Quilotoa en de Galapagos!!!

Hola todo,

Hier weer eens een bericht van mij. Heb echt twee superweken achter de rug en dus ook erg veel te vertellen.
Heb zo veel geweldige indrukken, dat ik denk dat het moeilijk is om onder woorden te brengen wat ik allemaal heb meegemaakt. Je kunt het vertellen, maar nooit zoals je het ervaren hebt. Weet alleen dat ik me nu een beetje triest voel, omdat het bijna voorbij is en omdat ik weg moest uit het paradijs op aarde. Zal bij het begin beginnen.
Na Baños ben ik met Elena en Verena naar Latacunga gegaan, waar we de volgende dag aan onze trek zouden beginnen. We wilden met de bus naar Pujili en vandaaruit de 29 km naar Quilotoa lopen. Natuurlijk liep weer alles anders dan gepland. De bus was niet gestopt in Pujili, maar stopte pas 14 km verder in Zumbahua. We besloten dat we dan maar vandaaruit zouden beginnen met onze trek. Zumbahua is een heel klein afgelegen plaatsje, maar de dag dat wij er waren was het er echt niet rustig. Het stikte van de mensen. Wat bleek: de presidenten van Eucador, Bolivia en Venezuela zouden er die dag komen, omdat de nieuwe president van Eucador de dag erna geinstaleerd zou worden. Echt wel cool. We werden zelfs geintervieuwd door de Eucadoriaanse tv. Ze vroegen ons of we er waren voor de president. Euh...nee! En wat we van Eucador vonden. Mooi en behulpzame en vriendelijke mensen. Of dat in Nederland dan niet zo was: euh, ja ook wel. Sta je dan met je mondje spaans. Wel lachen.
We hebben niet op de presidenten gewacht, maar zijn meteen gaan lopen. We hebben wel de helicopters zien komen, maar dat was het dan ook. Achteraf wel jammer.
Onze weg naar boven was erg mooi. Het uitzicht was schitterend en we hadden een stralende dag. Alleen werden we gek van al de Eucadorianen die stopten om ons een lift aan te bieden naar boven. Ze snapten echt niet dat we wilden lopen. Het is ver zeiden ze maar iedere keer. Ze vonden ons maar raar, geloof ik, dat we voor de fun omhoog gingen lopen.
Wij niet, al moet ik zeggen dat de fun op het einde erg zwaar werd. Iedere bocht hoopten we ons doel (de mooie Laguna van Quilatoa)te zien, maar er bleven maar bochten en en klimpartijen komen. We waren dan ook blij toen we er waren. Maar ik moet zeggen: het was het waard. Wat een mooi uitzicht over het kratermeer. Het water is azuulblauw en ziet er erg mooi uit.
We zijn die nacht in Quilotoa gebleven in een erg leuk hostal. Ik was blij met mijn nieuwe wollen vest en mijn sjaal. Jemig wat een kou. Maar goed dat we een kachel in de kamer hadden.
De dag erna begon onze trek naar Chugchilan. Eerst een stuk langs het meer. Erg mooi als je niet drie keer fout loopt. Iedere keer als we de keus hadden, kozen we de foute weg. Erge was dat die weg steeds naar beneden liep, waarna we dus weer tegen de berghelling op naar boven moesten klimmen. Jemig wat is dat zwaar. Gelukkig konden we er achteraf wel om lachen, maar op dat moment... Na het meer en een lange afdaling, kwamen we bij een ontzettend grote canyon. (schrijf je dat zo?) Het zag er erg mooi en cool uit. Enige uidaging (zullen we maar zeggen!) was dat we onze eindbestemming aan de overkant al zagen liggen. Dus we wisten dat we helemaal naar beneden moesten en dan weer helemaal naar boven. Joepie! Nu moet ik zeggen dat het erg coole trek was. Steil omlaag door hele smalle canyons, klimmen langs afgronden, 6 keer uitglijden over zandstukken en neergaan (gelukkig niet hard), klimmen over bruggetjes en daarna een hel van een klim naar boven, terwijl we niet zeker wisten of we goed liepen. Maar uiteindelijk waren we er. Moe, nat, maar erg voldaan. Chugchilan was erg mooi en rustig. Was er graag wat langer gebleven om te hiken, maar ja...dag erna toch maar om vier uur in de nacht de bus richting Quito gepakt. En na twee dagen duf rondhangen in Quito, was het dan zo ver..... De Galapagos.
Echt, het is niet te beschrijven hoe cool het daar is. Ik heb van het begin tot het eind het gevoel gehad dat ik in een droom of een film zat. Al die mooie landschappen en allemaal zo verschillend. Al die dieren die gewoon overal zijn en waar je zo dichtbij kunt komen. Het klimaat, de boot. Het is er gewoon te geweldig om echt te kunnen zijn. Voor ik ging zij ik: "Dit doe ik eens in mijn leven!" Nu zeg ik alleen maar: "Dit wil ik absoluut nog een doen!" Dit is een plek die je pakt en nooit meer los laat. Wat ook wel mee speelt is het feit dat je even helemaal los bent van de "normale" wereld. Geen contact met de buitenwereld, niks hoeven en alleen maar genieten. De realiteit is dan wel even ver weg.
Ik zal jullie in het kort proberen te vertellen wat ik allemaal heb gedaan en gezien. Als ik alles zou vertellen dan zouden jullie wel erg veel moeten lezen.
Mijn boot was de Angelique. Een zeilboot (gelukkig ook met moter!) met plek voor 16 mensen. Het was er erg gezellig en de service was super.Iedereen die er werkte was erg vriendelijk. Heb echt goed eten gehad. Ook hadden we erg leuke mensen aan boord. Dat scheelt ook wel.
Zeeziek ben ik niet geweest, al heb ik wel 1 keer flink overgegeven. Probeer nooit te douchen (en je benen te scheren!) als de boot vaart op wat ruwer water! Dat gaat absoluut mis. Verder voelde ik me prima op de boot.
We hebben een trip gemaakt langs alle eilanden van de Galapagos. Iedere dag hadden we twee excursies en de mogelijkheid om 1 of twee keer te snorkelen.
Echt alles is zo cool. Je loopt daar in stralend weer in een supermooie omgeving, die op ieder eiland weer anders is. Je ziet zo veel dieren. Ik heb gewoon naast zeeleeuwen, leguanen, gigantische landschildpadden, pelikanen, blue footed boobies, red footed boobies, naska boobies, baby boobies, zeeschildpadden, krabben, 1000 andere vogels gestaan. Je kunt er naast gaan zitten en foto s maken. Soms is het net of het niet echt is. Je ziet de paringsdans van de boobies en je ziet hoe onnozel de blue footed boobie je kan aankijken. Je ziet hoe de Naska boobie twee kleintjes op de wereld zet en dat nummer 1, nummer twee altijd zo lang op zijn hoofd pikt dat hij dood gaat. ( niet dat ik hier zo blij mee was!). Je ziet hoe de baby zeeleeuwtjes zwemles krijgen van de grote bull en hoe ze drinken bij hun mama. Je hoort ze roepen om eten. Je ziet 100 rode krabben op de rotsen en zee- en landleguanen.
En wat dacht je van snorkelen daar. Het koraal, weet ik hoeveel mooie vissen, haaien ( die ik meestal miste!), zeeschilpadden waar je boven zwemt en spelen met de zeeleeuwen in het water. Ze zwemmen gewoon 5 cm onder je en kijken je recht in de ogen. Soms trouwens best eng als het een grote stier is van weet ik veel hoeveel kilo. Het was of ik in finding Nemo aan het zwemmen was.
En dan de avonden met prachtige sterrenhemels en opspattend water. Zo romantisch. De vliegende vissen om en soms op de boot. De zeeleeuwen die de vliegende vissen proberen te vangen en de enorme haaien die dan weer achter de zeeleeuwen aan gaan. De dolfijnen die uit het water springen.
De lavalandschappen, de kliffen, de witte, rode, zwarte stranden en ontzettend blauwe wateren, de natuur.
Echt alles was perfect.
Denk ook niet dat ik iemand kan vertellen hoe het voelt om daar te zijn en wat je allemaal ziet. Het is gewoon iets wat je zelf moet ervaren. Het is een plek waar iedereen een keer naar toe zou moeten kunnen gaan. Vooral als je weet dat deze plek er misschien niet eeuwig zal zijn. Er is een grote kans op een Tsunami die alles zou verslinden en verwoesten. Galapagos ligt namenlijk net op een gevaarlijke plek. Hoop niet dat het ooit gebeurd, want dan zou een paradijs op aarde verloren gaan.
In elk geval mijn paradijs!

Maar ja, aan alle mooie dingen komt een eind. Zit nu weer in Quito (waar het regent en erg koud is!). Ga morgen met Greg naar Otavalo en ik denk dat ik zondag begin af te reizen naar Lima. Weet nog niet goed hoe, maar dat komt wel goed.
Nu het dan toch bijna voorbij is wil ik ook terug naar Iquitos. Naar iedereen daar en alle kindjes, want die heb ik toch wel gemist.
En dan begint het werken weer.

Hoopte deze reis uit te vinden wat ik wil met de rest van mijn leven, maar heb ontdekt dat het zo niet werkt. Het leven valt niet te plannen. Je doet iets en vandaaruit volgt weer iets anders. You never know , what comes next.
Heb in elk geval weer gemerkt dat ik erg goede beslissingen heb genomen in mijn leven, waar ik echt achter sta en me erg goed bij voel. Een paar jaar geleden had ik echt niet gedacht dat ik nu hier alleen zou reizen en dat ik hier zou gaan wonen en me zo goed zou voelen. Zo zie je maar.

Lieve allemaal, geniet van het leven, want daar is het voor! En volg je hart en maak je dromen waar. Je ziet wat het mij heeft opgeleverd!

Dikke knuffel Yelke