Een superweek op de Amazone en nog 1000 dingen.

Hola lieve allemaal,

Weet even niet zo goed waar ik moet beginnen, want er is in de tussentijd weer zo veel gebeurd. Ik zal een aantal dingen kort vertellen en mijn laatste weekje uitgebreid.
Het gaat nog steeds erg goed met me. Voel me lekker en doe ook veel dingen. Zo ben ik met Walter een klein eilandje aan de Amazone gaan bezoeken. We hebben er een uurtje rondgelopen. Het was er erg rustig en mooi. Met David ben ik op bezoek gegaan naar vrienden van hem die op zondag in een klein hotel van een van de ouders werken. Het was er ook weer erg mooi en rustig en we hebben er voor 7 sol ( ongeveer 2 euro uitgebreid met vier man gegeten.)
En week geleden zijn we ook gaan stappen met alle mensen die hier werken. Eerst kip eten (ik dus pasta met mega veel groente)en daarna dansen. Wat een supertent. Open gebouw met geweldige muziek,danseressen met wel heel weinig kleren aan en veel gedans. Heb echt van begin tot het eind gedanst. Enige jammere waren de enorme regenbuien, maar de stopten tegen twaalf uur gelukkig ook, zodat we nog tot vier uur buiten konden dansen.
Ook ben ik nog mee naar de markt geweest met Martha en Sarah. Ik blijf me iedere keer weer over 1000 dingen verbazen en kijk mijn ogen uit. Zo zag ik op een gegeven moment een bak met grote glibberige kruipbeestjes. Het bleken boomlarven te zijn, die voor consumptie worden gebruikt. Jak, dus. Je ziet er ook zoveel mensen, maar wat zitten achter een kraampje of rondlopen met drie spulletjes die ze willen verkopen. Wat een leven als je dat dag in dag uit, de hele jaar door moet doen. Dat is echt allen maar werken om te eten. En dan nog niet gesproken over de dragers die er alles sjouwen. Onze man was al wat ouder. Een erg klein, maar sterk mannetje. Ik wil niet weten hoeveel kilo hij op zijn hoofd had, maar ik denk veel als ik me bedenk dat er in de zak al 6 watermeloenen, 4 ananassen, een enorme tros bananen en nog veel meer zat. En dat sjouwde hij helemaal de trappen op, tussen alle kraampjes en alle mensen door helemaal tot aan de winkel. En dat voor twee sol! Ik kon het niet over mijn hart krijgen en heb hem 5 sol gegeven, maar ik schaamde me eigenlijk nog toen ik me bedacht dat dat ook net 1,50 euro is. Wat een leven hebben veel mensen hier. Ze hebben gewoonweg geen keuzes in het leven. Maar nemen ook veel voor lief. Denk dat wij in Nederland meer knokken. Dat is prima, maar omdat we zoveel kunnen en er zo veel mogelijkheden zijn, zijn er maar weinig mensen naar mijn gevoel echt tevreden. Iedereen wil altijd meer dingen of andere dingen. Gewoon omdat het kan. Soms is het goed om wat meer te genieten van wat we hebben en eens tevreden te zijn, vind ik.

En nu mijn weekje Amazone. Echt het was van begin tot eind geweldig. Al zit ik nu nog te schommelen achter mijn computer.
Op woensdag vertrok ik samen met Marijke naar de lancha (grote boot). Bepakt en bezakt kwamen we daar aan, want wij waren van de keuken. Gelukkig kregen we hulp met sjouwen.
Op de boot was er een ondergedeelte waar acht bedden waren en de keuken en de motor( apart hoor!) en boven was er een met een zeil overspannen bovendek waar de mensen hun hangmat konden bevestigen.En dan hang je dus echt hutjemutje. Maar wel gezellig.
De wc was erg gezellig met zijn twee raampjes. Als je zat te plassen zag je onder je en naast je de rivier.
We zouden in twee dagen naar Nauta varen, waar we het merendeel van de rest van groep zouden oppikken en waar de wedstrijd zou beginnen. En niet zo maar een wedstrijd. De langste raftrace ter wereld en dan ook nog op de Amazone en op zelfgemaakte balsa's (vlotten). Drie dagen lang afzien om terug te peddelen naar Iquitos. De lokale bevolking doet mee voor de geldprijs, maar de balsa's met toeristen (merendeels Amerikanen) doen mee voor de fun en de ervaring. Een groep meiden deed mee om geld in te zamelen voor de hulp aan de straathonden waar zij mee werken.
De eerste dag en nacht aan boord waren erg rustig, omdat er nog niet zo veel mensen waren. Heb wat in de keuken geholpen en met een boek en dagboek op het dek gehangen en met wat mensen gekletst. Om vijf uur stopten we bij een mooi strandje en zijn we gaan zwemmen in de Amazone. Het water was heerlijk warm. Daarna heb ik op het dek naar de ondergaande zon (en dat gaat snel hier, want om 6 uur is het altijd al donker)en de beginnende sterrenhemel gekeken. Erg mooi en romantisch.
Na het helpen in de keuken ben ik buiten bij het kampvuur gaan zitten en heb genoten van een avond met sterke jungleverhalen, bier en een supermooie sterrenhemel. Romantiek ten top, zelfs alleen! Heb die avond echt liggen bedenken, waarom we in Nederland zo rennen en niet de tijd nemen om te genieten van zoiets simpels als een sterrenhemel. Wat heeft een mens meer nodig als eten, mensen om zich heen die je leuk vindt, een huisje en een sterrenhemel. Al die stomme bijzaken in Nederland maken je echt niet gelukkiger. We zoeken het op de verkeerde manier en op de verkeerde plek.
Ik had besloten dat ik buiten wilde slapen. De rest lag of op de boot of in een van de twee tentjes, dus ik lag er alleen te genieten van de hemel. Ben uiteindelijk om twee uur toch maar op de boot gaan slapen. Niet vanwege het gekreun uit de tent naast me (die ik eigenlijk niet wilde horen), maar vanwege die ene stomme mug die om mijn oor bleef zoemen.
De dag erna in Nauta hebben we nog flink wat boodschappen gekocht, want de groep was veel groter dan we hadden gedacht. Na de lunch kwamen alle andere mensen aan boord en hebben we kennisgemaakt. Het was echt een hele leuke en verschillende groep met mensen uit Peru en mensen uit andere landen.
Daarna zijn we Nauta gaan verkennen. Altijd leuk met mensen die het al kennen. Na een aantal drankjes kwamen we terecht bij een vijver met allemaal schildpadden. In het middenstuk waren een groep kinderen de traditionele dansen van de jungle aan het oefenen voor een feest de volgende dag. Er stond een jongen met een grote trom en de rest danste. We hebben echt een half uur gekeken. Echt cool om te zien.
Bij terugkomst zijn Linda en ik gaan zwemmen. Het was hier erg drassig en we trokken erg veel aandacht in onze bikini's. Echt raar hier. De vrouwen dragen bijna niets normaal, maar als ze gaan zwemmen doen ze opeens vanalles aan.
Na het douchen (met hetzelfde water waar we eerst in hadden gezwommen en waar we ook in plassen en poepen door het gat van de plee van de boot en alle keukenafval in gooien dat afbreekbaar is) heb ik gekeken hoe ze de balsa's aan het bouwen waren. De dag erna was het om vijf uur opstaan en voor de hele boot ontbijt maken. Erg hectisch en gezellig. Toen alles klaar was ben ik boven op het achterdek met de anderen die niet mee deden naar de start gaan kijken. Echt lachen. Mensen met stoeltjes op hun balsa, mensen die nog niet zaten of naast de balsa vielen en balsa's die afdreven. Al gebeuren al die dingen alleen bij De buitenlanders en zaten de Peruanen stipt op tijd startklaar. Een minuut na de start waren de verschillen al erg groot. Je ziet hoe gemakklijk het allemaal gaat bij de mensen van hier. Die doen dit heel vaak en trainen er ook voor. Vooral omdat er best aardige geldbedragen mee te winnen zijn. Wij vertrokken iets later en haalden alle zwoegende mensen in. Al snel waren we bij de twee koplopers. Mijn god hoe kunnen die mannen peddelen. Ik vroeg me echt af hoe ze dat moordende tempo in godsnaam moesten volhouden. Maar ze deden het. En dat drie dagen lang. Ze kwamen echt altijd vijf minuten na ons binnen.
Ik heb me echt af afgevraagd waarom mensen in godsnaam aan zo'n race mee doen. De lokale bevolking peddelt 4 tot 5 uur per dag, maar de gringa's het dubbele. En dat in de brandende zon. Ik vond het maar debiel. Ik vond het heerlijk om te helpen in de keuken en wat aan dek te hangen en na te denken of te lezen. Gewoon erg relaxed.
En gewoon heel leuk, want alle mensen die binnenkomen zijn moe en hebben honger en zijn blij met alles wat je ze geeft. Ze kwamen meestal beneden eten en dan kon je lekker kletsen.
De eerste dag begon het op het eind vreselijk te stormen. Een jongensgroep kwam net op dat moment binnen, maar er bleek nog een groep buiten te zijn. En je zag niets, want het regende en onweerde zo hard. Gelukkig heeft de waterpolitie ze gevonden en waren ze ongedeerd. Ze waren alleen hun vlot kwijt, want dat was stuk gegaan. Op de boot was het toen een natte glibberige bedoeling, maar dat verhoogde eigenlijk alleen maar de stemming. Zo is het dus nog drie dagen doorgegaan, met eten maken, hangen, kletsen met leuke mensen en vallen op spekgladde natte slippertjes!
Nu ik het van begin to eind heb meegemaakt, lijkt het me toch wel erg cool om zelf mee te doen. Zelfs toen iedereen doodmoe, verbrand en met overal pijn binnenkwam. Echt het geeft denk ik zo'n kick om dit te doen.Het was zo'n overwinning voor de meesten en het was echt zo'n hechte groep geworden. Voelde me echt een beetje buitengesloten bij de finish en baalde echt dat ik niet mee had gedaan. Want als zelfs een 72 jarige Canadees het kan.... Dus wie wil volgend jaar?
Maar alles bij elkaar heb ik gewoon een superweek achter de rug. Ga snel weer de rivier op heb ik besloten, want je komt er echt tot rust, omdat je geen kant op kunt. En zoals ik net in de spiegel zag...je krijgt er ook een erg lekker kleurtje van.
En ik heb deb Pink Dolphins gespot, al heb ik de kleur er niet uit kunnen halen.
Nou lieve schatten. Het is weer een superlang verhaal geworden en waarschijnlijk ben ik de helft vergeten, maar ja...jullie moeten het er maar mee doen. Ik ga maar eens met alle foto's aan de slag.
Liefs en tot snel Yelke