Het onderwijsproject deel vier.
Door: Mariëlle
Blijf op de hoogte en volg Marielle
07 April 2008 | Peru, Iquitos
Ja hoor daar ben ik weer. Ik had het al voorspeld.
De laatste keer schreef ik dat we alles even op een laag pitje hadden gezet. Dat is nog steeds het geval, want alles blijft nog steeds een beetje onzeker. Op school zijn er zeven nieuwe docenten geplaatst. Vorige week was er sprake van dat die allemaal weer weg zouden moeten. Er was namelijk wel erg gefraudeerd, met de plaatsing van de docenten.. Er waren zelfs heel veel lege plekken die ze aan het verkopen waren. De regering was het hier niet zo mee eens en daarom zou alles weer opnieuw beginnen. Weer geen docenten en dubbele klassen, weer onzekerheid. Maar ondertussen is zo goed als zeker dat alles zo blijft. Dat is in elk geval al iets.
Dat houdt wel in dat Jenny (1 van de juffen) haar baan vlak bij Ecuador moet accepteren en er dus niet meer is en dat Hermita niet meer in het onderwijs werkt.
We wachten nu af, tot we wat meer weten over de nieuwe docenten die op Melvin Jones werken en kijken dan of zij interesse hebben.
Ondertussen zijn we sinds vorige week drie keer per week aan het helpen in de klas van Nelly. En daar kan ik nu al een boekwerk over schrijven. Het blijft me verbazen, hoe het er op school aan toe gaat. Iedere keer weer valt mijn mond open en heb ik toch zo de neiging (maar doe bijna het niet!! ;) ) om het over te nemen. Ik voel me soms net of ik een eerste jaars Pabo studente in mijn klas heb, die nog vanalles moet leren. Ze heeft absoluut hart voor haar kinderen, maar heeft gewoon geen controle in haar klas. Kinderen lopen de hele tijd rond, praten continu, zijn uren bezig met het overschrijven van het huiswerk in hun schrift, kinderen die klaar zijn, doen dan dus meer als een uur niets, er is geen instructie (tenminste niet wat wij zien, maar dat kan ook niet als je je kinderen niet stil krijgt!), er zijn geen regels over naar de wc gaan, drinken, naar buiten lopen, er wordt gevochten, de kast waar alle spullen liggen is veel te klein en veel te rommelig en ga zo maar door.
En dan kunnen wij wel leuk met allemaal boekjes en materialen komen, maar dat schiet dan dus niet op. Vorige week hebben we het maar eens laten gebeuren allemaal, maar ja, wij kunnen zo echt niet werken. Ik moet iets van orde en structuur om me heen hebben en kinderen die weten wat wel en niet kan. Maar ja waar begin je, zonder haar het gevoel te geven dat je haar afvalt. Ze laat het nu al te veel van ons afhangen.
We zijn vandaag daarom maar begonnen met vaste plaatsen en niet lopen door de klas. We hebben het met haar overlegd in het kader van het leren kennen van de kinderen voor ons. Zo konden wij een plattegrond maken met de namen. Dat werkte al iets rustiger. Kinderen bleven redelijk zitten en waren aan het werk. Totdat we gingen wisselen van rekenen naar taal. Toen werd het weer één chaos en duurde het meer als twintig minuten eer wij uiteindelijk maar geprobeerd hebben om ze stil te krijgen. Het gaat allemaal wel, maar ze zijn het gewoon niet gewend.
Morgen komt Nelly langs en gaan we om de tafel zitten. Eens kijken wat zij van alles vindt en wat zij allemaal wil.
Eigenlijk vind ik het ook wel heel erg super van haar dat zij in zo´n programma stapt. Voor mij een teken dat ze echt iets wil veranderen. En dat terwijl ze zelf ook wel aanvoelt dat het niet allemaal zo goed gaat. (Soms staat ze echt doodongelukkig voor de klas!) Om dan mensen van buitenaf in je klas te halen vereist lef. Gelukkig hebben we nog tot december om er verandering in te krijgen.
Maar het is niet allemaal ellendig hoor. De kinderen zijn enthousiast. Die hebben opeens materialen om mee te werken en mogen doorwerken als ze met iets klaar zijn. Ze hoeven niet steeds op elkaar te wachten en er is veel begeleiding. Dus je hoort vaak dat je iets goed doet. Ook de gekopieerde leesboeken vallen in de smaak. Dus we zien wel dat het ze goed doet.
Over twee weken willen we hier in ons schooltje met de eerste volle groep gaan beginnen. Nelly en Maartje, gaan dan samen met de 10 zwakste kinderen van het salon van Nelly werken. Zodat deze kinderen nog wat extra begeleiding krijgen en op school beter mee kunnen. Want niet alle kinderen hebben het geluk van een onderwijsprogramma. Er zijn er genoeg die analfabetische ouders hebben of ouders die geen tijd hebben om hun te helpen. En het blijft een feit hier, dat je thuis leert en niet op school!
Nu achteraf ben ik stiekem misschien ook wel een beetje blij dat we nu maar met 1 klas bezig zijn en niet al meteen met vier. We leren ontzettend veel van alles waar we nu allemaal tegenaan lopen en dat kunnen we goed gebruiken als we met de andere klassen gaan beginnen.
En daarnaast, zou ik helemaal gek worden als ik vier klassen tegelijk zou moeten begeleiden!! Tegen die tijd zal ik veel meer moeten loslaten en zal het gewoon wat langzamer gaan. Maar ja, ......jullie kennen mij!!
Heel veel liefs Yelke
De laatste keer schreef ik dat we alles even op een laag pitje hadden gezet. Dat is nog steeds het geval, want alles blijft nog steeds een beetje onzeker. Op school zijn er zeven nieuwe docenten geplaatst. Vorige week was er sprake van dat die allemaal weer weg zouden moeten. Er was namelijk wel erg gefraudeerd, met de plaatsing van de docenten.. Er waren zelfs heel veel lege plekken die ze aan het verkopen waren. De regering was het hier niet zo mee eens en daarom zou alles weer opnieuw beginnen. Weer geen docenten en dubbele klassen, weer onzekerheid. Maar ondertussen is zo goed als zeker dat alles zo blijft. Dat is in elk geval al iets.
Dat houdt wel in dat Jenny (1 van de juffen) haar baan vlak bij Ecuador moet accepteren en er dus niet meer is en dat Hermita niet meer in het onderwijs werkt.
We wachten nu af, tot we wat meer weten over de nieuwe docenten die op Melvin Jones werken en kijken dan of zij interesse hebben.
Ondertussen zijn we sinds vorige week drie keer per week aan het helpen in de klas van Nelly. En daar kan ik nu al een boekwerk over schrijven. Het blijft me verbazen, hoe het er op school aan toe gaat. Iedere keer weer valt mijn mond open en heb ik toch zo de neiging (maar doe bijna het niet!! ;) ) om het over te nemen. Ik voel me soms net of ik een eerste jaars Pabo studente in mijn klas heb, die nog vanalles moet leren. Ze heeft absoluut hart voor haar kinderen, maar heeft gewoon geen controle in haar klas. Kinderen lopen de hele tijd rond, praten continu, zijn uren bezig met het overschrijven van het huiswerk in hun schrift, kinderen die klaar zijn, doen dan dus meer als een uur niets, er is geen instructie (tenminste niet wat wij zien, maar dat kan ook niet als je je kinderen niet stil krijgt!), er zijn geen regels over naar de wc gaan, drinken, naar buiten lopen, er wordt gevochten, de kast waar alle spullen liggen is veel te klein en veel te rommelig en ga zo maar door.
En dan kunnen wij wel leuk met allemaal boekjes en materialen komen, maar dat schiet dan dus niet op. Vorige week hebben we het maar eens laten gebeuren allemaal, maar ja, wij kunnen zo echt niet werken. Ik moet iets van orde en structuur om me heen hebben en kinderen die weten wat wel en niet kan. Maar ja waar begin je, zonder haar het gevoel te geven dat je haar afvalt. Ze laat het nu al te veel van ons afhangen.
We zijn vandaag daarom maar begonnen met vaste plaatsen en niet lopen door de klas. We hebben het met haar overlegd in het kader van het leren kennen van de kinderen voor ons. Zo konden wij een plattegrond maken met de namen. Dat werkte al iets rustiger. Kinderen bleven redelijk zitten en waren aan het werk. Totdat we gingen wisselen van rekenen naar taal. Toen werd het weer één chaos en duurde het meer als twintig minuten eer wij uiteindelijk maar geprobeerd hebben om ze stil te krijgen. Het gaat allemaal wel, maar ze zijn het gewoon niet gewend.
Morgen komt Nelly langs en gaan we om de tafel zitten. Eens kijken wat zij van alles vindt en wat zij allemaal wil.
Eigenlijk vind ik het ook wel heel erg super van haar dat zij in zo´n programma stapt. Voor mij een teken dat ze echt iets wil veranderen. En dat terwijl ze zelf ook wel aanvoelt dat het niet allemaal zo goed gaat. (Soms staat ze echt doodongelukkig voor de klas!) Om dan mensen van buitenaf in je klas te halen vereist lef. Gelukkig hebben we nog tot december om er verandering in te krijgen.
Maar het is niet allemaal ellendig hoor. De kinderen zijn enthousiast. Die hebben opeens materialen om mee te werken en mogen doorwerken als ze met iets klaar zijn. Ze hoeven niet steeds op elkaar te wachten en er is veel begeleiding. Dus je hoort vaak dat je iets goed doet. Ook de gekopieerde leesboeken vallen in de smaak. Dus we zien wel dat het ze goed doet.
Over twee weken willen we hier in ons schooltje met de eerste volle groep gaan beginnen. Nelly en Maartje, gaan dan samen met de 10 zwakste kinderen van het salon van Nelly werken. Zodat deze kinderen nog wat extra begeleiding krijgen en op school beter mee kunnen. Want niet alle kinderen hebben het geluk van een onderwijsprogramma. Er zijn er genoeg die analfabetische ouders hebben of ouders die geen tijd hebben om hun te helpen. En het blijft een feit hier, dat je thuis leert en niet op school!
Nu achteraf ben ik stiekem misschien ook wel een beetje blij dat we nu maar met 1 klas bezig zijn en niet al meteen met vier. We leren ontzettend veel van alles waar we nu allemaal tegenaan lopen en dat kunnen we goed gebruiken als we met de andere klassen gaan beginnen.
En daarnaast, zou ik helemaal gek worden als ik vier klassen tegelijk zou moeten begeleiden!! Tegen die tijd zal ik veel meer moeten loslaten en zal het gewoon wat langzamer gaan. Maar ja, ......jullie kennen mij!!
Heel veel liefs Yelke
-
07 April 2008 - 20:18
Mam:
Ja, wat moet ik hier nu op zeggen? Het gaat zoals het moet gaan en als je hieraan toegeeft loopt het toch nog redelijk goed. Vooruitgang is er wel, hoe klein dan ook. Ik wou dat ik daar was en het van dicht bij kon mee maken.
Je schrijfstijl wordt anders, meer volwassen. Ook jij voegt je meer in het peruaanse, krijg ik de indruk. Het lukt jullie wel. knuffel. -
07 April 2008 - 20:20
Ria C.:
Jeetje Mariëlle,
wat een klus waar jij/jullie voor staan! Fijn dat de kinderen toch enthousiast op een en ander reageren anders zou je het bijltje erbij neergooien. En die arme Nelly, die is over een poosje vast erg blij met jullie ondersteuning (laten we het maar zo noemen)als ze geleerd heeft hoe het ook kan. Kan me voorstellen dat je het liefst de hele boel over wil nemen. Héél véél sterkte! Het gaat lukken!!!!!!!!
liefs Ria. -
07 April 2008 - 20:33
Yol:
Go teacher go!!!
-
07 April 2008 - 23:11
Anke:
Hola yel,
no te preocupes. No puedes cambier todo en 1 día, no eres Dios ;-)
Komt allemaal goed. Eerst Nelly ons proefkonijntje en dan loopt de rest vanzelf... (of minder chaotisch; net zoiets als halfvol of halfleeg).
Volhouden, ik ben er nog 19 daagjes voor je...
Beso, anke -
08 April 2008 - 09:47
Floor:
Ooo wat moeilijk allemaal, maar wat enorm tofff daarom. Ik moet mezelf echt tegenhouden om niet gewoon in het vliegtuig te stappen.. :) Maar.. ik heb nu dus ook een baan --> ik ga mn best doen mijn belofte na te komen.. :)
KUS en succes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
