Mijn mama eindelijk in Iquitos!

Lieve allemaal,

Dit keer maar een heel klein berichtje van mij. Alleen maar om te vertellen dat na 1000 mails en veel geregel mijn moeder afgelopen zondag eindelijk is aangekomen in mijn wereldje. Het was wel even goed slikken toen ik haar vliegtuig zag landen en het was heerlijk om haar daarna te zien en en te kunnen knuffelen. En het rare is.....het is zo normaal dat ze er is. Net of ze er altijd al was. Wil haar 1000 dingen zeggen en laten zien. Alle bevindingen van mijn kant komen een andere keer. Nu eerst het verhaal van haar kant.

Zo, eindelijk een ( hou je vast) heel lang bericht vanuit het warme Iquitos.
Een lange reis, vanuit Brussel naar Atlanta, waar de tocht na enige vertraging verder gaat naar Lima.
Moe, maar ook wel trots dat ik het tot dusver gepresteerd heb in mijn eentje, stop ik in Lima uit richting douane en bagage.
Hier kom ik erachter dat een van de koffers niet aanwezig is. In de rij bij de anderen die ook het een en ander miste. Hier stond ook een Nederlands meisje dat richting Cusco moest. Ik heb gekeken en geluisterd hoe zij het aanpakte en heb daarna in mijn beste engels aangegeven wat ik kwijt was.
Gelukkig heeft Santos het geduld opgebracht om te blijven wachten.
Na een anstige maar ook wel hilarische rit door Lima, kwamen we bij het hotel. Er wordt door rood gereden, overgestoken en flink getoeterd dat je eraan komt. Ik heb me maar helemaal over gegeven aan de rijkunst van Santos. ( Roel bereid je maar alvast voor).
Dat stuk van Lima, wat ik gezien heb, kwam me niet gezellig over. Veel auto´s, veel mensen die tussen de rommel eten zochten en heel veel straat honden. Santos vertelde me dat de criminaliteit erg hoog was.

Het slapen ging niet zo, twee uurtjes, daarna lezen en daarna nog een uurtje. Waarschijnlijk komt het door de verschoven uren. In de ochtend ben ik tegenover het hotel een broodje gaan eten en iets gaan drinken.
Daarna is Santos mij weer komen halen om naar het vliegveld te brengen.
Nu kon het wachten beginnen, want ik was bijna drie uur te vroeg, maar ik was er en heb mijn ticket opgehaald, dat Mariëlle voor me besteld had.
Ik merkte dat ik veel te weinig gegeten en gedronken had, maar het was tijd om te vertrekken. Toen Word er omgeroepen dat de vlucht later ging in verband met het slechte weer. Het was of ik in elkaar stortte.. Ben naar het restaurantje gagaan, maar moest me vasthouden aan de balie, zo draaierig werd ik. Onmiddelijk kwamen er mensen naar me toe om te vragen of ik hule nodig had of misschien wel een dokter.
Gelukkig ging het na de maagvulling weer een stuk beter.

Twee uur later als gepland zijn we vertrokken. Het grootste gedeelte van de reis was het bewolkt en vooral het laaatste gedeelte was beangstigend. We zaten in dikke, donkere wolken en veel turbulentie. Net toen ik de gedachte had dat we zo niet konden landen, konden we land zien.
De Amazona-rivier stroomde door het landschap van bomen, bomen en nog eens bomen. Het was ontroerend mooi om te zien.
Wat een verschil van temperatuur, de warmte valt over me heen als een dikke deken, ( Henk, het had iets van een zweethut weg).
Mariëlle stond buiten al te zwaaien en ik mocht al naar buiten om haar te begroeten. Heerlijk om haar te zien, voelen en praten.
Daarna op weg naar haar huisje.
Buiten het terrein van het vliegtuig staan de motocars al klaar om je ergens naar toe te brengen. Grappig om te zien hoe Mariëlle discusiert over de prijs. Totdat ze met iemand een prijs afspreekt die voor haar gevoel klopt.
Wat een verademing om Iquitos te zien, na Lima.
Echt Peruaans, met veel tekeningen op de muren, mensen op straat en heeeeeeel veel motorcars, maar super gezellig. Het huis is gezellig en wat me verbaasd zijn de open stenen om te ventilaren. Hierdoor komen de geluiden rondom je huis wel naar binnen. De eerste 2 nachten heb ik dan ook weinig geslapen, maar door me moe te maken en een glaasje wijn, heb ik de derde nacht redelijk goed geslapen.

Ik begrijp nu wel waarom Mariëlle zich hier zo thuis voelt. Op maandag gaan we ( weer met de motorcars) naar Arco Iris. We komen de kinderen tegen die vanuit school naar huis lopen. Ze roepen steeds, mama Mariëlle en ze willen me aanraken en enkele willen aan de hand lopen, druk kletsend, waar ik niets van begrijp. Volgende keer dus toch wel aan Spaans doen.

Vanochtend ben ik op het vliegveld geweest om mijn koffer op te halen, die er zou zijn. De koffer was er wel maar niemand om hem me te geven. Ik ben nu op Arco Iris en ga om vier uur nog eens naar het vliegveld. Het zou heerlijk zijn om eigen kleren aan te hebben en wat spulletjes, die ik niet voor niks mee genomen heb.
Dit was het voorlopig, ik heb nog veel meer beleefd, zoals het eten van vis in de haven, maar daar vertel ik een andere keer over.
Het is heerlijk om hier te zijn en te zien hoe Marielle werkt en woont, maar vooral ik zo op haar plek is.
Lieve groetjes vanuit het warme Iquitos, Marlene

Even een korte mededeling nog van mij (Yelke): de koffer is er weer! Alleen jammer dat de gist die erin zat is gaan lopen. Daar gaat mijn Limburgse vlaai!

En onze twee nieuwste schatjes (Kyara en Cray) doen het steeds beter. Kyara draait zich nu om in de box, haar nek is veel steviger en ze is al bijna een kilo aangekomen. Cray loopt niet meer steeds weg, luistert beter en begint steeds meer woordjes te zeggen! Lekker hè?

xxx Yelke