Laatste bericht van het jaar.
Door: Mariëlle
Blijf op de hoogte en volg Marielle
20 December 2007 | Peru, Iquitos
Nog een laatste berichtje van Yelke uit Iquitos, met de laatste up-dates. Heb lang niets geschreven, omdat mijn mams dat voor me deed, maar moet er nu toch maar weer aan geloven. Er zijn zoveel dingen die ik wil vertellen. Persoonlijke dingen, maar ook dingen over Arco Iris en de kinderen. Jullie moeten me maar eens laten weten welke dingen jullie het liefst horen. Enne trouwens ook even mijn excuses voor het wenige mailcontact. Erg druk allemaal.
Veel veranderd in mijn huisje. Met alle personen die komen logeren, komen ook weer nieuwe spullen en ideeën. Dus nu heb ik opeens een fotowand, met allemaal belangrijke foto’s in leuke felgekleurde fotolijstjes, kussentjes, kerstlampjes, gordijnen en een tuin ( met veel hulp van Betien en Ot, of ja eigenlijk zonder hulp van mij dus!!). Al met al wordt mijn huis steeds meer een echt thuis. En dat voelt heerlijk.
Sinterklaas heeft samen met twee pieten ook Iquitos weten te bereiken. Dus schoentjes zetten, sinterklaas liedjes oefenen (heerlijk om te horen, die verklankte versie van sinterklaas kapoentje en dag sinterklaasje), kinderen die ’s nachts een piet met hulp van de vrijwilligers de schoentjes zien vullen, het prepareren van onze sint en zijn twee pieten, het veel lol hebben om de pieten op motor en sint in de motocar, een raar opkijkende buurt, veel kinderen de meelopen en vooral veel blije snoetjes op Arco Iris. Vooral bij de cadeautjes. Maar het was niet alleen maar lol voor de kids. Wij hebben met een kleine Nederlandse clan surprise gedaan bij Martijn en Martine. Compleet met heerlijke erwten-pompoensoep, pepernoten, schuimpjes, chocoladeletters, gedichten en cadeautjes. Het voelde gewoon echt als Sinterklaas, behalve dan dat het dertig graden was die avond.
Afscheid van veel kinderen op Arco Iris de laatste twee weken. Onze kids zijn namenlijk voor de vakantie thuis gaan logeren. Behalve natuurlijk enkele kinderen waarbij dat echt niet mogelijk is.Het was een hele happening die zaterdag met kinderen die vol verwachting op hun ouders/familie wachten en ouders die heel blij waren dat ze hun kinderen weer eens een tijdje thuis konden hebben. En ik kan jullie zeggen dat dat geweldig is, want zo is het niet altijd geweest. Voor de kinderen de weekenden naar huis gingen, konden de ouders hun kinderen op zondag bezoeken. Veel ouders kwamen maar af en toe en er waren zelfs ouders die nooit kwamen. Nu zit er veel meer continuiteit in de bezoeken en dat doet de ouders en de kinderen zichtbaar goed. Ouders voelen zich veel meer betrokken bij hun kinderen en de kinderen genieten van de aandacht die ze krijgen en bouwen iets op met hun familie en omgeving.
Ook was er afscheid van kinderen die voorgoed weg gaan. Daniel en Juan carlos gaan namenlijk bij hun moeder en familie wonen. Beter voor de kinderen, maar een moeilijk afscheid voor ons. Het zijn namenlijk ontzettende schatjes.
Nu hebben we dus nog maar vier kindjes op Arco Iris. Deze vier (Cray, Kyara, Sheyla en Josue) van twee gezinnen zullen er ook de hele maand januari zijn, omdat ze niet thuis kunnen wonen. Alle vier hebben ze een moeder die niet in staat is om voor hun te zorgen en geen familie die dat voor lange tijd kan of wil opvangen.
Over Cray (bijna vier) en Kyara (15 maanden) heb ik al eerder verteld. Twee kindjes die hier heel slecht binnenkwamen. Cray nadat hij twee dagen alleen over straat had rondgezworven, nadat mams hem kwijt was geraakt en dat niet meer wist en na een tijdje in het ziekenhuis gelegen te hebben met longontsteking en Kyara die al haar hele leven als een lappenpop aan mams vastgeplakt zat, zwaar ondervoed was en met een ongelofelijke achterstand uiteindelijk na flink wat bijvoeding uit het ziekenhuis ontslagen was.
Nu twee maanden later gaat het beter met beide. Cray is niet meer steeds bang, loopt niet meer steeds weg, slaat bijna niet meer, knuffelt, speelt en begint steeds meer te praten. Zelfs mijn naam komt er al uit ( jippie!). Kyara ziet er veel gezonder uit. Eet nu ook al een beetje vaste voeding, speelt, reageert en beweegt een beetje meer. Al is het nog heel summier. Ze mist spierkracht in haar schouders en heupen. We zijn nu veel met haar aan het oefenen met de dingen die Roel (mijn stiefpappie en tevens fysiotherapeut) ons heeft geleerd. Wij zijn blij met iedere vooruitgang, maar als je erover na gaat denken is het heel triest. Ze lijkt op een kind van 5 maanden, maar is 15 maanden en als ik dan zie en hoor wat andere kinderen van 11 maanden al doen, dan kun je je voorstellen hoe groot haar achterstand is.
Maar in elk geval zijn we er vroeg bij en hebben ze nog een kans.
Doordat er nu zo weinig kinderen zijn, hebben we er nog maar een projectje bij bedacht. Het schilderen van de hal en sala. Het klinkt allemaal heel leuk, maar echt een hels karwei. Eer je een kloppende lijst met benodigheden hebt met de werkmannen (en hier is geen gamma of karwei met kant en klare spullen), eer je de spullen dan hebt, eer alles geschuurd is (en je helemaal groen bent van de oude verf en rood van het zweten) eer je dan echt de juiste kleur verf hebt, eer de verf dan gemengd is, eer er toch nog maar spul bijgehaald is, eer de basisverf erop zit, eer de echte verf erop zit, ben je heel wat dagen, zweet, ergernis, lol en ng veel meer verder. Maar het resultaat mag er zijn. Creme van boven en appeltjes groen (dat meer kermit de kikkergroen geworden is) van beneden frist de boel wel heel erg op. Eens kijken wat de kids er van gaan vinden.
En verliefd. Ben namenlijk verliefd. Ik weet het...sommigen van jullie hadden dit nieuws al eerder vernomen. Maar het is nog steeds zo En het is geheel en al wederzijds. Otoniel (oftewel Ot) is zijn naam. Ik ken hem al sinds ik hier ben en hij heeft heel erg lang zijn best gedaan om me te veroveren (op erg veel verschillende manieren!) Ik wees hem steeds af ( al vond ik hem stiekem denk ik toch wel erg leuk), want wat moet je met zo´n kerel van hier? En wil ik hier wel blijven en nog 1000 vragen. Maar hij hield vol en uiteindelijk heb ik mijn angst dan toch maar eens overboord gezet en me er aan over gegeven. En dat voelt erg goed moet ik zeggen. Hij is erg lief en we hebben erg veel lol samen. Zal jullie op de hoogte houden van alles ( nou ja ......natuurlijk niet alles!).
Als allerlaatste wil ik iedereen een super fijne kerst wensen. Geniet ervan, met alles erop en eraan. Ik wou dat ik even over kon vliegen voor kerst. Lijkt me heerlijk om jullie even te zien.
En een knallend uiteinde en een 2008 waarin jullie al jullie dromen waarmaken. Ik in elk geval wel hier in het heerlijke warme Iquitos, met onze nieuwe onderwijsplannen.
Heel veel liefs en heel veel knuffels en kussen Yelke
Veel veranderd in mijn huisje. Met alle personen die komen logeren, komen ook weer nieuwe spullen en ideeën. Dus nu heb ik opeens een fotowand, met allemaal belangrijke foto’s in leuke felgekleurde fotolijstjes, kussentjes, kerstlampjes, gordijnen en een tuin ( met veel hulp van Betien en Ot, of ja eigenlijk zonder hulp van mij dus!!). Al met al wordt mijn huis steeds meer een echt thuis. En dat voelt heerlijk.
Sinterklaas heeft samen met twee pieten ook Iquitos weten te bereiken. Dus schoentjes zetten, sinterklaas liedjes oefenen (heerlijk om te horen, die verklankte versie van sinterklaas kapoentje en dag sinterklaasje), kinderen die ’s nachts een piet met hulp van de vrijwilligers de schoentjes zien vullen, het prepareren van onze sint en zijn twee pieten, het veel lol hebben om de pieten op motor en sint in de motocar, een raar opkijkende buurt, veel kinderen de meelopen en vooral veel blije snoetjes op Arco Iris. Vooral bij de cadeautjes. Maar het was niet alleen maar lol voor de kids. Wij hebben met een kleine Nederlandse clan surprise gedaan bij Martijn en Martine. Compleet met heerlijke erwten-pompoensoep, pepernoten, schuimpjes, chocoladeletters, gedichten en cadeautjes. Het voelde gewoon echt als Sinterklaas, behalve dan dat het dertig graden was die avond.
Afscheid van veel kinderen op Arco Iris de laatste twee weken. Onze kids zijn namenlijk voor de vakantie thuis gaan logeren. Behalve natuurlijk enkele kinderen waarbij dat echt niet mogelijk is.Het was een hele happening die zaterdag met kinderen die vol verwachting op hun ouders/familie wachten en ouders die heel blij waren dat ze hun kinderen weer eens een tijdje thuis konden hebben. En ik kan jullie zeggen dat dat geweldig is, want zo is het niet altijd geweest. Voor de kinderen de weekenden naar huis gingen, konden de ouders hun kinderen op zondag bezoeken. Veel ouders kwamen maar af en toe en er waren zelfs ouders die nooit kwamen. Nu zit er veel meer continuiteit in de bezoeken en dat doet de ouders en de kinderen zichtbaar goed. Ouders voelen zich veel meer betrokken bij hun kinderen en de kinderen genieten van de aandacht die ze krijgen en bouwen iets op met hun familie en omgeving.
Ook was er afscheid van kinderen die voorgoed weg gaan. Daniel en Juan carlos gaan namenlijk bij hun moeder en familie wonen. Beter voor de kinderen, maar een moeilijk afscheid voor ons. Het zijn namenlijk ontzettende schatjes.
Nu hebben we dus nog maar vier kindjes op Arco Iris. Deze vier (Cray, Kyara, Sheyla en Josue) van twee gezinnen zullen er ook de hele maand januari zijn, omdat ze niet thuis kunnen wonen. Alle vier hebben ze een moeder die niet in staat is om voor hun te zorgen en geen familie die dat voor lange tijd kan of wil opvangen.
Over Cray (bijna vier) en Kyara (15 maanden) heb ik al eerder verteld. Twee kindjes die hier heel slecht binnenkwamen. Cray nadat hij twee dagen alleen over straat had rondgezworven, nadat mams hem kwijt was geraakt en dat niet meer wist en na een tijdje in het ziekenhuis gelegen te hebben met longontsteking en Kyara die al haar hele leven als een lappenpop aan mams vastgeplakt zat, zwaar ondervoed was en met een ongelofelijke achterstand uiteindelijk na flink wat bijvoeding uit het ziekenhuis ontslagen was.
Nu twee maanden later gaat het beter met beide. Cray is niet meer steeds bang, loopt niet meer steeds weg, slaat bijna niet meer, knuffelt, speelt en begint steeds meer te praten. Zelfs mijn naam komt er al uit ( jippie!). Kyara ziet er veel gezonder uit. Eet nu ook al een beetje vaste voeding, speelt, reageert en beweegt een beetje meer. Al is het nog heel summier. Ze mist spierkracht in haar schouders en heupen. We zijn nu veel met haar aan het oefenen met de dingen die Roel (mijn stiefpappie en tevens fysiotherapeut) ons heeft geleerd. Wij zijn blij met iedere vooruitgang, maar als je erover na gaat denken is het heel triest. Ze lijkt op een kind van 5 maanden, maar is 15 maanden en als ik dan zie en hoor wat andere kinderen van 11 maanden al doen, dan kun je je voorstellen hoe groot haar achterstand is.
Maar in elk geval zijn we er vroeg bij en hebben ze nog een kans.
Doordat er nu zo weinig kinderen zijn, hebben we er nog maar een projectje bij bedacht. Het schilderen van de hal en sala. Het klinkt allemaal heel leuk, maar echt een hels karwei. Eer je een kloppende lijst met benodigheden hebt met de werkmannen (en hier is geen gamma of karwei met kant en klare spullen), eer je de spullen dan hebt, eer alles geschuurd is (en je helemaal groen bent van de oude verf en rood van het zweten) eer je dan echt de juiste kleur verf hebt, eer de verf dan gemengd is, eer er toch nog maar spul bijgehaald is, eer de basisverf erop zit, eer de echte verf erop zit, ben je heel wat dagen, zweet, ergernis, lol en ng veel meer verder. Maar het resultaat mag er zijn. Creme van boven en appeltjes groen (dat meer kermit de kikkergroen geworden is) van beneden frist de boel wel heel erg op. Eens kijken wat de kids er van gaan vinden.
En verliefd. Ben namenlijk verliefd. Ik weet het...sommigen van jullie hadden dit nieuws al eerder vernomen. Maar het is nog steeds zo En het is geheel en al wederzijds. Otoniel (oftewel Ot) is zijn naam. Ik ken hem al sinds ik hier ben en hij heeft heel erg lang zijn best gedaan om me te veroveren (op erg veel verschillende manieren!) Ik wees hem steeds af ( al vond ik hem stiekem denk ik toch wel erg leuk), want wat moet je met zo´n kerel van hier? En wil ik hier wel blijven en nog 1000 vragen. Maar hij hield vol en uiteindelijk heb ik mijn angst dan toch maar eens overboord gezet en me er aan over gegeven. En dat voelt erg goed moet ik zeggen. Hij is erg lief en we hebben erg veel lol samen. Zal jullie op de hoogte houden van alles ( nou ja ......natuurlijk niet alles!).
Als allerlaatste wil ik iedereen een super fijne kerst wensen. Geniet ervan, met alles erop en eraan. Ik wou dat ik even over kon vliegen voor kerst. Lijkt me heerlijk om jullie even te zien.
En een knallend uiteinde en een 2008 waarin jullie al jullie dromen waarmaken. Ik in elk geval wel hier in het heerlijke warme Iquitos, met onze nieuwe onderwijsplannen.
Heel veel liefs en heel veel knuffels en kussen Yelke
-
20 December 2007 - 16:53
Loes:
Hahaha, de leukste foto vind ik toch wel Ot als bijna Piet met z'n zwarte vlekken! Kan me voorstellen dat je daar verliefd op bent. Lekker geschreven stukje weer. Wat zijn jullie hard aant werk zeg. Zorg je wel dat alles klaar is als ik in februari terugkom? Alle gekheid op een stokje lieverd, ik wens jou/jullie hele fijne Kerstdagen en een geweldige jaarwisseling. Tja en dan natuurlijk ook een super 2008 en ik vind het heel leuk dat ik er bij kan zijn daar in Iquitos. Heel veel liefs uit een heel koud Nederland, wat ook wel weer mooi is met al die witte bomen. Dag Yel, dikke kus voor jou en voor de achterblijvers. -
21 December 2007 - 20:22
Rieke:
yeeehh we weten eindelijk hoe we z'n naam moeten schrijven!:D hihi dat was altijd een groot raadsel.. maar ik vind het erg leuk hoor, je moet ons zeker op de hoogte houden van alle (gepaste) details:)
jullie zijn wel echt heel hard aan de arbeid geslagen daar merk ik! zijn de schaar en lijm ff tijdelijk opgeborgen in de kast?:P
nou ik mis jullie nog steeds, het is hier ook wel erg koud! veel plezier daar met kerst en oud en nieuw vieren in de hitte!
dikke kus en knuffels (vergeet ook Cray, Kyara, Sheyla en Josue vooral niet he!!)
Rieke
ps. echt geweldig die foto's van sint martijn! helemaal die bij de motorcarro.. hihi -
21 December 2007 - 22:12
Anneliet:
Hola! Klinkt allemaal zo leuk en ondernemend weer waar je allemaal mee bezig bent daaró! En die liefde ja die hing al tijden in de lucht hè?!! Leuk hoor...Je hebt genoten van je bezoek uit Holanda neem ik aan. Is Betien er nu nog en hoe gaat het met Marijke, dat wil ik je al zo lang vragen.... Doe je haar een dikke zoen!! En ook aan iedereen daar die mij nog kent ;-) Krijg de laatste wel eens een kort spaans mailtje van overzee...... Mijn misverstand had je misschien ook wel meegekregen. Dacht even dat ik een bericht had gekregen van onze Christian en niet van de aantrekkelijkste man van je verjaardagsfeest ;-) ?!! Gaat het beter met tia Patricia trouwens?
Hier zijn mijn vrije daagjes net begonnen. Ga lekker genieten van weinig doen en veel lieve mensen om me heen.....
Heb fijne dagen! Leuke plannetjes voor volgende week? Liefs -
27 December 2007 - 09:10
Anita Theunissen:
Een gelukkig , gezond maar vooral verliefd 2008!! -
27 December 2007 - 20:34
Jiska:
Hey mop,
Jeetje, wat leest het anders als ik weet dat ik over 4 weken al weer langs kom! Wat gaat de tijd snel zeg! Blij dat het goed gaat, ook met jouw latin lover. (met de mijne ook nog steeds prima ;) al zit ie nu weer voor een week in de jungle! Meid, kijk er erg naar uit je weer te zien, en de kids. Over een week of 4 kunnen we weer face to face verhalen uitwisselen! Heerlijk!
Kus,
Jis -
30 December 2007 - 12:50
Rica En Ans:
Hoi Yelke,
Je bericht is zoals altijd weer geweldig het werk dat jullie doen voor die kinderen als je de verhalen hoord dat een kind van nog geen 4 jaar over de straat zwerfd is dat toch door en door triest maar dan komen ze bij jullie en komt alles langzaam weer goed.
Daar kun je dan toch wel voldoening bij voelen, zoveel goeds te doen voor zovele kinderen. Nou meid ga volgend jaar zo door dan voel je je goed.
Nog gefeliciteerd met je vriend ziet er niet slecht uit moet ik je zeggen alhoewel ik daar niet zoveel verstand van heb hà hà.
Een hele goeie roetsj naar 2008 wensen je
Rica, Ans en het alom bekende pOOtje van Luca die verrekt nu van de angst met de bommetjes.
Doei doei -
19 Januari 2008 - 01:08
Anke:
Hi Marielle,
hoest er nou mee? Kan Kyara al lopen?? Geniet van mijn vakantie, heb een week op mijn reet gezeten in Cuenca en ben nu toch weer in Quito en zondag naar de Galapagos. Ga je nog naar Lima voor Marijke en de spullen? Hou me op de hoogte van wat ik mee moet nemen etc.
Mis de kids en kijk uit om weer naar Iquitos te komen, maar voorlopig geniet ik nog even van mijn vakantie :-)
Gran Beso, Anke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
