te kunnen nemen naar een klein stukje wereld van hier. Ze kunnen laten zien, waarom wij denken dat onze projecten nodig zijn. We kunnen het hebben over de stappen vooruit (waar we zo trots op zijn) alsmede de struikelblokken. En de reacties te zien van al die personen die met ons mee gaan. Die reacties zijn meestal heel erg verschillend. Ik heb mensen zien genieten van dingen die ze zien, mensen geëmotioneerd zien raken, maar ook mensen boos zien worden op alles wat er hier toch echt niet loopt. Allemaal zeer oprechte emoties en ze hebben allemaal gelijk. Wij voelen al die emoties ook nog steeds. Het is heerlijk om een groep juffen enthousiast bezig te zien met onze nieuwste kleuters met knutselwerkjes en liedjes, het is zalig om kinderen met trots te zien lezen en wij zijn ook zeer tevreden over onze nieuwe schoolboeken, die er steeds mooier en profesioneler uit zien. Maar het frustreert ook nog steeds, als alweer eens een les uitvalt zonder een fatsoenlijke reden, ze ijsjes komen verkopen tijdens de les, je de afvalberg rondom school ziet liggen, dingen niet lopen zoals wij graag willen en het doet ons ook nog steeds pijn als je de verhalen van vele kinderen binnen onze projecten hoort.
Gelukkig leer je, als je hier woont en werkt, om genuanceerd naar alles te kijken en om al die kleine stapjes vooruit te zien. Te genieten van alles wat er goed gaat. Anders kun je dit werk niet blijven doen. Maar het blijft goed om met zo veel verschillende mensen en met hun nieuwe en open blik langs alle projecten te gaan. Ze uit te leggen waarom we dingen doen, zoals we ze doen, waarom we sommige dingen (nog) niet aanpakken en te horen wat ze vinden van alles waar we mee bezig zijn.
Wij hopen de komende jaren nog heel wat mensen te kunnen laten zien wat we doen. Want we merken toch elke keer weer hoe moeilijk het is om je als buitenstaander een beeld te vormen van het leven en werken hier. Via deze nieuwsbrief alvast een klein kijkje!
Heel veel liefs uit een zeer warm Iquitos,
Marielle en Yolanthe
El Pequeño Manguaré
In de vorige nieuwsbrief beschreven we hoe een verontrustende 30% van de kinderen die zich dit jaar inschreven voor groep 3 van de lagere school in onze achterstandsbuurt niet op de kleuterschool hadden gezeten en daardoor met een bijna niet in te halen achterstand aan hun schoolloopbaan begon. Wij hebben in augustug geprobeert zoveel mogelijk 5-jarige buurtkinderen die niet naar de kleuterschool gaan te bereiken en zijn in september met een groep van 50 kinderen een kleutercursus begonnen. De cursus heet El Pequeño Manguaré (de kleine tam-tam) en is behalve een groot succes ook een enorm genot om te bezoeken. We kregen van de buurtcommissie (die erg enthousiast over dit project is) een lokaal aangeboden waar we onze activiteiten konden ontwikkelen. We hebben achter (in de tuin van dit lokaal) nog wel een tijdelijk wc moeten bouwen en de electriciteitsrekening moeten heractiveren, maar het lokaal is ruim en erg geschikt voor lesgeven met alle beweginsvrijheid van dien.
Vier door El Manguaré getrainde juffen van de San Lucas school zijn dagelijks in kleine groepjes met onze 5-jarige kinders aan de slag om ze op een inspirerende en speelse manier zowel cognitief als sociaal-emotioneel voor te bereiden op de lagere school. Al na enkel weken kwam onze beloning voor het opzetten van dit project. We zagen niet alleen dat de kinderen op cognitief niveau met sprongen vooruit gingen, we zagen ook de metamorfose die de 5-jarigen één voor één ondergingen voor onze ogen gebeuren. Van stille, onzekere muisjes waar letterlijk geen “piep” uitkwam, tot zelfverzekerde kleine mensjes die zich zowel verbaal als lichamelijk durven te uiten. Verder kregen we rond die tijd ook de eerste positieve feed-back van de ouders, wat ons nog eens extra energie gaf om dit prachtige project tot een zo goed mogelijk resutaat te brengen.
Groeien
In de jungle groeit alles razendsnel. Een zonnetje, een tropische bui, wat vruchtbare aarde, en hop: daar schiet weer een bananenboom uit de grond. Ook de dieren groeien flink, zo lag er vanochtend op de markt een vis van minstens één meter lang. Toch een raar idee dat die in hetzelfde water poedelt als ik... Ook de vlinders doen hun best. In een vlindertuin leerde ik dat sommige nachtvlinders zes maanden bezig zijn met de metamorfose van rups naar vlinder, en vervolgens slechts twee dagen leven! Poepoe, nounou, wat een gedoe voor een beetje rondfladderen... Aan de andere kant staat het hele leven van zo'n vlinder in het teken van ontwikkeling, en dat is eigenlijk best bewonderswaardig.
Helaas staat de ontwikkeling van veel Iquiteense kinderen minder centraal. Àls kinderen al naar school gaan, is het onderwijsniveau daar vaak laag. In Nederland is het onvoorstelbaar dat kinderen in groep zeven nog steeds niet kunnen lezen, maar hier is het de realiteit. Natuurlijk is het onderwijssysteem niet één en al ellende, maar er kan nog wel veel worden verbeterd. Het was daarom inspirerend om met eigen ogen te zien wat Yol en Yel samen met hun team van enthousiaste Peruanen in Iquitos doen. Met verschillende projecten stimuleren zij de ontwikkeling van leerlingen én docenten, waardoor iedereen groeit. Het onderwijsproject waar ik twee jaar geleden aan heb meegewerkt is inmiddels helemaal tot bloei gekomen. Kinderen krijgen meer structuur in de klas en merken dat leren leuk is. Bij een ander project werd ik verrast door ijverige studiebolletjes in de dop die van straat zijn geplukt en worden bijgeschoold, zodat ze weer terug naar school kunnen. Ook ouders en buurtgenoten worden hierbij betrokken. Een lieve buurvrouw stelde zelfs haar woonkamer ter beschikking, die is omgetoverd tot klaslokaal. Zo boeken mensen samen vooruitgang.
Een goede ontwikkeling begint bij een stevige basis. Aangezien veel kleintjes thuis weinig oefenen en soms niet eens weten hoe ze een potlood moeten vasthouden, beginnen ze in op school al met een achterstand. Veel kinderen gaan niet naar een kleuterschool en daarom is er vorige week een nieuw project gestart om hen spelenderwijs voor te bereiden op de basisschool. Ze leren niet alleen de kleuren, vormen en getallen, maar worden ook gestimuleerd om zichzelf te laten zien en horen. Kinderen groeien snel: in een week tijd zag ik hoe verlegen kleuters die nog niet eens hun naam durfden te zeggen zich ontpopten tot vrolijke fladderaars die zongen, dansten en sprongen. En als je dan zo'n ukkie met zijn zelfgeknutselde letter 'O' rond de kring ziet huppelen, dan maakt je hart wel even een sprongetje. Zelf groeien is belangrijk, maar andere zien groeien is minstens zo mooi!
Pien Coenraad
Velen van jullie hebben hem al ontvangen, maar ik kan niet iedereen bereiken. Hierbij vandaar onze nieuwsbrief. Heb je hem al gehad, dan negeer dit stukje maar. Als er mensen zijn die hem liever persoonlijk (en met foto´s) krijgen, dan hoor ik het graag
Liefs Yelke
Lieve vrienden van El Manguaré,
De laatste 2 maanden van het schooljaar zijn ingegaan. Spannende tijden met nog heel veel te doen. In december zal elk project geevalueerd worden via voortgang-examens die we bij alle kinderen afnemen en vragenlijsten die de directie van de school, de leerkrachten en de leraartrainers zullen invullen. In de nieuwsbrief van januari zullen we een korte samenvatting geven van deze jaarevaluatie. Verder zijn we deze maanden druk bezig met het afleggen van vele huisbezoeken, het aanvragen van de nodige geboorte- en studiebewijzen die vele kinderen niet hebben en overleggen we alvast met de buurtscholen hoe de instroom van de kinderen uit ons terug-naar-school-project volgend jaar gaat verlopen, zodat ze allemaal een plekje in het bij hun leer-niveau passende schoollokaal krijgen. Ondertussen lopen onze projecten natuurlijk lustig door. En sinds onze vorige nieuwsbrief zijn we met een kleuterproject begonnen waar we razend enthousiast over zijn (zie hierover meer verderop in deze nieuwsbrief).
Op het vrijwilligersfront, hebben we afscheid moeten nemen van onze vrijwilligster Marita (zie www.elmanguare.nl voor een leuk verslag over haar verblijf) en hebben we sinds kort twee nieuwe vrijwilligsters die zich voor de kinderen van onze projecten inzetten. Anna en Hadewich zijn twee jonge enthousiaste meiden en we weten bijna zeker dat zowel zij als de Manguaré-kinderen van hun verblijf hier zullen genieten. Begin volgend jaar komen er nog 4 vrijwilligers bij (Jop zal dan vertrekken) en zitten de vrijwilligersvertrekken tot juni vol. Vanaf juni is het opeens een heel ander plaatje. Voor het laatste half jaar van 2011 hebben we nog weinig aanmeldingen van vrijwillgers en we vragen via deze nieuwsbrief dan ook maar meteen of jullie je ogen en oren open willen houden voor potentiele enthousiastelingen.
We hebben de afgelopen maanden ook weer leuke bezoekers ontvangen. Naast persoonlijke bezoekjes van familie en vrienden, kwamen er ook enkele betrokken samenwerkingspartners uit Nederland langs om de verschillende projecten te bekijken en we hadden een blij weerzien met Pien Coenraad. Pien heeft twee jaar geleden in Iquitos meegewerkt aan het onderwijsproject, is vandaag de dag een zeer enthousiast medewerkster van de Stichting El Manguaré in Nederland. Zij was in september een paar weken terug in Iquitos om vrienden en de projecten te bezoeken. Verderop beschrijft zij hoe ze deze ervaring heeft beleefd. Eerst beschrijft Marielle hoe wij al dit bezoek ervaren.
Bezoek
Eén van de mooie en soms ook frustrerende bijkomstigheden van ons werk, is het rondleiden van allerlei verschillende mensen, langs onze projecten. Sinds we met El Manguaré begonnen zijn, hebben we al heel wat familieleden, vrienden, kennissen, vrijwilligers en geïnteresseerden mee op sleeptouw genomen door de buurten waar onze projecten zich bevinden. Ik moet zeggen dat ik dat altijd zalig vind. Het is zo heerlijk om aan buitenstaanders te kunnen laten zien waar we eigenlijk mee bezig zijn. Ons verhaal te kunnen vertellen.
Ze heel even mee te kunnen nemen naar een klein stukje wereld van hier. Ze kunnen laten zien, waarom wij denken dat onze projecten nodig zijn. We kunnen het hebben over de stappen vooruit (waar we zo trots op zijn) alsmede de struikelblokken. En de reacties te zien van al die personen die met ons mee gaan. Die reacties zijn meestal heel erg verschillend. Ik heb mensen zien genieten van dingen die ze zien, mensen geëmotioneerd zien raken, maar ook mensen boos zien worden op alles wat er hier toch echt niet loopt. Allemaal zeer oprechte emoties en ze hebben allemaal gelijk. Wij voelen al die emoties ook nog steeds. Het is heerlijk om een groep juffen enthousiast bezig te zien met onze nieuwste kleuters met knutselwerkjes en liedjes, het is zalig om kinderen met trots te zien lezen en wij zijn ook zeer tevreden over onze nieuwe schoolboeken, die er steeds mooier en profesioneler uit zien. Maar het frustreert ook nog steeds, als alweer eens een les uitvalt zonder een fatsoenlijke reden, ze ijsjes komen verkopen tijdens de les, je de afvalberg rondom school ziet liggen, dingen niet lopen zoals wij graag willen en het doet ons ook nog steeds pijn als je de verhalen van vele kinderen binnen onze projecten hoort.
Gelukkig leer je, als je hier woont en werkt, om genuanceerd naar alles te kijken en om al die kleine stapjes vooruit te zien. Te genieten van alles wat er goed gaat. Anders kun je dit werk niet blijven doen. Maar het blijft goed om met zo veel verschillende mensen en met hun nieuwe en open blik langs alle projecten te gaan. Ze uit te leggen waarom we dingen doen, zoals we ze doen, waarom we sommige dingen (nog) niet aanpakken en te horen wat ze vinden van alles waar we mee bezig zijn.
Wij hopen de komende jaren nog heel wat mensen te kunnen laten zien wat we doen. Want we merken toch elke keer weer hoe moeilijk het is om je als buitenstaander een beeld te vormen van het leven en werken hier. Via deze nieuwsbrief alvast een klein kijkje!
Heel veel liefs uit een zeer warm Iquitos,
Marielle en Yolanthe
El Pequeño Manguaré
In de vorige nieuwsbrief beschreven we hoe een verontrustende 30% van de kinderen die zich dit jaar inschreven voor groep 3 van de lagere school in onze achterstandsbuurt niet op de kleuterschool hadden gezeten en daardoor met een bijna niet in te halen achterstand aan hun schoolloopbaan begon. Wij hebben in augustug geprobeert zoveel mogelijk 5-jarige buurtkinderen die niet naar de kleuterschool gaan te bereiken en zijn in september met een groep van 50 kinderen een kleutercursus begonnen. De cursus heet El Pequeño Manguaré (de kleine tam-tam) en is behalve een groot succes ook een enorm genot om te bezoeken. We kregen van de buurtcommissie (die erg enthousiast over dit project is) een lokaal aangeboden waar we onze activiteiten konden ontwikkelen. We hebben achter (in de tuin van dit lokaal) nog wel een tijdelijk wc moeten bouwen en de electriciteitsrekening moeten heractiveren, maar het lokaal is ruim en erg geschikt voor lesgeven met alle beweginsvrijheid van dien.
Vier door El Manguaré getrainde juffen van de San Lucas school zijn dagelijks in kleine groepjes met onze 5-jarige kinders aan de slag om ze op een inspirerende en speelse manier zowel cognitief als sociaal-emotioneel voor te bereiden op de lagere school. Al na enkel weken kwam onze beloning voor het opzetten van dit project. We zagen niet alleen dat de kinderen op cognitief niveau met sprongen vooruit gingen, we zagen ook de metamorfose die de 5-jarigen één voor één ondergingen voor onze ogen gebeuren. Van stille, onzekere muisjes waar letterlijk geen “piep” uitkwam, tot zelfverzekerde kleine mensjes die zich zowel verbaal als lichamelijk durven te uiten. Verder kregen we rond die tijd ook de eerste positieve feed-back van de ouders, wat ons nog eens extra energie gaf om dit prachtige project tot een zo goed mogelijk resutaat te brengen.
Groeien
In de jungle groeit alles razendsnel. Een zonnetje, een tropische bui, wat vruchtbare aarde, en hop: daar schiet weer een bananenboom uit de grond. Ook de dieren groeien flink, zo lag er vanochtend op de markt een vis van minstens één meter lang. Toch een raar idee dat die in hetzelfde water poedelt als ik... Ook de vlinders doen hun best. In een vlindertuin leerde ik dat sommige nachtvlinders zes maanden bezig zijn met de metamorfose van rups naar vlinder, en vervolgens slechts twee dagen leven! Poepoe, nounou, wat een gedoe voor een beetje rondfladderen... Aan de andere kant staat het hele leven van zo'n vlinder in het teken van ontwikkeling, en dat is eigenlijk best bewonderswaardig.
Helaas staat de ontwikkeling van veel Iquiteense kinderen minder centraal. Àls kinderen al naar school gaan, is het onderwijsniveau daar vaak laag. In Nederland is het onvoorstelbaar dat kinderen in groep zeven nog steeds niet kunnen lezen, maar hier is het de realiteit. Natuurlijk is het onderwijssysteem niet één en al ellende, maar er kan nog wel veel worden verbeterd. Het was daarom inspirerend om met eigen ogen te zien wat Yol en Yel samen met hun team van enthousiaste Peruanen in Iquitos doen. Met verschillende projecten stimuleren zij de ontwikkeling van leerlingen én docenten, waardoor iedereen groeit. Het onderwijsproject waar ik twee jaar geleden aan heb meegewerkt is inmiddels helemaal tot bloei gekomen. Kinderen krijgen meer structuur in de klas en merken dat leren leuk is. Bij een ander project werd ik verrast door ijverige studiebolletjes in de dop die van straat zijn geplukt en worden bijgeschoold, zodat ze weer terug naar school kunnen. Ook ouders en buurtgenoten worden hierbij betrokken. Een lieve buurvrouw stelde zelfs haar woonkamer ter beschikking, die is omgetoverd tot klaslokaal. Zo boeken mensen samen vooruitgang.
Een goede ontwikkeling begint bij een stevige basis. Aangezien veel kleintjes thuis weinig oefenen en soms niet eens weten hoe ze een potlood moeten vasthouden, beginnen ze in op school al met een achterstand. Veel kinderen gaan niet naar een kleuterschool en daarom is er vorige week een nieuw project gestart om hen spelenderwijs voor te bereiden op de basisschool. Ze leren niet alleen de kleuren, vormen en getallen, maar worden ook gestimuleerd om zichzelf te laten zien en horen. Kinderen groeien snel: in een week tijd zag ik hoe verlegen kleuters die nog niet eens hun naam durfden te zeggen zich ontpopten tot vrolijke fladderaars die zongen, dansten en sprongen. En als je dan zo'n ukkie met zijn zelfgeknutselde letter 'O' rond de kring ziet huppelen, dan maakt je hart wel even een sprongetje. Zelf groeien is belangrijk, maar andere zien groeien is minstens zo mooi!
Pien Coenraad
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
