Marlene en Roel in Iquitos 2
Door: Mariëlle
Blijf op de hoogte en volg Marielle
29 November 2007 | Peru, Iquitos
Zo, tijd voor weer een bericht vanuit Iquitos. Op de valreep, want morgen vertrek ik weer naar huis terug.
Wat is er veel gebeurd, wat heb ik veel beleefd en gezien. Wat ik geschreven heb en tot waar, ben ik even kwijt, dus ik begin gewoon ergens.
De eerste tijd heb ik het moeilijk gehad. De warmte speelde me parten en ook de vele geluiden. Dit speelde ook een rol in de verhouding tussen Marielle en mij. Beiden hadden we iets uit te werken naar elkaar toe. Het was niet altijd gemakkelijk, maar we hebben de nodige gesprekken gehad, met de nodige tranen en zijn uiteindelijk dichter tot elkaar gekomen.
We hebben samen Iquitos bekeken, in de stad gaan ontbijten (heerlijk vers fruit), gaan winkelen, wandelen langs de boulevard. En natuurlijk ben ik meegegaan naar Arco Iris. De kinderen wisten al dat ik zou komen en riepen naar me, tia, tia, mama de Marielle. Ze wilden me aanraken en een hand geven en een aantal vroegen mijn naam. Ze kletsten tegen me, waar ik niets van verstond, maar het maakte niets uit, het was gewoon gezellig. Het deed wel wat met me om naar deze gezichtjes te kijken, deze kinderen die zo blij keken om me te zien. Ze vonden het heerlijk om me te zien staan bij de school.
Arco Iris is een fijne plek, waar vooral rust en regelmaat is en dat hebben de meesten ook nodig.
In de ochtenden hielp ik mee met boekjes plakken. Rekenboekjes die Marielle in het spaans vertaalt en die geknipt en geplakt worden. Een heel karwei waar meerdere mensen aan mee helpen en wat nog wel een aantal maanden zal duren. Na een aantal keren, lijkt het alsof ik altijd daar rond gelopen heb. Net zoals het samenzijn met Marielle. Het is de normaalste zaak van de wereld dat ik hier ben, ook al is het aan de andere kant van de wereld, helemaal in Peru.
Marielle neemt zoveel mogelijk de tijd om me het een en ander te laten zien. We zijn een keer naar Nauta gegaan, een plaatsje anderhalf uur rijden hiervan daan. Met een taxi, samen met nog 2 andere mensen. Een auto, die je bij ons allang niet meer ziet rijden van ouderdom. De kilometerteller deed het niet, de toeter werkte ook niet en toen er een regenbui kwam, deed de ruitenwisser het ook niet. Ook de vering van de auto had zijn beste tijd gehad. Maar dat kon de pret niet drukken. De tocht zelf was fantastisch. Een weg aangelegd midden in het regenwoud. Bomen, bomen en nog eens bomen. Hier en daar een huisje of dorp. Allemaal gemaakt van hout en op palen. Nauta zelf was niet groot, maar ook hier weer de eenvoud van Iquitos. Fijn om er te lopen en te genieten van de rust. We bezoeken een kennis van Marielle, die onmiddelijk zijn werk verschuifd naar later in de middag en met ons mee wandelt en mee eet. Hoe verder vanaf het centrum, hoe eenvoudiger de huizen worden. Vrouwen die de was doen in een beekje, kinderen die spelen, allemaal heel relaxt om te zien.
Met de grotere kinderen van Arco Iris ga ik mee naar Padre Cocha. Eerst een stuk met de boot en dan wandelend door een dorpje. Er is hier geen verkeer, dus erg rustig en vredig. Ook ga ik een keer met de allerkleinste kinderen naar een speeltuin. Leuk om op deze manier de kinderen een beetje te leren kennen.
Het einde van de tweede week is in zicht en ik begin Roel nu wel erg te missen. We sms-en regelmatig en dat voelt wel goed. Ook Roel begint het nu wel te merken dat hij toe is aan vakantie.
De dag dat Roel aankomt, gaan Marielle, Ot en ik zwemmen. Wat is dat heerlijk zeg!!!!. Ik ga alleen naar het vliegveld, maar ben vergeten hoe laat het vliegtuig land, dus ben ik er veel te vroeg. Even schrik ik als ik Roel niet zie bij de uit stappende mensen, maar direkt erna landt er nog een vliegtuig en daar zit Roel wel bij.
Heerlijk om hem weer te zien en aan te raken en te knuffelen.
Hij vind het heerlijk in de motocar en kijkt geamuseerd rond en ook bij Marielle vind hij het heerlijk. De eerste dag gaan we samen in de stad ontbijten en in de middag slaapt Roel bij, wat hij de eerste dagen veel doet. We lopen rond door de buurt waar Marielle woont en worden vriendelijk begroet door de mensen.
Zowiezo valt het me op dat de mensen vriendelijk zijn, ondanks de armoede die er is. Men probeert op allerlei manieren geld te verdienen, men verkoopt sap langs de kant van de straat, fruit of gebakken kip met rijst. De favoriete kost van Iquitos. Op de boulevard stond er zelfs een man met een weegschaal, waarmee hij wat geld probeerde te verdienen. Als je op een terras ergens eet, komen er geregeld kinderen bedelen of mensen die sigaretten of snoep willen verkopen. Ook als je niets koopt, blijven ze vriendelijk. Dat is een van de dingen die de meeste indruk gemaakt heeft. De mensen blijven vriendelijk, zijn zelden chagrijnig of uit hun hum. (Natuurlijk weet ik niet wat er binnenshuis gebeurd).
We bezoeken samen Arco Iris en Roel geeft aanwijzingen, hoe men Kiara kan stimuleren om haar beentjes en armen te gebruiken. Ook spelen we samen met Krai. En halen de kinderen van school af.
De tweede week ( mijn 4e week) zijn we vertrokken voor een jungletocht van 6 dagen. Niet naar een lodge, zoals hier gebruikelijk is, maar met een boot, een soort 11 meter grote kano, waar we ook in sliepen. We hebben veel gezien en vooral veel dieren gehoord. We hebben dorpjes bezocht, een opvanghuis voor jonge aapjes waarvan de moeder is gedood bezocht, een medicijman en zijn vrouw gesproken over medicinale planten en we hebben door het regenwoud gelopen. Indrukwekkend, spannend, warm/vochtig en vooral veel muskieten. Erwin, onze begeleider, wist ons veel te vertellen en ook Jose, de bootsman, wist erg veel. Degene die er meer over wil weten, komt maar met vragen. Onze laatste week doen we inkopen voor de kids, bezoeken we Arco Iris nog 2 keer en gaan gezellig met Marielle eten. We bereiden ons langzaam aan voor op de terugtocht. Ik begin de kinderen en pa en ma wel te missen.
En ik (Yelke) zal die twee wel heel erg gaan missen. Het was heel heftig en druk samen, maar ook heel erg fijn en gezellig. Zal wel stil zijn.
Knuffel van ons.
Wat is er veel gebeurd, wat heb ik veel beleefd en gezien. Wat ik geschreven heb en tot waar, ben ik even kwijt, dus ik begin gewoon ergens.
De eerste tijd heb ik het moeilijk gehad. De warmte speelde me parten en ook de vele geluiden. Dit speelde ook een rol in de verhouding tussen Marielle en mij. Beiden hadden we iets uit te werken naar elkaar toe. Het was niet altijd gemakkelijk, maar we hebben de nodige gesprekken gehad, met de nodige tranen en zijn uiteindelijk dichter tot elkaar gekomen.
We hebben samen Iquitos bekeken, in de stad gaan ontbijten (heerlijk vers fruit), gaan winkelen, wandelen langs de boulevard. En natuurlijk ben ik meegegaan naar Arco Iris. De kinderen wisten al dat ik zou komen en riepen naar me, tia, tia, mama de Marielle. Ze wilden me aanraken en een hand geven en een aantal vroegen mijn naam. Ze kletsten tegen me, waar ik niets van verstond, maar het maakte niets uit, het was gewoon gezellig. Het deed wel wat met me om naar deze gezichtjes te kijken, deze kinderen die zo blij keken om me te zien. Ze vonden het heerlijk om me te zien staan bij de school.
Arco Iris is een fijne plek, waar vooral rust en regelmaat is en dat hebben de meesten ook nodig.
In de ochtenden hielp ik mee met boekjes plakken. Rekenboekjes die Marielle in het spaans vertaalt en die geknipt en geplakt worden. Een heel karwei waar meerdere mensen aan mee helpen en wat nog wel een aantal maanden zal duren. Na een aantal keren, lijkt het alsof ik altijd daar rond gelopen heb. Net zoals het samenzijn met Marielle. Het is de normaalste zaak van de wereld dat ik hier ben, ook al is het aan de andere kant van de wereld, helemaal in Peru.
Marielle neemt zoveel mogelijk de tijd om me het een en ander te laten zien. We zijn een keer naar Nauta gegaan, een plaatsje anderhalf uur rijden hiervan daan. Met een taxi, samen met nog 2 andere mensen. Een auto, die je bij ons allang niet meer ziet rijden van ouderdom. De kilometerteller deed het niet, de toeter werkte ook niet en toen er een regenbui kwam, deed de ruitenwisser het ook niet. Ook de vering van de auto had zijn beste tijd gehad. Maar dat kon de pret niet drukken. De tocht zelf was fantastisch. Een weg aangelegd midden in het regenwoud. Bomen, bomen en nog eens bomen. Hier en daar een huisje of dorp. Allemaal gemaakt van hout en op palen. Nauta zelf was niet groot, maar ook hier weer de eenvoud van Iquitos. Fijn om er te lopen en te genieten van de rust. We bezoeken een kennis van Marielle, die onmiddelijk zijn werk verschuifd naar later in de middag en met ons mee wandelt en mee eet. Hoe verder vanaf het centrum, hoe eenvoudiger de huizen worden. Vrouwen die de was doen in een beekje, kinderen die spelen, allemaal heel relaxt om te zien.
Met de grotere kinderen van Arco Iris ga ik mee naar Padre Cocha. Eerst een stuk met de boot en dan wandelend door een dorpje. Er is hier geen verkeer, dus erg rustig en vredig. Ook ga ik een keer met de allerkleinste kinderen naar een speeltuin. Leuk om op deze manier de kinderen een beetje te leren kennen.
Het einde van de tweede week is in zicht en ik begin Roel nu wel erg te missen. We sms-en regelmatig en dat voelt wel goed. Ook Roel begint het nu wel te merken dat hij toe is aan vakantie.
De dag dat Roel aankomt, gaan Marielle, Ot en ik zwemmen. Wat is dat heerlijk zeg!!!!. Ik ga alleen naar het vliegveld, maar ben vergeten hoe laat het vliegtuig land, dus ben ik er veel te vroeg. Even schrik ik als ik Roel niet zie bij de uit stappende mensen, maar direkt erna landt er nog een vliegtuig en daar zit Roel wel bij.
Heerlijk om hem weer te zien en aan te raken en te knuffelen.
Hij vind het heerlijk in de motocar en kijkt geamuseerd rond en ook bij Marielle vind hij het heerlijk. De eerste dag gaan we samen in de stad ontbijten en in de middag slaapt Roel bij, wat hij de eerste dagen veel doet. We lopen rond door de buurt waar Marielle woont en worden vriendelijk begroet door de mensen.
Zowiezo valt het me op dat de mensen vriendelijk zijn, ondanks de armoede die er is. Men probeert op allerlei manieren geld te verdienen, men verkoopt sap langs de kant van de straat, fruit of gebakken kip met rijst. De favoriete kost van Iquitos. Op de boulevard stond er zelfs een man met een weegschaal, waarmee hij wat geld probeerde te verdienen. Als je op een terras ergens eet, komen er geregeld kinderen bedelen of mensen die sigaretten of snoep willen verkopen. Ook als je niets koopt, blijven ze vriendelijk. Dat is een van de dingen die de meeste indruk gemaakt heeft. De mensen blijven vriendelijk, zijn zelden chagrijnig of uit hun hum. (Natuurlijk weet ik niet wat er binnenshuis gebeurd).
We bezoeken samen Arco Iris en Roel geeft aanwijzingen, hoe men Kiara kan stimuleren om haar beentjes en armen te gebruiken. Ook spelen we samen met Krai. En halen de kinderen van school af.
De tweede week ( mijn 4e week) zijn we vertrokken voor een jungletocht van 6 dagen. Niet naar een lodge, zoals hier gebruikelijk is, maar met een boot, een soort 11 meter grote kano, waar we ook in sliepen. We hebben veel gezien en vooral veel dieren gehoord. We hebben dorpjes bezocht, een opvanghuis voor jonge aapjes waarvan de moeder is gedood bezocht, een medicijman en zijn vrouw gesproken over medicinale planten en we hebben door het regenwoud gelopen. Indrukwekkend, spannend, warm/vochtig en vooral veel muskieten. Erwin, onze begeleider, wist ons veel te vertellen en ook Jose, de bootsman, wist erg veel. Degene die er meer over wil weten, komt maar met vragen. Onze laatste week doen we inkopen voor de kids, bezoeken we Arco Iris nog 2 keer en gaan gezellig met Marielle eten. We bereiden ons langzaam aan voor op de terugtocht. Ik begin de kinderen en pa en ma wel te missen.
En ik (Yelke) zal die twee wel heel erg gaan missen. Het was heel heftig en druk samen, maar ook heel erg fijn en gezellig. Zal wel stil zijn.
Knuffel van ons.
-
29 November 2007 - 15:57
Ker:
Het zit er weer bijna op voor jullie.
Als ik alles zo lees hebben jullie heel veel beleefd, maar ook fijn dat jullie weer terug komen.
Ik kom jullie samen met Rob halen.
Tot zaterdag
De groeten voor Marielle, Marlene en Roel
Ker -
29 November 2007 - 15:59
Loes:
Lieve Marlene, Roel en Yel, Leuk verslag en leuk ook natuurlijk dat ik nog ff een fotootje van Erwin zie....:-) Gelukkig dat jullie het zo naar je zin hebben gehad. Nou ik heb het hier wel weer helemaal gehad hoor! Koud! Straks ga ik gezellig met Aad en Ria naar Hannah, lijkt me leuk, ff bijkletsen. Marlene en Roel, jullie wens ik een hele goede terugvlucht en Yel tegen jou zeg ik natuurlijk Hasta luego! Liefs, Loes -
29 November 2007 - 17:03
Ber En Ria :
He lieve vrienden,
Wat jammer voor jullie en ook voor marielle dat het er weer op zit. We zijn reuze benieuwd naar jullie verhalen. We wensen jullie een goede reis en zien elkaar op dinsdag 11 december bij de hutspot in de rembrandtlaan.
Liefs en knuffel en groetjes aan marielle,
ber en ria. -
29 November 2007 - 20:46
Martijn:
Even een dikke knuffel voor Mariëlle!!!!
Liefs Tijn -
30 November 2007 - 20:00
Ria Cooiman:
Hoi Marlene en Roel, ja ik vrees dat jullie deze mail niet meer in Iquitos lezen. Maar thuis duiken jullie vast weer op Mariëlle's blog. Fijn dat jullie het zo naar je zin hebt gehad en Mariëlle's wereldje een beetje hebben leren kennen en wsch.nu begrijpen waarom Arco Iris ons zo na aan het hart ligt.
Goede reis, welkom thuis en hopelijk tot ziens in NL. Abrazo ook van Aad, Ria. -
12 December 2007 - 10:31
Loes:
Ha die lieve Yel! Wanneer komt er weer eens nieuws van jouw kant???? Heb je het te druk???? Denk van wel. Nou ja, geen nieuws, goed nieuws zal ik maar denken. Ik mis je, ik mis ArcoIris en de kids en ik mis Iquitos. Heb nog steeds niet geboekt, twijfel nog over enkele reis of open ticket. Nou dikke kus en werkze dan maar. Tot februari!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
