Een kleindochter

Ja een kleindochter, want dit berichtje is van oma Marlene en opa Roel. Marielle zal jullie laterberichten want die heeft nog bevalvacantie.
En ze heet AMBER RAMIREZ PEPELS! Een zondagskind, 3360 gram zwaar, 52 centimeter lang, geboortetijd 15.05 uur (voor de horoscoop), in het Ana Stahl ziekenhuis te Iquitos.
Zaterdagavond om 7 uur horen we ¨Mam, de vliezen zijn gebroken!¨ en al spoedig beginnen de weeën voelbaar te worden. Tegen 10 uur komt Ot van de universiteit thuis en dan zijn ze al om de 5 minuten, dus direct door naarhet Ana Stahl. Het plenst. Ot wil Marielle niet achterop de motor hebben, want hij is bang om uit te glijden en verder zou ze doornat worden. De motokar chaufeur rijdt heel voorzichtig.
In het ziekenhuis eerst naar de emergentia en laterdoor naar de afdeling, kamer 106. En dan begint een lang proces. Marielle doet het schitterend. De weeën worden langzaam meer en ze ademt heel geconcentreerd. En dat gaat de hele nacht door. Ot en ik (Roel)hebben allebei wat stukjes geslapen, Marlene is de hele nacht wakker en bij Marielle gebleven. Marielle krijgt geen hap binnen, is misselijk en spuugt alles eruit. En dat gaat de hele tijdzo door tot het eindvan debevalling. De krsamverpleging is heel zorgzaam en laat zich regelmatig zien.
Tegen de ochtendkomt de vroedvrouw erbij. De ontsluiting is nog niet erg gevorderd dus Marielle krijgt een injectie. De weeën komen nu korter op elkaar en worden intenser. Ze blijft geconcentreerd ademen. tegen 2 worden de weeën moeilijk te verdragen. Auw, auw is het enige wat je er van hoort. Ze is nu al 17 uur onderweg en door en door moe. De ontsluiting is nu praktisch 7 cm. Na nog een half uur vindt Marlene het genoeg en stuurt Ot om de verpleging te waarschuwen. Ze komen met een bed op wielen en rijden haar naar de verloskamer. Alleen Ot mag mee. Marlene in tranen, weigert om weg te gaan. Na overleg met de arts mag ze er toch bij. De Bevalling zelf zal Marlene beschrijven. Op afstand hoor ik iets dat op een voetbalwedstrijd lijkt. Een radio hard aan. En aanmoedigingen: ¨duw, duw, duw, duw, duw....!¨. Telkens korte pauzes van 10 15 seconden en weer ¨duw, duw...!¨. Ik wordt gebeld door Yol om 3 uur. Hoe ver het is. ¨De laatste weeën¨ zeg ik en hang op. En dan is het stil. Een tijdje niks en dan gehuil. Hoera. (tot zover mijn deel, Roel)
Ja, wat moet ik hier nog allemaal bij schrijven? Een moeilijke bevalling, maar een dochter, die door en door ging, zonder één keer te klagen. Wat voelde ik me trots, maar wat voelde ik een ontroering. Het is heel speciaal om er bij te mogen zijn, om er voor haar te kunnen zijn. Soms was het moeilijk om Ot te zien, die niet wist wat hij moest doen. Een Ot die zijn pijn liet zien, als hij naar Mariëlle keek. Die zichzelf kwelde en letterlijk en figuurlijk pijnigde. Die ik af en toe een aai over de bol gaf of eens even een blik van verstandhouding of een knuffel. Hij moest gewoon af en toe afschakelen, ogen dicht en weg.
En dan is het zover, het moment dat we naar de verloskamer gaan. De gyneacoge had ons al eerder verteld, dat er maar eentje mee kon gaan. En dat was uiteraard Ot. Maar toen het zover was en ik afscheid genomen had van Mariëlle, kon ik het niet accepteren. Ik huilde en riep dat ik erbij wilde zijn. In overleg met de arts werd het goedgekeurd. Vlug afscheid nemen van Roel en de camera mee. Een kleine kamer, waarin een blije Yelke, toen ze me zag. Een Ot die hier helemaal aanwezig was en niet van Mariëlle der zijde ging. Oh ja, een keer toen een van de assistenten riep: Het is een blonde, het is een blonde. Ot rende om het bed heen, om even te kijken of het waar was. Je zag de opluchting op zijn gezicht, lachen zeg. Een van de assistenten haalde er nog een radio bij. Zette een voetbalwedstrijd op, want was er van overtuigd dat het een jongen zou zijn en dat de wedstijd zou meehelpen aan de bevalling. Ook dit stuk van de bevalling was zwaar voor moeder en kind. Mariëlle die toch al moe was en leeg van het niet eten. Het was goed dat er een goed team bij was, die ieder zo zijn eigen taken had. Ook ot en ik hebben meegeholpen en aangemoedigd. Ot riep zelfs tijdens de persweën in het nederlands met mij mee. De laatste perswee duurde erg lang, maar de kleine moest er nu echt uit. Het hoofdje was al te zien en met z´n allen werd er aangemoedigd en geduwd. En daar was ze dan, het kleine meisje. Wat ik in eerst instantie niet eens kon zien, want ze had de beentjes gekruisd. Het gezicht van Mariëlle toen ze tegen Ot zei dat het een meisje was. De gezichten van die twee staan in mijn geheugen gegrift. Ik hoop jullie een foto erbij te laten zien, waarop hun vreugde te zien is. Amber werd direct meegenomen. De bevalling was zo zwaar, doordat ze de navelstreng om haar lijfje heen had en hierdoor kon ze er niet uit. Het duurde een hele tijd eer ze huilde en ik kan jullie zeggen dat dit een paar spannende minuten waren. Ik was bij Mariëlle en ook zij had in de gaten dat er iets was. Ze zei maar streeds, ze huilt niet, ze huilt niet. Wat waren we blij haar te horen. Gelukkig heeft Ot ondertussen een paar foto´s geschoten. Toen ze Amber even later weggebracht hadden, ben ik Roel gaan halen.
Daarna moest er voor Marielle nog gwerkt worden. De nageboorte moest nog komen en ze moest gehecht worden. Ook hier weer was Ot aanwezig. Ik ben nog meeglopen met de kleine, maar we mochten er niet bij zijn. Men ging wat testen doen en de kinderarts, die opgeroepen werd, ging haar eerst nakijken. Dus terug naar Mariëlle en haar telefoontjes van Rob en Frans doorgeven. Een opluchting na afloop was voelbaar. Ik liep een beetje rond als een kip zonder kop. Van de babyafdeling naar de verloskamer en terug. Wilde op beide tegelijkertijd zijn. Daarna was het wachten op Mariëlle en kwam er al het nodige bezoek. De moeder van Ot, de andere abuela (oma) en zusjes van Ot, tis´s van de kleine Amber. De tio´s komen morgen op bezoek. Verder vrienden, Yol en Tineke en tia Pien.
Tegen achten zijn we naar huis gegaan om een flinke borrel samen met Jos te drinken. Ik ben moe maar blij in bed gerold en heb geslapen als een os.
Moet ik jullie nog vertellen hoe trots ik ben of hebben jullie dit al uit het verhaal gehaald?
Voor iedereen die deze mooie meid zo snel mogelijk persoonlijk wil zien en niet te vergeten de vader van Amber, heb ik een voorstel. Ik open een rekening voor Ot, Marielle en Amber (= OMA, valt het je ook op?), waarop iedereen een vrijwillige bijdrage kan doen. Met dit gesponserde geld, zorgen we er met z´n allen voor dat ze een keer ( zo snel mogelijk) naar Nederland komen. Zo kan iedereen, familie, vrienden, kennissen in een keer, mijn trotse, uitgebreide familie zien. Het nummer komt bij mijn thuiskomst op deze site te staan, maar wil je al eerder laat het me dan weten via de e-mail of via Yelke
Het zal moeilijk zijn om deze keer weg te gaan uit Iquitos, zeker met die kleine meid erbij, maar tot volgende week woensdag ga ik volop genieten van iedereen om me heen. Het is hier nu 3 uur en we gaan Mariëlle en Amber nu halen uit het ziekenhuis.