Verdriet, frustraties, en genieten.
Door: Marielle
Blijf op de hoogte en volg Marielle
15 April 2007 | Peru, Iquitos
Lieve allemaal,
Hier weer eens een bericht van mij.
Heb de laatste tijd weinig geschreven. Lag een beetje met mezelf overhoop.
Ik schreef vorig keer al dat ik hier mijn droomjob heb. En dat voel ik nog steeds zo. Maar soms zijn er ook momenten, dat ik het even allemaal niet meer zo zie zitten. En dan bedoel ik niet zo zeer mijn werk en Arco Iris, maar meer alles er om heen.
Het feit dat je hier nooit echt alleen kunt zijn. Altijd mensen en kinderen om je heen hebt. Daarom is het ook zo goed dat ik nu op zoek ben naar een eigen plekje. Ik heb soms echt behoefte aan alleen zijn en mijn eigen spullen en dingen.
Ook stoorde het me even heel erg hoe sommige (of zeg maar gerust veel) mensen hier zijn. Dat ze gewoon niet of nauwelijks nadenken. Ze doen iets, zonder na te denken over de consequenties. Daardoor gaan er 1000 dingen mis. Ze sturen bijvoorbeeld op school de kinderen opeens naar huis, als er geen leerkracht is, of als er iets aan de hand is, zonder ons dat te laten weten. Dus zwerven onze kids op straat. Als je er dan iets van zegt zijn ze ook nog verbaasd. Helemaal niet bedacht dat er iets met de kinderen zou kunnen gebeuren.
Of dat ze hier planken gaan verven in en voor onze inloopkast die nog vochtig zijn. Wij hadden het al verwacht, maar zij waren echt verbaasd dat het ging schimmelen en bedachten toen...(wat wij hun ook al gezegd hadden!), dat dat kwam omdat het nieuwe planken waren die nog vochtig waren!
En zo zijn er nog 100 voorbeelden.
Ook vind ik het soms gewoon jammer dat het zo moeilijk is om een gesprek op niveau te hebben met mensen van hier. Ben dol op een goed gesprek, maar dat lukt bijna alleen maar met mensen die niet van hier zijn.
Maar het gaat nu, na een aantal pieker-, twijfel- en stressmails en een middagje opgesloten zitten op kantoor om iedereen te omzeilen, weer een heel stuk beter. Heb veel nagedacht en weet gewoon zeker dat dit is wat ik wil. En deze, met vlagen, ergernissen en verschillen tussen mij en de mensen hier, horen er gewoon bij.Ik moet dat gewoon accepteren en manieren vinden om er mee om te gaan. En ik kan er ook wel weer veel van leren, als met vlagen te veel nadenkend, overgestructureerd en gepland persoon.
Dus nu kan ik gelukkig weer genieten en lol hebben om dingen.
Zoals vorige week. We waren een avondje goed gaan stappen (ik had sjans van een 19 jarige die mij flacita (slanke) noemde, hihi!) en zaten in de motocar terug naar huis. Rijdt onze chauffeur bij ons in de straat tegen een muur op en kiepen we om met de motocar. Lagen we daar met z'n drieën op elkaar gepropt achter in de car. Gelukkig hadden we niets en konden we na wat klim- en klauterwerk er gewoon uit en het laatste stukje naar huis lopen.
Ook geniet ik van de kinderen en van onze klasjes. Vorige week ging ik eens even overal kijken en helpen. Het is zo heerlijk om dan te zien, dat kinderen zo vooruit gaan. Sommen die de vorige week nog moeizaam gingen, gingen toen, na een weekje oefenen met flitskaartjes, opeens heel goed.
En in de tweede klas werken de kinderen en de tia's heel goed en enthousiast met alle materialen die we nu hebben. (zoals onze 100 kralenslang, getallenllijn en zelfinelkaargeknutselde rekenrekjes.)
Als ik dan zie hoe iedereen bezig is dat word ik zo blij. Dan weet ik dat ik hier goed bezig ben en dat het goed is dat ik hier blijf.
Dit weekend hadden we het 13 jarig bestaansfeest van Arco Iris en de verjaardagen van de kinderen die de afgelopen drie maanden jarig waren.
We hadden vrijdag een estafette met alle modulos. Ik zat bij modulo vier. Wij waren de panteras rosada (rose panters) en we hebben goed verloren. Maar grappig was het wel. Het snoephappen, eierrace, kruiwagenloop, zaklopen, opmaakwedstrijd (en ik zag er weer lekker uit!), eetwedstrijd en de zeeppaal.
Gisteren was er 's ochtends een voetbal- en volleybalcompetitie gepland met andere tehuizen, maar door de hevige regenval (plensbuien van half negen tot half drie!) ging dat helaas niet door. 's Middags was er het feest voor de kleintjes met veel mooie dans- en zangoptredens, veel dansen, snoepen en een clown en 's avonds de disco voor de groten, waar we lekker hebben gedanst.
Nu genieten we van een heerlijk rustig en loeiheet dagje. We zijn lekker gaan zwemmen en gaan straks iets eten en dan salsadansen. Lekker dus!
Nou het is me weer een lang verhaal geworden. Ga nu ook echt stoppen.
Vertel volgende keer wel over The longest raftingrace in the world (180 km op de Amazone!), waar ik aan mee ga doen om geld in te zamelen voor ons onderwijsproject hier. (hint!)
dikke knuffel Yelke
Hier weer eens een bericht van mij.
Heb de laatste tijd weinig geschreven. Lag een beetje met mezelf overhoop.
Ik schreef vorig keer al dat ik hier mijn droomjob heb. En dat voel ik nog steeds zo. Maar soms zijn er ook momenten, dat ik het even allemaal niet meer zo zie zitten. En dan bedoel ik niet zo zeer mijn werk en Arco Iris, maar meer alles er om heen.
Het feit dat je hier nooit echt alleen kunt zijn. Altijd mensen en kinderen om je heen hebt. Daarom is het ook zo goed dat ik nu op zoek ben naar een eigen plekje. Ik heb soms echt behoefte aan alleen zijn en mijn eigen spullen en dingen.
Ook stoorde het me even heel erg hoe sommige (of zeg maar gerust veel) mensen hier zijn. Dat ze gewoon niet of nauwelijks nadenken. Ze doen iets, zonder na te denken over de consequenties. Daardoor gaan er 1000 dingen mis. Ze sturen bijvoorbeeld op school de kinderen opeens naar huis, als er geen leerkracht is, of als er iets aan de hand is, zonder ons dat te laten weten. Dus zwerven onze kids op straat. Als je er dan iets van zegt zijn ze ook nog verbaasd. Helemaal niet bedacht dat er iets met de kinderen zou kunnen gebeuren.
Of dat ze hier planken gaan verven in en voor onze inloopkast die nog vochtig zijn. Wij hadden het al verwacht, maar zij waren echt verbaasd dat het ging schimmelen en bedachten toen...(wat wij hun ook al gezegd hadden!), dat dat kwam omdat het nieuwe planken waren die nog vochtig waren!
En zo zijn er nog 100 voorbeelden.
Ook vind ik het soms gewoon jammer dat het zo moeilijk is om een gesprek op niveau te hebben met mensen van hier. Ben dol op een goed gesprek, maar dat lukt bijna alleen maar met mensen die niet van hier zijn.
Maar het gaat nu, na een aantal pieker-, twijfel- en stressmails en een middagje opgesloten zitten op kantoor om iedereen te omzeilen, weer een heel stuk beter. Heb veel nagedacht en weet gewoon zeker dat dit is wat ik wil. En deze, met vlagen, ergernissen en verschillen tussen mij en de mensen hier, horen er gewoon bij.Ik moet dat gewoon accepteren en manieren vinden om er mee om te gaan. En ik kan er ook wel weer veel van leren, als met vlagen te veel nadenkend, overgestructureerd en gepland persoon.
Dus nu kan ik gelukkig weer genieten en lol hebben om dingen.
Zoals vorige week. We waren een avondje goed gaan stappen (ik had sjans van een 19 jarige die mij flacita (slanke) noemde, hihi!) en zaten in de motocar terug naar huis. Rijdt onze chauffeur bij ons in de straat tegen een muur op en kiepen we om met de motocar. Lagen we daar met z'n drieën op elkaar gepropt achter in de car. Gelukkig hadden we niets en konden we na wat klim- en klauterwerk er gewoon uit en het laatste stukje naar huis lopen.
Ook geniet ik van de kinderen en van onze klasjes. Vorige week ging ik eens even overal kijken en helpen. Het is zo heerlijk om dan te zien, dat kinderen zo vooruit gaan. Sommen die de vorige week nog moeizaam gingen, gingen toen, na een weekje oefenen met flitskaartjes, opeens heel goed.
En in de tweede klas werken de kinderen en de tia's heel goed en enthousiast met alle materialen die we nu hebben. (zoals onze 100 kralenslang, getallenllijn en zelfinelkaargeknutselde rekenrekjes.)
Als ik dan zie hoe iedereen bezig is dat word ik zo blij. Dan weet ik dat ik hier goed bezig ben en dat het goed is dat ik hier blijf.
Dit weekend hadden we het 13 jarig bestaansfeest van Arco Iris en de verjaardagen van de kinderen die de afgelopen drie maanden jarig waren.
We hadden vrijdag een estafette met alle modulos. Ik zat bij modulo vier. Wij waren de panteras rosada (rose panters) en we hebben goed verloren. Maar grappig was het wel. Het snoephappen, eierrace, kruiwagenloop, zaklopen, opmaakwedstrijd (en ik zag er weer lekker uit!), eetwedstrijd en de zeeppaal.
Gisteren was er 's ochtends een voetbal- en volleybalcompetitie gepland met andere tehuizen, maar door de hevige regenval (plensbuien van half negen tot half drie!) ging dat helaas niet door. 's Middags was er het feest voor de kleintjes met veel mooie dans- en zangoptredens, veel dansen, snoepen en een clown en 's avonds de disco voor de groten, waar we lekker hebben gedanst.
Nu genieten we van een heerlijk rustig en loeiheet dagje. We zijn lekker gaan zwemmen en gaan straks iets eten en dan salsadansen. Lekker dus!
Nou het is me weer een lang verhaal geworden. Ga nu ook echt stoppen.
Vertel volgende keer wel over The longest raftingrace in the world (180 km op de Amazone!), waar ik aan mee ga doen om geld in te zamelen voor ons onderwijsproject hier. (hint!)
dikke knuffel Yelke
-
15 April 2007 - 20:49
Vivianne:
Hoi Lieve Marielle
Wat ben ik iedere keer blij iets van je te lezen...het doet me deugd dat je niet veranderd bent als mens.
Je maakt je nog steeds druk over van alles en nog wat en hebt gelukkig nog altijd behoefte om op jezelf te zijn en over jezelf na te denken.
Ik hoop dat we elkaar nog zien als je in Nederland bent!!
groetjes en dikke knuffels vanuit Elsloo
Jan Vivianne en Kyra Lemmens -
16 April 2007 - 09:35
Maartje :
hoi juffie ik mis je echt heel heel erg
echt waar hopelijk mis je niemand te veel dan heb je niet so veel lol
we hebben ook een heele leuke mizical
maar self heb ik niet soon leuke rolllll
maar ja xxxxxxxxxxxxxxxxxx-jes Maartje -
16 April 2007 - 16:01
Rica En Ans:
Hoi meid, Wat een verhaal weer je maakt me wat mee hè meid, soms triest maar toch ook wel vaak mooi.
Ben maar blij dat je niet hier in Ollanda bent en denk er aan "wo is niks" en "moot kènne"
Hopelijk zien we elkaar nog als je bij Mam en Roel bent.
Olla Rica, Ans en niet te vergeten het pOOtje van Luca -
18 April 2007 - 10:20
Ria Lahaye:
Hallo Mariëlle,
samen met Piet en Math (die beiden nog steeds mijn collega's op 't Kirkeveldsje zijn, dus ook ik heb het zwaar(je kent die twee!)) heb ik me wel eens afgevraagd: hoe zou het met Mariëlle zijn. Nu hebben we je dus gevonden en vol interesse je verslagen gelezen. Vol bewondering !!!
gelijk aangemeld op jouw mail, dus nu blijven we up-dated. Wat ik me afvraag: kunnen wij als school iets betekenen binnen jullie projekt. Ik zou graag het team hiervoor warm maken (i.p.v. plannederland bev.??)
eigenlijk wel heerlijk: culturen verschillen, maar mensen zijn toch overal "mensen", niet waar?
Blijf genieten en heel veel groetjes
Ria Lahaye Schimmert -
18 April 2007 - 15:52
Tirza:
Hoi Mariëlle
Ik las net in het innovo nieuwsblad dat jij in Peru werkt. Petje af hoor. Ik ga van de zomer georganiseerd een reis maken door Peru. Ben heel benieud hoe het land en de mensen zijn. Zou heel graag even komen kijken hoe jou schooltje eruit ziet en werkt, maar ben bang dat ik niet in de buurt kom.
Heel veel succes daar!
Groetjes, Tirza Debetz.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
