Drie dagen afzien op een vlot??

Lieve allemaal,

Hier ben ik dan zoals beloofd, met het verslag van de raftrace. Iets waar we zo lang naar toe hebben geleefd en dat nu gewoon over is. Kan je zeggen dat dat heel raar voelt. Afegelopen dagen om deze tijd zaten we al te peddelen op ons vlot en nu zit ik hier duf en met blaren achter mijn computer. Ik zal bij het begin beginnen.

Woensdag na de bijeenkomst met de burgemeester van Iquitos en na de vele tv interviews zijn we (Tim, Rike en ik, want Marijn kwam een dagje later!) vertrokken naar de boot. Daar ontmoeten we een groot deel van de andere buitenlanders (of zoals onze kinderen zeiden: er doen gringo´s mee en normale mensen!) die aan de race mee zouden doen. Die dag was heerlijk relaxed. Lekker kletsen met iedereen en hangen in een hangmat is niet verkeerd, vooral niet als je op de Amazone vaart. Zelfs het onweer waar we in terecht kwamen kon ons niet deren. We genoten alleen maar allemaal van de geweldige lichtflitsen.Wat een natuurwonder. Daarna kwam het afzien. Probeer maar een goed te slapen in een hangmat, als je echt compleet op en onder elkaar ligt en vooral als de gene naast je dan ook nog eens heel hard blijkt te snurken. Bij aankomst in Nauta waren we dan ook niet echt fit. Beetje duf zaten we dan ook bij elweer een een bijeenkomst, maar nu met de burgemeester van Nauta. Hier was er duidelijk meer werk van alles gemaakt. Na de laatste inkopen van fruuit, cola en héééél veel water, gingen we naar het strand ( dat er ´s ochtends volgens Mike (de organisator) niet meer was, maar er uiteindelijk toch nog bleek te zijn, om daar onze vlotten te bouwen. Mike had ons beloofd dat er hulp zou zijn voor alle buitenlandse teams, maar dat bleek toch niet echt waar te zijn. Het was meer......zoek je acht palen en sop het je maar op. Nou waren er in het begin niet genoeg palen voor iedereen. Wij kregen van één van de lokale teams (de nummer twee van vorig jaar) één van hun afgedankte palen. Dus toen hadden we er al twee. Na de tweede boot (uur later) hadden we er nog een paar palen bij en na vijf uur `s middags hadden we onze laatste palen te pakken. Het typische was dat alle lokale teams de rechte smalle palen hadden en wij buitenlanderers de scheve, dikke en rotte palen. Maar ja dan heb je de palen...en dan. Wij zagen de lokale mensen al flink met hun manchetten hakken en hun palen nog mooier, gladder en puntiger maken. Met ons ene manchet hebben wij dat ook geprobeerd, maar het bleek allemaal nog niet zo gemakelijk. Martijn bleek de meeste handigheid te hebben met het manchet en hij heeft dan ook het meeste werk gedaan. Af en toe kregen we heel even hulp, maar dat duurde nooit lang. Op een gegeven moment begon het keihard te regenen. Sta je dan in de stromende regen op een strand een vlot in elkaar te zetten. Toen het donker begon te worden besloten we het maar op te geven om van onze scheve palen nog iets beters te maken en kapten we met het hakken van punten.We besloten alles maar zo goed mogelijk aan elkaar te binden. In het donker, in de regen en in het water zijn we begonnen met vastbinden. En ook hierin bleek ons aller Martijn de betere te zijn (was blij dat iemand beetje wist wat hij deed!). Om 8 uur zat ons vlot enigzins vast en hielden we het doodmoe en kleddernat voor gezien. Onze bankjes zouden we de dag erna nog wel even bevestigen voor vertrek. Na de droge kleren en een maaltijd kropen we doodmoe ons bed in. Voor mijn gevoel zat de ergste dag erop. Erger dan dit kon het niet worden.
Om elf uur is ons suporters team (Yol, Loes en Floor) nog gekomen samen met de muziek en de dansmeisjes, maar geloof niet dat er nog veel mensen aan dat feestje mee hebben gedaan. Iedereen lag al op één oor.
De dag erna begonnen de volgende problemen. Proberen uit te vinden hoe laat we eigenlijk zouden beginnen (want Mike zei tegen iedereen iets anders, varieërend van 7 uur tot 10 uur), proberen de zeer droge broodjes die ons ontbijt bleken te zijn naar binnen te werken, proberen een reddingsvest en peddels te bemachtigen (die...komt ie weer...Mike ons beloofd had) en ons vlot (dat er bij daglicht nog schever uitzag, als de dag evoor) een beetje te fatsoeneren en dat in alweer stromende regen. En dat terwijl we ons steeds zo´n zorgen hadden gemaakt over de felle zon. Uiteindelijk kregen alleen de toeristen reddingsvesten (en wat voor één), want de organisatie vond de lokale bevolking niet zo belangrijk (?) en moesten we het doen met de souvenierspeddels, omdat er niets anders bleek te zijn.
Om kwart over tien was het dan eindelijk zo ver. De start! Eerst vertokken alle toeristenteams en een paar minuten later alle lokale teams. Het was wel cool om al die vlotten op de rivier (we begonnen trouwens niet op de Amazone maar op een zijrivier van de Amazone) te zien. En overal die mensen langs de kant de zwaaiden. Kan je zeggen dat het een hele ervaring is om daar met je eigengemaakte vlot al peddelend voort te gaan. Zelfs de regen kon ons niet deren. En toen het eenmaal droog was, waren we ook wel heel blij met de wolken, want de hele dag brandende zon leek ons ook niets. Die eerste dag was erg easy. Je voelt je fit, alles is nieuw en spannend en het was daarbij ook nog ons de korste dag. We probeerden (via het google earth kaartje van Martijn (ja Martijn was echt op alles voorbereid!) en het volgen van de blaadjessporen en bubbels in het water zo goed mogelijk de stromingen op te zoeken. Soms ging dat heel goed en voelde je dat je echt vooruitgezogen werd, maar vooral op de brede stukken van de Amazone, bleek het niet altijd even makkelijk te zijn. Vooral die stukken trokken zich lang. Het was dan net of die plek waar je naar toe wilde, maar niet dichterbij kwam. Je moest dan echt naar de dichtbijzijnde bomen kijken om te zien dat er toch echt vooruitgang in zat. Vooral omdat ons vlot niet zo strak in elkaar zat en niet over punten voor had (zoals de vlotjes van de lokale teams) was het hard werken. Ander probleem was...hoe ga ik naar de wc als ik moet? We begonnen met de oplossing dat degene die moest achter op het vlot ging zitten om vandaar in het water te plassen. Voelde toch wel raar moet ik zeggen. Zit je daar achter op met je broek op je knieën en je weet dat er in de verte nog een vlot achter je peddelt. Als snel deden we het dan ook anders. Als je moest, sprong je gewoon in het water en liet je het maar lopen. Dat voelde veel beter. Vooral toen er naast ons ook nog twee dolfijnen aan het spelen waren. Dan plas je me wel een heel leuk uitzicht. En gelukkig zijn wij geen slangen of spinnen of stroomvissen tegen gekomen.
Na zeven uur peddelen en twee blaren zagen we dan toch de boot en ons supportteam staan. Na een laatste spurt kwamen we met nog vier team achter ons (waar onder het Tasmaanse raftteam!) binnen. Ik voelde me eigenlijk nog wonderbaarlijk goed. Had me zo ingesteld op heel erg afzien dat het me heel erg mee viel. Had geen pijn aan mijn kont (toch wel hanfig zo´n dikke schuimkussens), geen pijn in mijn rug en armen, alleen tussen mijn schouderbladen voelde ik wel iets, maar dat boeit je ook niet als je binnenkomt en iedereen staat te juichen. Na een heerlijke maaltijd lag ik om 20.15 al heerlijk te snurken en dat hield ik vol tot bijna zes uur.
Na een ontbijtje van weer droog brood en melk met rijst begonnen we vol goede moed aan ons tweede dagje. Wij vertrokken eerst en alle lokale teams een uur later. Dat was voor ons ook wel leuk, want dan zagen we ze tenminste ook even, als ze met volle vaart langs ons kwamen. Moet zeggen dat ze wel erg lief voor ons waren en zelf zwaaiden en ons aanmoedigden. Ik was er al vanuit gegaan dat de tweede dag het zwaarste zou zijn. Je hebt pijn van de eerste dag, het einde is nog niet in zicht en deze etappe bleek ook veel langer te zijn. En dat in een brandend zonnetje waar niet tegenaan te smeren is. Dat leverde soms toch wel wat stress op binnen het team, want niet iedereen heeft dezelfde ideeën. Zo heb ik bij mezelf ontdekt dat ik best wel fanatiek ben.(sorry team!) Als er een team op onze hielen zat, wilde ik het liefst een tandje harder en hetzelfde eigenlijk ook wel als er een team voor ons zat. Winnen hoefde ik niet (was ook niet mogelijk), maar iets van competitiestrijd zat er wel in me. Gelukkig hadden we lekkere dingen aan boord en Tim, die alle stress kon doen vergeten met een een liedje (en hij kent er veel) met hulp van de lekkere zangstem van Rike. Vooral Tims versie van Bohemian Rapsody (?) deed het goed. En zo kwamen we ook de tweede dag na tien uur en in de glorie van een geweldige zonsondergang ontspannen en zingend binnen. Ons supportteam was nogal verbaasd over onze ontspannen binnenkomst, want het bleek dat er toch wel wat teams, helemaal gaar binnen waren gekomen.
Na een koude maar lekkere lunch en een plens water in een douche (heerlijk na vier dagen) was er ook hier een bijeenkomst georganisserd. Jammer genoeg was het vrij saai en veel te laat zodat iedereen vrij snel aftaaide. Ook het feestje dat ons was beloofd bleek er niet te zijn. Dat vond ik wel jammer, al moet ik zeggen dat ik ook wel blij was toen ik in mijn bedje lag.
De dag erna zou er volgens Mike (is hij weer!) ontbijt om zes zijn en vertrek om half zeven. Uiteindelijk was het ontbijt later en mochten alle teams vertrekken wanneer ze wilden. Dat vond ik wel een beetje vaag, want het geeft zo´n raar beeld, maar ja. Na een beetje hulp aan ons vlot van de winnaars van vorig jaar zijn we weer van start gegaan, samen met onze Tasmaanse vrienden. Het is grappig dat je steeds een beetje met dezelfde vlotten bij elkaar hangt. Dan haalden wij weer eens wat vlotten in, omdat zij pauze hadden en daarna haalden zij ons weer in, omdat wij pauze hadden. Ook hebben we een aantal keren samen met de andere teams pauze gehad. Wat gekletst en wat gegeten.
Deze laatste dag bleek iedereen toch wel wat fanatieker te zijn. Je wilt natuurlijk niet als laatste eindigen. En dat met een zeer warm en zeer stralende zonnetje. (volgens mij was het de warmste dag ever in Iquitos). We bleven steeds zo´n beetje met vijf vlotten bij elkaar in de buurt. Dat was wel leuk.
Die laatste dag is lekker, want je hebt de finish in zicht. Na een lekkere pauze met de Amerikanen en de Tasmanen begon de eindspurt. En wat voor één. Het laatste stuk gaat namenlijk tegen de stroom in. En ik kan je vertellen dat dat loodzwaar is. Je peddelt en peddelt, maar gaat amper vooruit. Vooral niet als er ook nog een leuke visser aan het vissen is op de plek waar iedereen langs moet en je vast komt te zitten in zijn net en als er allemaal kinderen op het eind nog even aan je vlot gaan hangen. Echt ik kon ze neermeppen van ellende. Maar we hebben het gehaald (wel na de raftclub van Tasmanië), maar we waren er. En dat voelt heerlijk. Het is zo gaaf om dit te hebben gedaan. Vooral omdat je weet waar je het voor doet. Je weet dat er op het eind een enorm geldbedrag op je staat te wachten voor de kinderen en voor het onderwijsproject en dan ga je wel.
Ik was dan ook rood, gaar, moe en mijn handen zaten vol blaren, maar ik voelde me ook heel erg goed. Heb dan ook besloten dat ik volgend jaar weer mee ga doen. Yol gaat met me mee en we willen er een jaarlijks terugkerende traditie van maken om minimaal 1 Arco Iris team mee te hebben......dusse....wie biedt zich nog meer aan???
Het precieze geldbedrag laat ik jullie nog weten, maar kan al vast verklappen dat het door alle hulp aan alle kanten (thanks!) buiten verwachting is. En er zijn nog steeds mensen bezig met inzamelen en er zijn ook nog steeds mensen die geld geven.
En ook heel erg thanks aan de rest van het team, want zonde hun had ik deze ervaring nooit kunnen hebben.

Liefs Marielle

P.s. foto`s volgen zo snel mogelijk.