Het onderwijsproject deel 8

Al heel lang heb ik niets meer geschreven over het onderwijsproject. En dat wil natuurlijk niet zeggen dat er niets meer gebeurd is. Ondertussen zijn we weer een heel eind verder.
Na de laatste keer dat ik schreef, hebben een maandje pauze gehad met het helpen op school. Meer uit practische redenen, want ik was op vakantie en we hadden even maar één vrijwilliger. Dan kun je niet vier klassen gaan begeleiden op school. Maar onze docenten zijn hier doorgegaan. Want dat vonden ze beter voor de kinderen. Dat vond ik wel heel super van ze.
Na mijn vakantie merkte ik wel dat we er een maand niet waren geweest. Zowel hier als op school. Er moesten weer veel regels teruggepakt worden en sommige dingen liepen even niet meer zo lekker. Maar met vier nieuwe vrijwilligers gaat dat terugpakken best goed. Nog steeds stapje voor stapje en nog steeds met ups en downs, maar er blijft vooruitgang. Vooral de kinderen gaan goed vooruit. Tenminste de kinderen die hier komen. Vooral de juffen van de eerste klas zijn zeer tevreden over hun kinderen. Er zijn in die klassen maar een paar kinderen die misschien gaan doubleren.
Voor de juffen van de tweede klas, is het allemaal een stuk moeilijker. Hun lijst met kinderen die eventueel gaan doubleren is veel groter. Daar is het ook zo veel moeilijker om alles weer terug te pakken en de kinderen op 1 niveau te krijgen. Dat kost heel veel (soms te veel) energie. Vandaar dat wij hebben besloten dat we naar de toekomst toe, alleen nog maar gaan instromen in eerste klassen en met die kinderen door gaan stromen naar de tweede klas. Dat voorkomt een heleboel frustratie.
Het goede bij de docenten vind ik nu, dat ze veel gerichter kijken naar de kinderen. Ze hebben een veel beter beeld van welke kinderen mee kunnen en waar de problemen liggen. En ze doen er nu ook iets mee. Eerst lieten ze het maar gewoon lopen. Probleem van de volgende docent. Terwijl ze nu vechten om die kinderen hier te krijgen voor extra begeleiding en veel duidelijker met de ouders praten. Ze knokken harder voor deze kinderen. Maar daardoor frustreren ze zich soms ook sneller, omdat je gewoon niet alle ouders en kinderen bereikt. Maar over het algemeen zien de docenten de verschillen en merken ze hoe prettig het is om in een klas te werken, waar er meer duidelijkheid heerst en meer eenheid qua niveau. Dus we vechten gewoon door, die laatste twee maanden. Om het beste in de kinderen naar boven te halen.

Ook met onze ideeën voor de toekomst staat het niet stil. Ondanks dat Yol en ik soms behoorlijk gefrustreerd kunnen raken door het tempo van alle ontwikkelingen (vooral het tempo van afspraken krijgen met mensen ligt vele malen lager dan wij zouden willen) en we nog ontzettend veel onbeantwoorde vragen hebben, merken we dat de ideeën voor de toekomst steeds meer vorm krijgen. Vooral 2009 (ons tweede pilotjaar) krijgt steeds meer vorm. Denk dat dat jaar (net als dit jaar) een jaar van heel veel uitproberen, leren, antwoorden krijgen en nieuwe betere ideeën krijgen gaat worden.
We zijn het er in elk geval over eens dat er gewerkt moet worden aan het instructies geven van de docenten. Nu gebeurd dat nauwelijks en als het al gebeurd, krijgen de kinderen er weinig van mee. Wij willen dat de docenten (nu ze meer controle over hun klassen krijgen) echt les gaan geven. Dingen uitleggen op motiverende manieren. Dus met veel interactie, plaatjes en voordoen en nadoen.
Daardoor hopen we (willen we!) dat het onderwijs meer naar school getrokken wordt en minder bij de ouders komt te liggen. Want dat is toch wel het grote probleem hier. De docent sschrijft de instructie wel op het bord, maar thuis moeten de ouders (en wij dus ook) er maar voor zorgen dat het kind weet waar het over gaat en en gaat beheersen. En dat terwijl de ouders hier niet voor geleerd hebben. Bijna alle alle ouders die hier op gesprek komen om hun kind hier te plaatsen, geven aan hoe moeilijk ze het vinden om hun kind te helpen. Een gedeelte van de ouders is analfabeet, anderen zitten met meer kinderen in hun die aandacht vragen en er zijn natuurlijk ook ouders die moeten werken om brood op de plank te krijgen. En daarbij zijn al deze ouders natuurlijk ook geen leraren. Dus als ze hun kind al kunnen helpen, weten ze vaak toch niet hoe ze het moeten aanpakken. Veel ouders zijn daarom dus ook erg blij ermee dat hun kind hier terecht kan om geholpen te worden. En het feit dat ze gehoord worden is voor velen ook al lekker.
Volgend jaar willen we ook dat de begeleiding van deze kinderen niet alleen hier komt te liggen, maar voor een deel ook op school. Er komt dan twee keer per week een uur remedial teaching bij de docenten terecht. Het laatste uur wordt er dan gewisseld op school. Alle goede leerlingen bij 1 docent en de zwakkeren in een kleinere groep bij de andere docent. Natuurlijk werkt het programma op Arco Iris in middag perfect, maar we willen net toe naar een school die niet haar hele leven lang, onze begeleiding nodig heeft. Op een gegeven moment moeten ze zelf dingen gaan oppakken. Wij bieden het aan, begeleiden ze ermee, zij oefenen het in en daarna laten we ze (onder een klein toeziend oog) weer los. Anders blijf je altijd op één school hangen en we willen er net naar toe om meer scholen te gaan begeleiden.
Daarom zijn we nu hard aan het werk om alles oficieel te krijgen, zodat we kunnen gaan samenwerken met alle oficiele instanties. Dus werkplannen schrijven, oficiële verslagen, evaluaties, etc.
En waarschijnlijk zullen we onze plannen nog 1000 keer (moeten) omgooien, maar beetje bij beetje krijgen we toch al onze antwoorden wel bij elkaar.

Hou jullie op de hoogte, al zal het op het gebied van het onderwijsproject voorlopig even een beetje stil liggen. Nog maar drie weken en dan ga ik al met zwangerschapverlof. Maar beloof jullie....volgend jaar vervolgd..

Liefs Yelke