Onderwijsland Peru al weer op z´n kop

Lieve allemaal,
Besef me terdege dat ik al heel lang niet meer heb geschreven. En al zeker niet meer over het onderwijs en al onze plannen. Ook wel logisch, want Amber ( ze doet het trouwens megagoed en is een echt schatje met een pittig karaktertje, maar hierover volgende keer meer!) kwam even op de eerste plaats, maar nu dan toch eindelijk weer eens.
Sinds begin februari ben ik weer voltijds aan het werk. Het was heerlijk om de kinderen weer te zien. Vooral als je ziet hoe blij ze zijn om weer terug te zijn op Arco Iris en als je ziet hoe ze genieten van alles wat de tia´s, tio´s en vrijwilligers met hen doen. Knutselen, theater, sporten, koken, houtbewerking, dieren, zwemmen, naaien, klasjes.....alles was een groot succes.
Ik heb vanaf de zijlijn meegekeken, want ik ben druk bezig geweest met het uitwerken van onze onderwijsplannen. Die plannen uitwerken en uitdenken kost tijd, maar dat is allemaal te doen. Leuk zelfs. Het grootste probleem zit hem hier altijd in de uitvoering. Alles loopt namenlijk ALTIJD anders dan je denkt. Er gebeurt altijd iets, waar je geen rekening mee hebt gehouden, ondanks dat je 10 verschillende scenario´s in je hoofd hebt zitten.
Jullie weten dat we vorig jaar bezig zijn geweest op de plaatselijke basisschool met 4 docenten. Drie keer per week helpen op school met onze materialen en 5 dagen per week waren ze hier om samen met ons aan de slag te gaan met hun zwakste leerlingen. Een succes vonden niet alleen wij, maar gaven ook de docenten, leerlingen en ouders aan, want je zag dat er minder kinderen uitvielen op school en dat de lessen beter liepen.
Dit jaar willen we hiermee door en willen we proberen het onderwijs meer op school te krijgen i.p.v. thuis bij de ouders. Dit door de docenten te leren hoe ze instructies moeten geven en hoe ze kinderen op school kunnen helpen die uitvallen. We willen namenlijk dat de school het meer zelf gaat oppakken, want we kunnen natuurlijk niet ons hele leven naast hun blijven staan. Door ze het zelf te leren kunnen wij dan ook weer door om andere scholen, onderwijzers en kinderen te gaan helpen.
Daarnaast willen we dit jaar ook voor het eerst met capacitadores gaan werken. Dat zijn lokale mensen die mee naar school gaan om daar de docenten te begeleiden en ondersteunen. Nu nog met hulp van mij, maar ook met de bedoeling dat ze mijn taken in de toekomst gedeeltelijk gaan overnemen.
Mooie plannen, maar nu is het dus zaak om het weer allemaal geregeld te krijgen. En dat komt nu allemaal samen. Het is namenlijk heel lastig om iets vantevoren te plannen.
Want Peru is het schooljaar weer begonnen met chaos. De docenten hebben een examen gehad, waarna ze a.h.v. die scores weer mochten kiezen waar ze wilden werken. Dat betekent dat er chaos is op de scholen, dat er opeens mensen zonder baan zitten die vorig jaar wel een baan hadden, dat er mensen worden gestuurd naar kleine dorpjes vele uren reizen van hier, dat die mensen dus soms hun kinderen en families hier moeten achterlaten. Voor onze school betekent dat, dat er 5 nieuwe docenten rondlopen en dat wij dus weer met twee nieuwe docenten moeten gaan beginnen. Daar gingen we al vanuit, dus dat viel mee. In een eerste gesprek met mij waren ze gelukkig heel enthousiast, dus ik was helemaal blij. Volgende week zou ik op school gaan beginnen met de twee juffen die we al hadden en in de middag met de cursus starten voor de nieuwe docenten. Tot vanmorgen......opeens krijg ik allemaal tegenstrijdige signalen via de directrice en de docenten. Grootste strijdpunt lijkt nu het geld te zijn. Vorig jaar kregen ze voor vijf middagen leren/werken bij ons 300 sol betaald (ja hier moet je betalen om mensen hulp te mogen geven en ze een cursus te geven, al gaan we dat anders doen zodra we officieel zijn en een school onze hulp vraagt), nu voor 3 dagen 200 sol.
Ik ga dus morgen maar eens langs om goed met de docenten te gaan praten en te proberen er uit te krijgen wat er nu allemaal aan de hand is, want het blijkt meestal veel minder erg te zijn dan er geroepen wordt. (als ze het al rechtstreeks allemaal aangeven, want dat vinden ze vaak toch wel moeilijk) Maandag ga ik dan met de directrice zitten en daarna maar weer met de docenten. En dan hoop ik dat we er uitkomen en gewoon lekker aan de slag kunnen gaan. Want ik heb er wl weer zin in.
Verder hadden we twee capacitadores, die er dus nu niet meer zijn, door de banenwissel en zijn we op zoek naar nieuwe. Heb er al 1 (een heel leuk mens dat haar opleiding in Venezuela heeft gevolgd, waar het onderwijs vele vele malen beter is en die dus een andere kijk op onderwijs heeft!) en hoop dat een tweede gaat volgen. Maar helemaal zeker weet je dat pas als alle banen in onderwijsland zijn vergeven en je weet welke mensen er overblijven.
Ook het aantal leerlingen op school wisselt nog even. Hoor steeds andere dingen, maar ook hier krijgen we uiteindelijk wel zekerheid over.
Geef mezelf maar iedere keer 1 uur om mijn frustratie eruit te gooien en daarna gaan we weer opnieuw aan de slag. Uiteindelijk komen we er wel....duurt alleen altijd even.
Even wat facts over het onderwijs van Peru:
• Het laatste rapport van het 'Wereld Economisch Forum' (WEF) brengt verslag uit over een onderzoek in 131 landen. Peru staat op de laatste plaats voor de kwaliteit van het lager onderwijs en op de voorlaatste plaats voor wiskunde en wetenschappen.
• Het percentage analfabeten en laag geschoolden is schrikbarend. Volgens een nationaal onderzoek van het ministerie van onderwijs (2003) zijn ruim 17% van 5-15 jarige kinderen van Iquitos nooit op een school ingeschreven geweest. Van de kinderen die wel naar school gaan, maakt bijna 10% hun opleiding niet af.
Reden genoeg dus om maar door te zetten en te gaan voor wat we willen!
Liefs Yelke