Ons onderwijsproject deel drie!!

Ja hoor, hier ben ik dan al weer, met de vernieuwde update van ons onderwijsproject. En geloof me, het zal niet de laatste keer zijn, dat ik er ben met de titel: “Ons onderwijsproject.” Wat een enorme chaos hebben we momenteel hier in onderwijsland en dus ook in ons project.
In mijn laatste bericht zaten we nog vol spanning omdat onze docenten een examen moesten doen. Vorige week zaterdag kregen we de uitslag. Alletwee gezakt. Balen dus. In de loop van de week kwamen we achter de examenresultaten van alle onderwijzers in Peru. Van de 180.000 docenten die het examen hebben gedaan, hebben er 8.000 het gehaald. Zegt dit nou niets over het examen of over het niveau van de docenten in Peru?
Omdat ze natuurlijk niet 172.000 docenten zomaar op straat kunnen zetten hoorden we woensdag op school dat alle docenten die 7of hoger hadden kans maakten op een contract op school en dat onze docenten ook in de running waren. Wij, na de eerste teleurstelling, toch weer zeer hoopvol. Het zou allemaal wel goedkomen.
Tot vandaag......
Vanmorgen verscheen Elmita (een van onze docenten) op Arco Iris. Ze kwam zeggen dat ze niet meer op school zou werken en wat we nu zouden gaan doen. Aangezien ik op dat moment ook geen antwoord had, heb ik haar samen met de rest terug laten komen in de middag, zodat wij konden overleggen. Voor ze kwamen, hoorden we al van Robert (onze contactpersoon met school) dat ook Jenny niet op school blijft.
Wat blijkt nou aan de hand te zijn. Bijna alle scholen zitten met een heleboel open plekken. Ze zijn op dit moment die plekken aan het vullen. Maar vraag niet hoe. Alle docenten van heel Iquitos moeten samenkomen in een enorme gymzaal. Daar zijn ze zaterdag geloof ik mee begonnen. Ze zijn begonnen met de hoogste scores van mensen die de examens niet hadden gehaald. Deze mensen werden om en om naar voren geroepen en mochten dan zeggen op welke school ze wilden werken. Maar je weet niet precies wanneer je aan de beurt bent en moet dus maar blijven wachten. En ze gaan echt door tot middernacht. Er zitten echt mensen, al dagen op een houten bankje, gelaten af te wachten of ze nog een baan gaan hebben erna. Dat kunnen wij ons in Nederland toch niet voorstellen. Wij zouden stennis schoppen als we na 15 jaar goed werken, zomaar opeens niet meer zoudn weten of we nog wel een baan zouden hebben.
Toen wij er vandaag tegen half zes waren, en we ons door een enorme mensenmassa hadden weten te wurmen, ontdekten we dat ze nu bij nummer 10.0 waren. En ze waren schijnbaar al de hele dag met 10 bezig. Één van onze docenten had een score van 8.7 en zat er dus al de hele dag te wachten. Neem aan dat ze vandaag niet meer aan de beurt komt en morgen dus terug moet gaan. De andere docent bleek 4.7 te hebben. Die mag zondag een nieuw examen doen om mee te mogen doen voor de eventuele overgebleven plekken. Maar denk dat ze weinig kans maakt.
We hebben dus nu maar met iedereen afgesproken dat er even geen lessen en niets meer is tot we meer zekerheid hebben over welke docenten op onze school werken (en eventueel mee willen doen!) en we weten waar onze docenten naar toe zijn. Tot die tijd heeft het toch geen zin om iets te besluiten of iets te beginnen, want alles blijft onzeker en het veranderd toch elke keer weer opnieuw.
Alleen Nelly (lang leve Nelly, onze vaste rots in de branding!), gaan we alvast helpen in haar salon met onze materialen. Dan zijn we tenminste al met iets bezig!
Hoe lang dit hopeloze gerommel nog gaat duren? Dat weet niemand.
Maar ik hou jullie op de hoogte van alle ontwikkeling.
Vandaag (dagje later) zijn we nog met Karin (de directrice van school gaan praten). Ook zij heeft geen idee, wat de toekomst gaat brengen. Ze heeft opeens 7 nieuwe docenten op school rondhuppelen, waarvan ze niet weet wie ze zijn, hoe ze zijn en wat ze kunnen. Ze had graag haar eigen docenten gehouden, maar dat was niet mogelijk. Als directeur heb je namenlijk geen fluit te zeggen op dit moment.
Ze gaat nu voor ons ens kijken hoe de docenten zijn en of er iets voor ons bij zit

Gelukkig staat ons gebouw er niet stilletjes bij. Vandaag zijn we er met onze kinderen al ingetrokken. Dus het is wel al in gebruik. Ik ben in elk geval blij met het eindresultaat van ons kleine oceaantje.

En voor wie iets meer over mij wil weten: ik woon tegenwoordig samen en dat bevalt prima!, heb erg veel last van het regenseizoen, want het dak van mijn huis is zo lek als een zeef, daardoor zijn we op zoek naar een andere woning, dat wil nog niet zo vlotten, ben gister een beetje verbrand van een tripje in een bootje en een middagje zwembad, ben me erg aan het verheugen op de komst van mijn pappie en broertje in juli, met hun ga ik eindelijk ook eens de rest van Peru verkennen.
En dat was het wel zo’n beetje.

Heel veel liefs Yelke