La famosa selba.

Hola lieve allemaal,

Even een wat snellere reactie dan de laatste keer, maar ook weer veel leuke dingen gebeurd.
We hebben sinds vorige week een nieuw opvangprojectje op Arco Iris. Sinds vorige week hebben we ( de vrijwilligers ) er een klein babypoesje bij. Joost had hem gevonden en we dachten allemaal dat hij te klein zou zijn om te overleven zonder moeder, dus hij zou maar dood gemaakt moeten worden. Maar ja je weet hoe dat gaat met kleine poesjes....een blik en je bent verkocht. Dus toch maar met z’n vieren besloten dat we een poging gingen doen om hem groot te brengen, zonder mamapoes, maar met drie mama’s en een papa. En ik moet zeggen dat het allemaal erg goed gaat. Hij drinkt goed, vooral nu we een pipetje hebben en hij wordt steeds dikker en pluiziger. We hebben hem maar Calimero genoemd, naar dat kleine kuikentje van vroeger op de tv, die met een piepstemmetje steeds riep: ‘Want zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk!”.
Donderdagavond hebben we hem met veel moeite weggebracht om een paar daagjes bij Carmen en Jeroen te gaan logeren, want wij zouden vrijdagmorgenvroeg vertrekken naar el Chullachaqui lodge in de jungle, voor ons weekend tussen de wilde dieren.
En dat hebben we gedaan. Ik zal jullie niet alle details vertellen ( of toch!!), maar natuurlijk wel alle wilde verhalen, want die zijn er natuurlijk ook.
Na twee uur in de speedboot op de Amazone kwamen we aan bij onze lodge. Een mooie houten lodge gebouwd aan de waterkant midden in de jungle. Echt mooi om te zien.
In de lodge hebben we onze charmante rubberboots aangetrokken en die hebben we het hele weekend gedragen. We begonnen met een botanische wandeling. Echt wel cool om nou echt in de “wildernis” te hobbelen. Ze hadden ons verteld over alle dieren die we zouden zien, maar ze hadden ons niet verteld, dat daar ook 1000 muggen bij inbegrepen waren. Je kunt smeren wat je wilt en aantrekken wat je wilt, het helpt allemaal maar een beetje. Ik was blij dat ik al behoorlijk aan de muggen gewend was geraakt de afgelopen tijd, maar dat gezoem went nooit!
S Middags was het tijd voor een kanotripje op de Tamirar-stream. Echt wel cool
(ondanks dat onze boot de Titanic heette en dat we dus continu moesten hozen! ). Maar we hebben echt veel gezien. Veel mooie vogels, apen, leguanen en grijze en roze dolfijnen. Echt cool. Alleen moesten we op een gegeven moment wel lachen toen onze gids bij alles zei dat dit de famoso bladiebla en dat de famoso huppeldepup was. Vanaf toen heette hij bij ons de famoso Walter.
’s Avonds gingen we op zoek naar tarantula’s en slangen. Ik riep vantevoren heel stoer dat ik er misschien wel een op mijn hand wilde, maar als je ze dan in het echt ziet, is het toch wel even anders. Heb er mooie foto’s van gemaakt en vond dat ook prima.
De dag erna was het vroeg op voor birdwatching. Heerlijk zo’n kanotrip op de vroege morgen.
Na het ontbijt was het tijd voor het zwemmen met de dolfijnen. Dat klinkt heel stoer, maar valt toch wel een beetje tegen. Het kwam er op neer dat we naar een plek gingen waar ze vaak komen. Daar gingen we zwemmen. Na een hele tijd zwemmen, zonder een dolfijn te zien, zijn we maar op het trapje gaan zitten. Daar had ik wel de bijzondere ervaring dat er twee vissen aan mijn tenen kwamen knabbelen. Na een nog een tijdje wachten werden er opeens dolfijnen gesignaleerd. En dat is wel cool, zelfs zonder met ze te zwemmen. We zagen de grijze en de rose en ik heb ze zelfs op foto en gefilmd. Op het eind kwam er zelfs een rose dolfijn twee keer hoog uit het water springen op 15 meter afstand. Echt wel leuk om te zien.
Na mijn ene hap lunch, het uitspugen van mijn ontbijt en het even liggen gingen we naar het dorp. Dat kan heel simpel, als je een gids hebt die de weg weet. Dan ben je met varen en lopen op 20 minuten daar. Wij deden dat veel stoerder. We gingen een stuk met de kano en daarna deden we een poging om via ondiep water en land te lopen. Erg stoer, vooral als je zoals ik een paar keer met je kont in de modder valt. Maar deze poging liep verder uit op niets. Toen zijn we maar via de Amazone stroomopwaarts gevaren. Met dank aan meesterroeier Joost. En al deze actie voor een dorp waar niets te zien was. Het enige schattige was, dat bij terugkomst bij de boot Laura en Jiska vriendjes hadden gemaakt tijdens het plassen. Ze hadden een hele stoet eendjes, zonder mama achter zich aan. Heel schattig, totdat ze je komen volgen als je de Amazone op vaart. We hebben ze tot twee keer toe terug moeten brengen. De tweede keer zaten ze zelfs allemaal in de boot. Gelukkig bleven ze toen bij de meneer op de kant.
’s Avonds hadden we de volgende stoere Walteractie. We gingen op zoek naar kaaimannen. Nou had hij ’s middags tegen mij gezegd dat het water te hoog stond om die beesten echt op het riviertje te treffen. Dat je dan dieper tussen de bomen in moest. Nou dat onthou ik wel. Na een half uurtje naar de waterkant kijken vanuit ons bootje zonder kaaiman vroeg ik dus of we er dieper in gingen. Eerst kwam hij nog met een of ander sterk verhaal, maar uiteindelijk gingen we toch. Hartstikke spannend om in het donker tussen de bomen en struiken door te varen, waar je moet opletten voor slangen, spinnen en stekelbomen. Probleem was dat we in steeds dichtere en dichtere begroeiing terecht kwamen, Hij moest zich echt een weg hakken tussen alles door. Op een gegeven moment zagen wij echt wel dat dit fout ging. Vooral omdat er al twee zaklampen leeg waren en die van mij ook slecht was. Maar als man van Iquitos, geef je natuurlijk niet toe dat iets niet gaat, je gaat gewoon stoer door met hakken. Uiteindelijk hebben wij maar gezegd dat wij terug wilden. Omdat wij dat wilden, deed hij dat wel. Niet dat we zo makkelijk de uitgang vonden. Heeft nog een hele tijd zoeken geduurd, waarin Walter zich vastpakte aan de stekelboom , waarvoor hij ons al de hele tijd aan het waarschuwen was! (hihi). Maar hij had geen pijn! Erg giebelig, maar ook wel een beetje opgelucht zijn we daarna teruggekeerd naar de lodge. Zonder ook maar een kaaiman te hebben gezien, maar wel met een avontuur rijker.
Onze laatste dag gingen we vissen voor piranha’s. Ik wist niet goed wat ik daarvan moest vinden. Stoer, maar ook zielig eigenlijk. Na een vrolijke wandeling van een dik uur door een erg mooie omgeving, met veel balanceerbruggetjes, kwamen we aan bij een supermooi meer. Aan de overkant van het meer lag een huis en doorheen werd geroepen voor een kano. Na ons, met onze hengels geïnstaleerd te hebben op de balken, kon het feest beginnen. Stukje vlees aan de haak en hengelen maar. Je voelde ze meteen aan het aas trekken. Probleem was alleen dat ze steeds het vlees eraf beten, zonder aan de haak te gaan hangen. Uiteindelijk was Jiska de eerste en de enige die een piranha gevangen had. Joost,Walter en Jiska vingen wel nog andere vissen, waaronder een famoso katvis. Op een geven moment begon het heel hard te regenen. Josst en ik lieten ons niet kennen. Poncho’s aan en doorhengelen. Uiteindelijk hield ook Joost het voor gezien. Maar ik had, buiten een vis die van de haak sprong, nog niets gevangen. Dat kon natuurlijk niet. Na nog een kwartier in mijn uppie in de stromende regen te staan, had ik beet. Ik had het net van de mensen aan mijn haakje, maar in het net zat een vis vast. Ik helemaal blij dat ik een vis had gevangen zonder haakje in zijn bek (want dat is en blijft zielig, net als het langzaam laten doodgaan op de kant!), gooit Walter hem tien meter door de lucht naar de kant! Had ik geen vis met een haak, maar een vis met een enorme hersenschudding!
Na een heerlijke terugtocht stampend in de modder en in de stromende regen, kwamen we moe maar voldaan terug in onze lodge. Daar stond de luch al klaar. Erg lekker, maar de vis kreeg ik toch echt niet weg. En toen ze ons de gefrituurde katvis kwamen brengen, ben ik even ergens anders gaan zitten.
Daarna zat het er weer op. Na een heerlijke speedbootrit, kwam ik moe, maar heerlijk ontspannen en relaxed weer terug in Iquitos. Wat doet een weekendje natuur je goed.
Nou mensen, ik hoop dat het met jullie ook allemaal erg goed gaat in het koude Nederland.
Ik wil jullie vanaf hier in elk geval bedanken voor alle superreacties en steun. En ik wil vanaf hier ook iedereen een superfijne kerst wensen en alles wat wenselijk is voor 2007!
Want allemaal kaartjes sturen gaat me net te ver!

Liefs en een dikke knuffel Yelke