Op en top Iquitos.

Hola allemaal,

Hier weer eens een berichtje uit een lekker zonnig Iquitos. Vandaag precies een jaar na mijn vertrek uit Nederland. Toen vertrok ik toch wel met een heel ander gevoel dan afgelopen keer moet ik zeggen. Gelukkig wel.
Weer vanalles te vertellen, want er gebeurt hier op de één of andere manier altijd wat. Of er gebeurt net niets…..maar dat is een ander verhaal.

Goed nieuws op persoonlijk front. Ben al weer vier kilo kwijt. Wat een beetje normaal eten en niet meer snoepen al met je doet. Ik ben daarbij vorige week ook voor het eerst naar de sportschool gegaan met Henrike. Clausen (onze personal trainer), was echt een beul. Riep maar de hele tijd: ´Vamos chicas, vamos!´ Nou dat heb ik geweten. Heb dagen met flinke spierpijn gelopen (of ja...lopen!). Recht gaan zitten in bed, lukte ook niet, zonder eerst half om te rollen. Gister ben ik weer gegaan, maar Loes en ik hebben het toch maar iets rustiger aan gedaan. Lijkt me verstandiger, na een jaar niet sporten.

Verder mijn huis. Het begint steeds meer een huis te worden, nu mijn meubels erin staan. Heb bij de timmerman allemaal meubels laten maken. En in mijn bank en stoelen heb ik knal rosè kussens laten maken. Echt wel leuk ziet het er uit. Het heeft wel wat moeite gekost om het allemaal in huis te krijgen. Als ze hier zeggen dat alles op donderdag klaar is, moet je er van uit gaan dat dat NIET het geval is. Als ze dan ook nog meer geld willen, omdat het hout dat jij vroeg er niet was en ze duurder hout moesten kopen, moet je daar ook maar gewoon NIET op in gaan. Als ze dan beloven dat zaterdag alles echt klaar is, moet je er NIET vanuit gaan dat dan alles klaar is, als de timmerman zegt dat hij een bank maakt die 1.80 is, moet je niet alvast je kussens laten maken in die lengte, want je moet er NIET vanuit gaan dat die bank ook echt 1.80 zal zijn en dat je kussens er in passen en als hij dan echt belooft dat maandag je kast komt, moet je er maar vanuit gaan dat die ook NIET op maandag komt, maar op dinsdag.
Zelfde verhaal loopt ook bij de telefonica. Heb er al drie keer gestaan, gezeten en gehangen, heb al een hele middag thuis zitten wachten, omdat ze zouden komen, maar ondertussen heb ik nog stééds geen telefoon in mijn huis staan.
Moet zeggen dat ik er nu mijn weg en rust in heb gevonden (noem het maar gelatenheid en acceptatie!), maar in het begin werd ik er helemaal opgefokt van. Maar ja……daar heb je toch niets aan, want je verandert er niets mee.

Merk wel dat het toch wel weer iets heel anders is om hier op jezelf te wonen. Super leuk en erg lekker om weer mijn eigen plekje te hebben. Maar met vlagen ook wel weer spannend en onzeker. Er komen opeens weer zo veel nieuwe dingen op je af en je moet zo veel dingen ontdekken. Maar beetje bij beetje kom ik er wel achter en ik heb natuurlijk ook nog tijd zat.

Hier op Arco Iris ging alles lekker zijn gangetje. Ik was echt blij verrast om te zien hoe alle kinderen in die maand weer vooruit waren gegaan. Zo lekker om te zien. Vooral omdat je bij sommige kinderen zo goed merkt dat ze nu lekkerder in hun vel zitten en veel meer zelfvertrouwen hebben. Het grootste verschil, zie ik bij de nu tweede klassers. Een jaar geleden toen ik binnen kwam waren deze kinderen zo veel moeilijker. Vooral qua gedrag. We hadden bijna iedere les wel huilende of flippende kinderen. Ze wilden vaak echt niet werken. Hadden zo het gevoel dat ze het toch niet konden. En moet je ze nu eens zien. Hardwerkende(meestal), geconcentreerde (meestal), vrolijke (ook meestal) kinderen, die met sprongen vooruit gaan. En natuurlijk zijn er ook wel eens kinderen die wel even balen en moeilijk doen ( vaak als iets heel moeilijk is of als er thuis iets speelt!), maar over het algemeen werken ze echt rustig en met plezier.

Verder hebben we nog drie nieuwe kinderen uit één gezin. Toen ik in Nederland was zijn de twee zusjes Drucila (6) en Celeste (4) binnen gekomen. Twee schattige en pientere meisjes uit een héél arm gezin.
Vorige week waren ze op zondag niet terug gebracht. Ik ben toen op maandag samen met Patty naar Masusa (wijk waar zij wonen) gegaan, om met moeder te gaan praten en ze op te halen. Wat we daar aantroffen was echt wel heel erg. Het is een vrij nieuwe wijk en waar zij wonen is nog geen water en geen stroom. We moesten over allemaal houtresten balanceren om bij het huisje te komen. En een huisje kon je het eigenlijk niet noemen. Een houten vloer met splinters en gaten, anderhalve meter boven de grond. Een uitwat dichte kamertje van twee bij drie (Waar normaal gesproken vader moeder en de vier kinderen slapen en nog een open ruimte waar geleefd en gekookt wordt. Het dak was merendeels van plastic en van slecht hout en niet echt overal dicht.
In dat huisje troffen we de twee zusjes aan met een nichtje van een jaar of 16 en nog een klein broertje van bijna twee die alleen maar huilde (waarschijnlijk van de honger, want eten is er nauwelijks). Het broertje van 8 was ergens buiten. Ze hingen maar wat rond in het huisje, want iets om mee te spelen was er niet. Moeder was er niet. Zij zat de hele dag in het ziekenhuis, want vader lag daar met bijna complete verlammingsverschijnselen. (Ik weet niet waarvan!). Het nichtje zou de dag erna weer terug gaan naar haar dorp en dan zouden de kinderen dus alleen zijn.
Patty en ik schrokken heel erg van de hele situatie en besloten dat er echt iets moest gebeuren. We hebben de meiden meegenomen naar Arco Iris en tegen het nichtje gezegd dat moeder moest komen praten.
Moeder is inderdaad komen praten en er is besloten dat de jongetjes ook bij ons zouden komen wonen. De oudste tijdelijk, totdat zij weer alles een beetje op orde heeft in haar leven. Wel op voorwaarde dat zij een baan zou gaan zoeken, want de kinderen moeten wel eten in het weekend.
Gister zouden ze allemaal komen. Maar weer kwam er niemand en weer zijn Patty en ik er heen gegaan. Nu troffen we alleen vader aan (die de hele dag alleen maar op de vloer ligt en alleen maar één arm kan bewegen) met het broertje van bijna twee ernaast. Het is zo triest, want die kleine ligt daar maar. Dat is echt geen normal gedrag voor een kind van die leeftijd. Patty heeft echt lang op vader ingepraat, want hij was erg moeilijk aan het doen en wilde niet meer alle kinderen bij ons. Terwijl het zo belangrijk is dat dat gezin geholpen wordt. Dat vader gaat herstellen, dat moeder kan gaan werken en dat de kinderen eten, medische zorg (want de meiden hebben vanalles) en educatie krijgen. Maar ja……je kunt ze niet dwingen.
Uiteindelijk kwam moeder ´s middags met de twee meiden en met Diéter van 8 ( die trouwens heel graag wilde komen en naar school wilde gaan!). Het kleintje mocht van vader niet komen, die moest bij hem blijven. En hier is het toch nog erg vaak: ¨vaders wil is wet¨! Maar eigenlijk hoop ik dat hij zich nog gaat bedenken!

Zo dit is wel een heel lang verhaal geworden. Volgende keer wordt het weer wat korter.

Dikke knuffel Yelke