Eind van de vakantie en de eerste week van school.

Hola allemaal,

Weer eens een berichtje van die gringa uit Peru.
Weer veel te vertellen. Maar dat blijft denk ik altijd wel.
Anderhalve week geleden zijn Aad en Ria hier aan gekomen. Als oprichters van het Hogar en als opa en oma van de kids moet je natuurlijk wel op de hoogte blijven van het wel en wee van Arco Iris. En meestal komen ze dan ook 1 keer per jaar even langs. Voor de kinderen altijd een feest.
En voor ons ook. Wat een verwennerij met lekkere etentjes en gezellige avondjes!

Zondag hadden we de afsluiting van de vakantie. Alles wat ze de afgelopen periode hadden gedaan werd gepresenteerd. Voor mij was dat de befaamde douchedruppeldans. En natuurlijk heb ik ook nog even als heks moeten rondhuppelen. We hadden weer een hele ketel met kikkerbloed en andere gore dingen. Blijft leuk.
's Avonds was er de opvoering van de groten met hun schimmenspel. Gelukkig deed iedereen mee. Het zag er leuk uit, maar voorlezen blijft moeilijk voor ze. Ze zijn het ook helemaal niet gewend. Maar ik vond het al heel wat dat ze het deden.
Verder was er karate, muziek, sport, lekker eten, kleding, etc.

Maandag was het dan zo ver. De allereerste schooldag. Een week te laat, want de contracten van veel docenten waren nog niet rond. Dat hoor je dan ook drie dagen voor dat de school zou beginen. Dat zou in Nederland niet kunnen. Alleen de drie middelbare scholieren en de peutertjes waren de week ervoor al geweest.
's Ochtends om 7 uur stonden we klaar voor vertrek met de hele groep. Merkte dat ze toch wel erg zenuwachtig waren. Zo'n eerste dag, op een nieuwe school, met nieuwe meesters en juffen en nieuwe klasgenootjes. De meeste kinderen zitten gelukkig samen in een klas. Alleen voor Juan Carlos was het heel sneu. Zijn eerste dag naar de grote school en al zijn vriendjes waren ziek. Moet je daar alleen naar binnen. Hij heeft dan ook heel wat tranen gelaten. Zelfs tijdens het formeren (doen ze twee keer per week met veel muziek en het heisen van de vlaggen en nu zelfs met een mis!) bleef hij bedrukt en zielig kijken.
Gelukkig gaat hij nu al iederee dag met veel plezier. En eigenlijk is dat met allemaal zo. Ze zijn zo enthousiast. Doet gewoon goed. Hier zitten veel meer juffen en meesters die wel echt interesse voor ze hebben en met ze aan de slag gaan. Hier moeten ze ook zitten en luisteren in de klas. Dat is denk ik het grootste verschil. En ik zie ook hier allemaal dingen die niet goed gaan en heb nog steeds duizend opmerkingen over het onderwijs hier. Dat zal altijd wel blijven. Maar ik heb nu kinderen die lachend naar buiten komen en het gevoel hebben dat ze iets kunnen en niet meer dagelijks de bedrukte snoetjes van vorig schooljaar. Als ze nu zeggen dat het slecht ging en dat ze niets weten, is het een grapje....vorig jaar was het echt!
Alleen Cony, ging meteen de mist in. Dat wisten we ook wel, want hoewel ze al veel geleerd heeft, zit ze nog steeds op het niveau van halverwege groep drie. Het probleem is dat ze hier groep drie niet mogen over doen. Wij zagen de bui al heel lang hangen. Een kind dat al het gevoel heeft dat ze niets kan, nog een jaar met een groep mee laten draaien waar ze nog niet aan toe is. Wat doe je haar aan? Gelukkig hebben we nu meer contacten op school. Robbert (de man van Patty, die op Arco Iris werkt) is de leerkracht van groep acht en de rechterhand van de directrice. Zo hebben we via hem kunnen regelen dat Cony nu illegaal in groep drie zit. Op papier doet ze de tweede klas, maar ze volgt de lessen in de eerste. En volgend jaar blijft ze gewoon zitten in de tweede klas.
Zaterdag was het nog huilen en boos zijn toen we het vertelden. Gistermorgen ging ze nog heel bedrukt, maar toen ze uit school kwam, zag je de opluchting op haar gezicht.

Nu we meer contacten op school hebben kom je er ook steeds meer achter hoe docenten hier hun werk moeten doen. Zo moet je als docent maar zelf uitzoeken wat je gaat doen en hoe. Er is niets van materialen en er zijn geen methodes. Als jij iets wilt moet je het maar kopen. Natuurlijk heeft niemand daar geld voor, want zo veel verdienen ze nou ook weer niet. Hetzelfde met kopieen. Een kopieerapparaat, hebben ze op school niet. Kopieen moet je zelf in de stad laten maken en daar mag je dan zelf voor betalen. De echte goede docenten doen dat, want die hebben hart voor hun kinderen, maar er zijn er genoeg die het dan maar niet doen.
Zowieso stelt hier de docenten opleiding niets voor. Ik vraag me af, wat ze daar precies leren, want hoe je lessen moet opbouwen, hoe kinderen eigenlijk leren, wat je moet doen met kinderen die het niet kunnen en wat je moet doen met kinderen die niet willen of je klas verstoren, weten ze hier niet.
Om een voorbeeld te geven: Blanca een van onze nana's is sinds vorig jaar afgestudeerd docent. We werken nu samen met de kinderen van de eerste klas. Zij ging werken met Jarrison. Een nieuw jongetje van zes die nog bijna niet naar school is geweest en nog zo goed als niets weet. En wat gaat ze met hem oefenen. Alle letters van het alfabet tegelijkertijd. Voor ons toch wel logisch dat hij dat echt niet allemaal gaat vatten na een keer en dat het niet echt motiverend werkt op die manier, maar voor haar normaal. Ze denkt daar niet eens over na. Als ik zoiets wil veranderen moet ik veel (denk aan weken!) met haar praten, voordoen, uitleggen en op papier zetten. En misschien gaat ze daar dan iets mee doen. Maar ook een kans van niet. Ze zien vaak niet in, waarom wij iets willen. Ze doen het dan, omdat wij dat willen, maar niet omdat ze erachter staan. Je hoopt dat ze het gaan zien, door veel met ons mee te kijken. Dat ze verschillen gaan zien in de kinderen en dat ze enthousiast raken.
Maar het blijft een proces van jaren.

Voor mij vaak best wel frustrerend. Ik wil heel veel en het liefst allemaal tegelijkertijd en zo snel mogelijk, maar zo werkt het hier niet. Alles moet hier stapje voor stapje en enorm getructureerd. En meestal doe je twee stappen naar voren en een terug. En soms doe je zelfs twee stappen terug.
Merk echt dat ik dingen moet loslaten en anders naar dingen moet gaan kijken. Dat ik meer moet genieten van die kleine stapjes en van al die dingen die wel al lopen en dat ik me minder druk moet maken over alles wat er nog niet is.
Bedacht me gister opeens dat ik ook nog heel lang de tijd heb om aan alles te werken. Het hoeft niet allemaal vandaag af.
Vanaf mijn terugkeer uit Nederland in juli, heb ik nog twee jaar de tijd. Het was anders geweest als ik echt al in mei weg zou gaan, zoals oorspronkelijk de bedoeling was. Maar nu kan ik (hoop ik!) nog veel op touw zetten en veranderen hier!

Het rare is wel dat nu ook pas echt tot me door begint te dringen dat ik straks iedereen twee jaar niet zal zien. Daar moest ik wel even van slikken. Twee jaar is toch een ander verhaal dan een jaar.
En vooral omdat ik merk dat je hier heel weinig mensen hebt met wie je echt iets kunt opbouwen en met wie je echt een gesprek kunt voeren over zaken die van belang zijn. Dat mis ik wel. Net als de gezellige etentjes, het stappen, het sporten, de meidenavonden, het lekker wandelen, het iemand kunnen bellen en er 10 minuten later kunnen zijn, knuffelen, mijn petekindje van dichtbij mee maken en zien opgroeien, winkelen, een relatie en de gewone kletspraat! Gelukkig zijn Yol en Marijke er en de andere vrijwilligers. Daar kunnen veel van die dingen ook wel mee.
Maar het leukste zou zijn als ik mijn droombaan kon combineren met af en toe een weekendje met iedereen die me lief is!
Maar ja....heb al veel geweldige dingen in mijn leven....kan ook niet alles verwachten!

En het blijft ook leuk om dromen te hebben en niet al je hele leven vast te hebben liggen!

Dikke knuffel Yelke