Mama eindelijk aan het woord.
Door: Marielle
Blijf op de hoogte en volg Marielle
18 Oktober 2010 | Peru, Iquitos
Lieve allemaal,
Na wel heel veel hartverwarmende reacties (dank jullie wel voor alle lieve berichtjes van jullie kant) , eindelijk een stukje van de trotse mama zelf. Het heeft even geduurd, want ik kan je vertellen dat mama zijn van twee een stukje drukker is als van 1. Heb dit stukje in mijn hoofd al 10 keer geschreven, maar kwam gewoon niet eraan toe om richting computer te gaan.
Zoals jullie al lazen in het stukje van mam is onze Norah op 5 oktober (hier de dag van de artsen!) vroeg in de ochtend geboren. Ze heeft nogal wat op zich laten wachten. Ik was al in week 41 toen we alweer (en zonder weeën) op weg naar het ziekenhuis gingen. Dat zonder weeën was eigenlijk wel een voordeel, want ze zijn bij ons afwatering aan het aanleggen in de straat en alles lag en ligt open. Aangezien dat inhoud dat je eerst een stuk moet lopen door de drap en er ook geen motocarren tot bij het huis kunnen komen, was ik blij dat ik zonder weeën richting ziekenhuis kon gaan. Al moet ik zeggen dat de teleurstelling in het ziekenhuis groot was dat er nog niets aan het gebeuren was. De oplossing was dat ik werd opgenomen en moesten we maar hopen dat het kwart pilletje dat ze me zouden geven zou werken. Dat kwart pilletje werd in de avond nog een kwart pilletje, omdat er wel iets aan het gebeuren was, maar nog veel te weinig. Mijn verloskundige ging naar huis en verwachte niet dat er nog veel zou gaan gebeuren die nacht. Ook ik had nog praatjes voor 10 en heb met af en toe een (nog niet zo pijnlijke wee) nog heerlijk de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Grey´s Anatomy kunnen kijken. Daarna ging iedereen slapen. Omdat Norah toen net wakker werd en lustig begon te schoppen en draaien, heb ik eens goed met haar gekletst. Dat we het toch echt samen moesten gaan doen, omdat ik haar toch wel heel graag wilde zien. Zij zou zich een weg naar buiten banen en ik de weeën opvangen. Nou dat heb ik geweten. Binnen een uur zat ik op de wc, tussen de weeën door, in mijn zwangerschapboek (ja een slimme meid is op haar bevalling voorbereid!) op te zoeken dat weeën van een minuut om de 2 a 3 minuten toch echt wel 5 cm zouden kunnen zijn. Verpleging gebeld en ...inderdaad. Daarna ging het opeens allemaal heel snel. De weeën werden steeds pijnlijker en kwamen steeds sneller achter elkaar. Moet eerlijk zeggen dat ik alweer was vergeten hoe pijnlijk het allemaal kan zijn. Vooral als je voelt dat je moet persen en nog niet mag. Nee moest eerst nog mijn hele hebben en houwen op een po heisen, tussen de weeën door, om het water te breken en daarna moest ik me nog twee keer overhijsen naar een ander bed om van mijn kamer naar de verloskamer te gaan (wat een stom systeem!!). Maar wat was ik blij dat ik eindelijk mocht persen. Al heeft het me heel wat kracht gekost. Heb de handen van mam en Ot fijngeknepen. Wilde me nog verontschuldigen tussen de weeën door, maar ja....kwam er niet van. Ook dit meiske wilde er niet uit. Ze hebben weer aan alle kanten moeten helpen. Ik weet dat ik tussendoor nog dacht....op tv ziet het er allemaal veel gemakkelijker uit...daar floept die baby er zo uit. Wat was ik opgelucht toen ze er eindelijk uit kwam. Gelukkig mocht Norah wel ook meteen even bij mij en werd ze niet zoals bij Amber meteen weggehaald. Zo kon ik meteen zien, dat ze een hele bos donker haar had. (yeeehhhhh). Na onderzoek door de kinderarts werd wel duidelijk waarom ze er niet uit kwam. Haar lijfje is wel heel groot. Ze bleef gewoon steken.
In de ochtend is Otto Amber gaan halen. Die was helemaal door het dolle heen, dat Norah er eindelijk was. Meteen werd er gekeken of Norah alles had. Voetjes, handjes, oogjes. Alles bleek eraan te zitten, dus Amber was tevreden. Al was (en is) het wel even wennen dat Norah mama´s teta opeist. Amber heeft zich meteen in het ziekenhuis, nog even de andere kant toegeëigend. Maar beetje bij beetje went ze er wel aan.
Nu zijn we bijna twee weken verder. Ondertussen heb ik al 10.000 dingen gevoeld en gedacht. Vooral dat het inderdaad mogelijk is om meteen ook van een tweede kindje te houden. Ze is echt zo lief en schattig. Kan naar mijn twee dames kijken en zo trots zijn op ze. Ze zijn allebei zo geweldig. Norah nog zo klein, afhankelijk en lief en Amber opeens zo groot, wijs, eigenzinnig behulpzaam en lief met haar zusje. Waaw. Ot en ik zijn allebei superblij en trots op ons gezinnetje. Wie het dit een paar jaar geleden gedacht. Het enige waar ik wel nog mijn weg in moet vinden is het feit dat je nooit genoeg tijd en aandacht lijkt te hebben. Twee is toch wel een stuk drukker als één. Soms willen ze net op hetzelfde moment alle aandacht en dan baal ik dat me niet kan opsplitsen. De borst voor de één en tijd voor een puzzel en een verhaaltje voor de ander. Al moet ik zeggen dat het steeds beter lukt om dingen te combineren. Zolang ik maar genoeg slaap. Als ik een korte nacht heb gehad, ben ik zo blij dat Ot lekker met Amber op stap gaat zodat ik even tijd voor Norah en mezelf (of mijn weblog!) heb. Gelukkig is Norah (net als Amber) geen lastig kindje. Ze is gewoon heel tevreden lijkt het.
Zo ga maar eens stoppen, want jullie hebben al veel te veel moeten lezen.
Hoop`binnenkort een beetje meer tijd en energie te gaan hebben, zodat ik jullie persoonlijk kan gaan mailen. Dat schiet er nu een beetje bij in. Maar ik denk wel aan jullie hoor!!
Dikke kus en knuffel Yelke
Na wel heel veel hartverwarmende reacties (dank jullie wel voor alle lieve berichtjes van jullie kant) , eindelijk een stukje van de trotse mama zelf. Het heeft even geduurd, want ik kan je vertellen dat mama zijn van twee een stukje drukker is als van 1. Heb dit stukje in mijn hoofd al 10 keer geschreven, maar kwam gewoon niet eraan toe om richting computer te gaan.
Zoals jullie al lazen in het stukje van mam is onze Norah op 5 oktober (hier de dag van de artsen!) vroeg in de ochtend geboren. Ze heeft nogal wat op zich laten wachten. Ik was al in week 41 toen we alweer (en zonder weeën) op weg naar het ziekenhuis gingen. Dat zonder weeën was eigenlijk wel een voordeel, want ze zijn bij ons afwatering aan het aanleggen in de straat en alles lag en ligt open. Aangezien dat inhoud dat je eerst een stuk moet lopen door de drap en er ook geen motocarren tot bij het huis kunnen komen, was ik blij dat ik zonder weeën richting ziekenhuis kon gaan. Al moet ik zeggen dat de teleurstelling in het ziekenhuis groot was dat er nog niets aan het gebeuren was. De oplossing was dat ik werd opgenomen en moesten we maar hopen dat het kwart pilletje dat ze me zouden geven zou werken. Dat kwart pilletje werd in de avond nog een kwart pilletje, omdat er wel iets aan het gebeuren was, maar nog veel te weinig. Mijn verloskundige ging naar huis en verwachte niet dat er nog veel zou gaan gebeuren die nacht. Ook ik had nog praatjes voor 10 en heb met af en toe een (nog niet zo pijnlijke wee) nog heerlijk de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Grey´s Anatomy kunnen kijken. Daarna ging iedereen slapen. Omdat Norah toen net wakker werd en lustig begon te schoppen en draaien, heb ik eens goed met haar gekletst. Dat we het toch echt samen moesten gaan doen, omdat ik haar toch wel heel graag wilde zien. Zij zou zich een weg naar buiten banen en ik de weeën opvangen. Nou dat heb ik geweten. Binnen een uur zat ik op de wc, tussen de weeën door, in mijn zwangerschapboek (ja een slimme meid is op haar bevalling voorbereid!) op te zoeken dat weeën van een minuut om de 2 a 3 minuten toch echt wel 5 cm zouden kunnen zijn. Verpleging gebeld en ...inderdaad. Daarna ging het opeens allemaal heel snel. De weeën werden steeds pijnlijker en kwamen steeds sneller achter elkaar. Moet eerlijk zeggen dat ik alweer was vergeten hoe pijnlijk het allemaal kan zijn. Vooral als je voelt dat je moet persen en nog niet mag. Nee moest eerst nog mijn hele hebben en houwen op een po heisen, tussen de weeën door, om het water te breken en daarna moest ik me nog twee keer overhijsen naar een ander bed om van mijn kamer naar de verloskamer te gaan (wat een stom systeem!!). Maar wat was ik blij dat ik eindelijk mocht persen. Al heeft het me heel wat kracht gekost. Heb de handen van mam en Ot fijngeknepen. Wilde me nog verontschuldigen tussen de weeën door, maar ja....kwam er niet van. Ook dit meiske wilde er niet uit. Ze hebben weer aan alle kanten moeten helpen. Ik weet dat ik tussendoor nog dacht....op tv ziet het er allemaal veel gemakkelijker uit...daar floept die baby er zo uit. Wat was ik opgelucht toen ze er eindelijk uit kwam. Gelukkig mocht Norah wel ook meteen even bij mij en werd ze niet zoals bij Amber meteen weggehaald. Zo kon ik meteen zien, dat ze een hele bos donker haar had. (yeeehhhhh). Na onderzoek door de kinderarts werd wel duidelijk waarom ze er niet uit kwam. Haar lijfje is wel heel groot. Ze bleef gewoon steken.
In de ochtend is Otto Amber gaan halen. Die was helemaal door het dolle heen, dat Norah er eindelijk was. Meteen werd er gekeken of Norah alles had. Voetjes, handjes, oogjes. Alles bleek eraan te zitten, dus Amber was tevreden. Al was (en is) het wel even wennen dat Norah mama´s teta opeist. Amber heeft zich meteen in het ziekenhuis, nog even de andere kant toegeëigend. Maar beetje bij beetje went ze er wel aan.
Nu zijn we bijna twee weken verder. Ondertussen heb ik al 10.000 dingen gevoeld en gedacht. Vooral dat het inderdaad mogelijk is om meteen ook van een tweede kindje te houden. Ze is echt zo lief en schattig. Kan naar mijn twee dames kijken en zo trots zijn op ze. Ze zijn allebei zo geweldig. Norah nog zo klein, afhankelijk en lief en Amber opeens zo groot, wijs, eigenzinnig behulpzaam en lief met haar zusje. Waaw. Ot en ik zijn allebei superblij en trots op ons gezinnetje. Wie het dit een paar jaar geleden gedacht. Het enige waar ik wel nog mijn weg in moet vinden is het feit dat je nooit genoeg tijd en aandacht lijkt te hebben. Twee is toch wel een stuk drukker als één. Soms willen ze net op hetzelfde moment alle aandacht en dan baal ik dat me niet kan opsplitsen. De borst voor de één en tijd voor een puzzel en een verhaaltje voor de ander. Al moet ik zeggen dat het steeds beter lukt om dingen te combineren. Zolang ik maar genoeg slaap. Als ik een korte nacht heb gehad, ben ik zo blij dat Ot lekker met Amber op stap gaat zodat ik even tijd voor Norah en mezelf (of mijn weblog!) heb. Gelukkig is Norah (net als Amber) geen lastig kindje. Ze is gewoon heel tevreden lijkt het.
Zo ga maar eens stoppen, want jullie hebben al veel te veel moeten lezen.
Hoop`binnenkort een beetje meer tijd en energie te gaan hebben, zodat ik jullie persoonlijk kan gaan mailen. Dat schiet er nu een beetje bij in. Maar ik denk wel aan jullie hoor!!
Dikke kus en knuffel Yelke
-
18 Oktober 2010 - 17:31
Mam:
wat heerlijk om weer iets van je te lezen. ikzelf heb enorm genoten van deze twee meisjes en ik zal je zeggen dat ik hier een man heb zitten , die jaloers is en ook naar Peru wil. Hij wil met Amber spelen en vooral gek doen.
Hele leuke nieuwe foto's, waarvan ik er een aantal ga afdrukken.
Lieverd, geniet er van en we skypen snel weer. kus -
18 Oktober 2010 - 18:12
Gerda:
Hee Marielle en Ot, wat een prachtig meiske. heel veel geluk!!
-
18 Oktober 2010 - 19:31
Bram & Ralf:
Wat een leuk kindje! Echt jammer dat we haar niet ff hebben kunnen zien. Kom maar snel hier naar toe! of wij weer naar jullie.. ;)
Dikke poen -
19 Oktober 2010 - 18:50
Bèr En Ria Konings:
Beste yelleke, ot en amber,
Wat een leuk verslag. Soms erg pijnlijk, lijkt mij. Maar jullie hebben er een prachtige dochter en zusje erbij. Van harte gefeliciteerd en heel veel geluk en plezier met de kleintjes. Geniet ervan.
Lieve groetjes,
Bèr en Ria Konings. -
19 Oktober 2010 - 18:56
Marianne:
Hi Marielle! Wat een lieve foto's allemaal, jullie mogen trots zijn, maar dat zijn jullie inderdaad:)! Lekker rustig aan genieten en wennen van twee kleintjes! Leuk om te lezen dat Amber zo'n leuke grote zus is:). Doeii! Liefs, Mar -
22 Oktober 2010 - 08:28
Anke:
Hi yel,
wat een leuk stukje!! Blij om te horen dat jullie helemaal gelukkig zijn! En wat een grote meid, kan wel begrijpen dat ze er niet uit wou komen ;-)
Geniet nog van alle mooie geluksmomenten die er gaan komen!
Gran beso,
Anke -
31 Oktober 2010 - 12:51
Jiska:
Mariel,
Van harte gefeliciteerd!!Wat weer een prachtige meid en leuke verhalen! Geniet van je mooie meiden en af een toe een momentje voor jezelf :)
Liefs Jis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
